My Other Half ~ Fred Weasley

*121*

De volgende dag gaat in een vlaag van vermoeidheid voorbij. Donderdag heeft Umbridge mij en Harry zo lang door laten schrijven, dat ik nog maar net 4 uur slaap heb gehad. Een andere reden voor mijn slaaptekort is het vele huiswerk dat we op krijgen. Half-slapend klim ik het portretgat door. Het is nu vrijdagavond, en ik verwacht een lange preek van Angelina omdat ik niet bij haar training was. 

In tegenstelling tot mijn verwachting loopt niet Angelina, maar Ron op ons af. Hij kijkt Harry en mij trots aan. "Ik ben de nieuwe keeper van het team!" Een verbaasde uitdrukking verschijnt op mijn gezicht, maar die verandert al snel in blijdschap. 

"Goed gedaan!" Complimenteer ik hem en dan loop ik snel door naar Fred, die in een hoekje bij George en Frederique staat. Snel druk ik een kus op zijn mond en voeg dan in bij het gesprek. 

"Umbridge is niet te harden," klaagt Frederique en ik grijns. George haalt een hand door zijn haar. 

"Bij ons ook niet, maar Slytherin die erbij zit maakt het niet beter."

"Je hebt geluk dat jij en Felix die les samen krijgen," voegt Fred eraan toe. Nieuwsgierig kijk ik ze aan. "Welke les hebben jullie samen?"

"Transfiguration en History of Magic," antwoordt de tweeling in koor en ik grinnik. "En met mij hebben ze Herbology en Potions," hoor ik de stem van Felix dan achter me en snel draai ik me om. Handig deelt mijn neef flesjes butterbeer uit en dankbaar pak ik er een aan. 

"Hoe was Umbridge?"

Felix kijkt me bezorgd aan en ik grimas. "Geweldig," antwoord ik sarcastisch en ik steek mijn hand uit. Iedereen hier weet al wat Umbridge en haar bloedpen doen, dus ik hoef het niet te verbergen ofzo. Voorzichtig veegt Felix een dun stroompje bloed weg en ik glimlach flauwtjes. 

"Ach ja, het was de laatste keer," zeg ik positief en iedereen humt instemmend. "Gaan wij trouwens nog iets doen voor ons verzet?" Vraagt Fré dan samenzweerderig en ik grijns. "We kunnen zondagavond opnieuw gaan verven."

~

Zaterdagochtend word ik uitgerust wakker, alweer in Freds bed. "Goedmorgen," zegt George vrolijk en hij zwaait naar me vanuit zijn eigen bed, waar bij op zit. Hij heeft een stuk perkament op zijn schoot. 

"Hallo, wat ben je aan het doen?" Vraag ik nieuwsgierig en ik klim uit bed om over zijn schouder mee te kunnen kijken. "Ik maak een brief om te vragen of we in deze leegstaande winkel kunnen komen kijken," antwoordt hij en hij glimlacht naar me. "Er zit ook een appartement boven, dus het zou echt ideaal zijn."

Ik kijk hem enthousiast aan en loop dan naar de badkamerdeur. "Ik hoop dat het lukt. Ik ga douchen trouwens en waar is Fred?"

"Uilenvleugel, een andere brief voor de fopshop versturen," reageert George terwijl hij druk verder schrijft. Ik knik kort en loop dan de badkamer van de tweeling binnen. Mijn spieren ontspannen zich onmiddellijk als ze in contact komen met de warme stralen en ik zucht tevreden. 

Zo langzaam mogelijk, om van de douche te blijven genieten, was ik mijn haar. Uiteindelijk stap ik na 20 minuten toch maar de cabine uit en draai ik een handdoek om mijn natte haren. Dan wikkel ik een grote handdoek om mijn lichaam en loop de kamer in. 

Geen van de jongens is er, dus ik kleed mezelf snel om. Ik schiet in een lichtblauwe spijkerbroek met scheuren en een te kleine trui van Fred, die precies goed zit bij mij. Ik doe nog snel wat make-up op en loop dan naar de commonroom. 

Weer geen Fred en George. 

In mijn eentje loop ik naar de Grote Zaal, dat is de laatste plek die ik zou kunnen bedenken van waar de jongens zou moeten zijn. In de Grote Zaal zitten een aantal leerlingen te ontbijten, waaronder Frederique, maar de tweeling is er niet. Ik besluit maar om wat te eten te pakken. 

Met een cracker in mijn hand loop ik door de kasteelgangen. Plotseling zie ik twee jongens met rood haar boven een groep eerstejaars uitsteken en ik loop op het groepje af. De eerstejaars kauwen enthousiast op gekleurde snoepjes, waarna ze vrijwel meteen flauwvallen. 

Mijn opgetrokken wenkbrauwen kijk ik naar het schouwspel voor mijn neus. George schrijft druk de bevindingen in een notitieblok en Fred duwt een andere kleur snoepjes in de monden van de kinderen. Langzaam komen ze weer bij. 

"Hoi," zeg ik droog en de tweeling kijkt verschrikt op. Glimlachend geef ik Fred een kus en ik gebaar naar de half-bewusteloze kinderen. "Dit mag?"

"Niet van Hermione," antwoordt George en ik grinnik. "Ik mag zeker niks zeggen?"

Smekend kijkt de tweeling me aan. "Het is voor de winkel," legt Fred uit en hij kijkt me zielig aan. Ik kijk de mijn beste vrienden met twinkelende ogen aan. 

"Ik zeg niks."

~

Met die woorden loop ik weer terug naar de Gryffindor commonroom, waar Harry en Ron net vertrekken met hun bezems. Vragend kijk ik naar Hermione. "Gaan ze vliegen?"

Het meisje zucht geïrriteerd. "Ze hebben bakken met huiswerk, maar willen toch oefenen voor quidditch." Ik grinnik terwijl ik een aantal boeken uit mijn tas pak. Vol positieve energie begin ik aan de vragen die McGonagall op heeft gegeven. Gelukkig is het niet zo heel erg moeilijk, dus ik ben na een halfuurtje daar al mee klaar. Dan pak ik mijn dromendagboek, waar ik wat dromen voor in elkaar flans. Ik ben slim genoeg om ook meteen 3 extra dromen erbij te schrijven. Nu hoef ik de aankomende dagen dit niet meer bij te houden. 

Hermione klapt opgewekt haar boeken dicht. "Ik ben klaar." 

Jaloers kijk ik haar aan. "Ik moet nog voor Flitwick en dan ben ik klaar," mompel ik en ik sla mijn boek open en trek een stuk perkament naar me toe. Hermione gaat naast me zitten. 

"Ik help wel, dan gaat het sneller."

Dankbaar kijk ik Hermione aan als ik mijn naam onder mijn werkstuk schrijf. "Nu ben ik ook klaar, bedankt," zeg ik blij en ik stop de boeken in mijn tas. "Geen probleem," reageert ze en ze trekt me overeind. "Gaan we lunchen?"

~

Na de lunch loop ik samen met Harry, Ron en Dean naar het quidditchveld. Fred en George komen achter ons aan. Vrolijk lopen we de kleedkamer in, het is prachtig weer om quidditch te spelen en iedereen heeft het gemist in de vakantie. 

Rustig trek ik het tenue aan en grijnzend luister ik naar het gesprek tussen de tweeling en Ron. Dan komt Angelina uit het aanvoerderskamertje, en ze klapt in haar handen.

"Oké, allemaal!  Aan de slag! Fred en Eva, nemen jullie de krat met ballen mee? Oh ja, we hebben een paar toeschouwers, maar die kunnen jullie gewoon negeren."

Door die zin krijg ik al het nare gevoel dat er geen leuke toeschouwers zitten. Met de ballenkrat tussen Fred en mij in, lopen we achter het team aan het veld op. 

De stem van Malfoy is al van ver te herkennen, en het gelach van de andere Slytherins erbij. Ik wissel een blik uit met Fred. 

Bereid jezelf voor op een nare training.