My Other Half ~ Fred Weasley

*94*

"Ga je echt weg?" 

Zielig kijkt Fred me aan en ik schiet in de lach. Grinnikend haal ik mijn hand door zijn rode haar. "Het is maar voor 3 dagen, en de andere 4 ben ik hier bij jou,"

Het is nu een weekend later en het is voorjaarsvakantie. De meeste leerlingen blijven dan op school, wat ook mijn originele plan was. Tot dat Fré me uitnodigde om 3 dagen bij haar thuis te logeren en mijn oom en tante te leren kennen. Ze zou sowieso gaan, en zodra ze erachter kwam dat we nichtjes zijn, heeft ze mij uitgenodigd. 

Natuurlijk heb ik ja gezegd, ik wil de familie van mijn moeder, en daarbij dus ook mijn eigen familie wel leren kennen. Alleen dat betekent wel dat ik Fred 3 dagen niet meer zal zien. En dat valt hem een beetje zwaar volgens mij. 

Soepel rol ik van het bed af. Freds handen om me tegen te houden zijn net te laat, wat ervoor zorgt dat ik triomfantelijk op kan staan. Ik grijns naar hem en stap dan naar mijn koffer. Moeilijk probeer ik hem naar de deur te duwen, wat nogal lastig gaat aangezien het ding bijzonder zwaar is. 

Achter me hoor ik Fred van het bed afklimmen en 2 seconden later voel ik 2 sterke armen om me heen. In 1 beweging duwt Fred mijn koffer naar de deuropening, en het ding blijft halverwege liggen. Tussen Freds armen in probeer ik naar voren te lopen. Jammer genoeg gaat dat moelijker dan ik dacht en ik val voorover. 

"Voorzichtig princess," mompelt Fred achter me als hij me net voor dat ik grond raak terugtrekt. Glimlachend draai ik me om. Bezorgd kijkt Fred me aan. "Als ik er niet was, was je nu gevallen. Ik moet bij je in de buurt blijven," zegt Fred met een kinderachtige stem en ik rol lachend met mijn ogen.

"Babe, het komt echt wel goed. Ik ben alweer terug voordat je me kan missen."

Zachtjes klopt er iemand op de deur en snel draai ik me in de richting van de deur. "Kom je?" Frederique gebaart met haar hoofd dat we moeten gaan en ik knik. Zonder iets te zeggen loopt ze weer weg. Snel draai ik me weer terug naar Fred. 

Ik glimlach kleintjes en ik sla mijn armen om hem heen. Fred drukt me stevig tegen hem aan en ik druk mijn neus in zijn shirt. Als ik voel hoe Fred zijn kin op mijn hoofd legt, glimlach ik. 

Voorzichtig beweeg ik mijn hoofd zodat ik hem kan aankijken. Fred lacht lief en geeft me dan een kus. Het is een lieve, lange afscheidskus. 

"Ik hou van je," fluister ik als ik me van hem los maak. 

"Ik hou ook van jou."

~

Het volgende stuk wordt met de Franse familie, en ik heb geen zin om dat allemaal te translaten, dus we doen gewoon alsof alles in dezelfde taal is :)

"We zijn er!" 

Enthousiast duwt Fré de deur van de trein open en springt ze naar buiten. Ik volg een seconde later. Zodra we op het perron staan, rent er een vrouw op ons af. Correctie, op Frederique af.

Frederique wordt zowat geplet door haar moeder. Een beetje ongemakkelijk kijk ik ernaar, tot mijn aandacht getrokken wordt door een man die aan komt lopen. Dat moet Frederique's vader zijn. En mijn oom. 

In tegenstelling tot zijn vrouw stapt mijn oom als eerst op mij af.

"Dus jij bent ons nichtje waar Frederique zo'n fan van is? Ik ben Aaron," stelt hij zich voor en ik glimlach aardig. Aaron lacht vrolijk terug. In zijn gezicht zijn de lachrimpeltjes duidelijk te zien, en zijn blauwe ogen zitten ook vol humor. Het lijkt me wel een aardige man.

"Dat klopt, ik ben Eva," antwoord ik en ik schud zijn hand. Dan wendt Aaron zich tot Frederique en haar moeder stapt op mij af. 

"Je lijkt sprekend op je moeder," brengt ze uit en ze trekt me in een omhelzing, mijn uitgestoken hand negerend. 

"Ik ben Eva," zeg ik als ik me uit de omhelzing bevrijd heb en Frederique's moeder knikt. "Ik ben Florence."

Ik glimlach beleefd naar haar en draai me dan half om, zodat ik naar Fré kan kijken. Ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen eigenlijk. Dan schiet me iets te binnen. 

De koffers!

"Fré heb jij je koffer uit de trein gehaald?"

Geschrokken kijkt Frederique me aan en snel loop ik naar de trein. Het antwoord lijkt me vrij logisch. Na 3 stappen bots ik vol tegen iemand op. 

"Ik heb de tassen, kijk uit, hoi Fré, wie ben jij," zegt de jongen snel en ik grijns ongemakkelijk. "Ik ben Eva,"

"Een vriendin van Frederique?" De jongen knipoogt flirterig naar me. 

"Hoi Felix," Frederique komt naast me staan en ze slaat een arm om me heen. "Wat vind je van ons nichtje?"

Ik moet moeite doen om mijn lach in te houden als ik Felix' beteuterde gezicht zie. "Nichtje?" Felix' stem slaat over en hij kijkt ons een beetje dom aan. Fré schiet in de lach en haalt dan haar arm van mijn schouders. 

"Eva, dit is Felix, mijn niet al te slimme tweelingbroer. Felix, dit is Eva, ze is je nichtje dus wees aardig," 

Ik grijns opgelaten naar Felix terwijl ik een hand door mijn haar haal. 

"Zullen we gaan?" Aaron stapt om ons heen en neemt 1 van de koffers over. Snel pak ik de andere, zodat ik ook iets nuttigs doe. 

~

Zo soepel mogelijk probeer ik de koffer achter me aan te trekken. Alleen dit soort koffers werken altijd net niet. Het gebeurt dan ook meerdere keren dat de wieltjes scheef gaan en het ding bijna omvalt. 

"Kom eens hier," hoor ik Felix naast me zeggen en hij zet zijn voet voor de koffer zodat het ding stilstaat. Verontwaardigd kijk ik hem aan. "Ik kan het best zelf,"

Zonder op mijn opmerking in te gaan tikt Felix met zijn staf op de koffer, die uit zichzelf gaat rijden. Hij trekt zijn wenkbrauwen op als hij me ziet kijken en lachend rol ik met mijn ogen. Fré en haar ouders lopen voor ons. 

"Dus," begint Felix het gesprek en ik kijk op. "Het spijt me dat ik je probeerde te versieren," zegt hij en ik grinnik. "Maakt niet uit hoor, ik ben allang blij dat je het nu niet meer doet." Felix grijnst en dan is het weer stil. 

"Ben je single?"

Verbaasd kijk ik hem aan. "We zijn familie,"

"Nee ik vroeg het voor een vriend, want hij gaat 100% zeker zijn hele leven single blijven en ik denk dat jullie wel een match zouden zijn. En je bent zijn type, knap, blond, klein."

Door het laatste woord kijk ik Felix geïrriteerd aan en hij kijkt me met twinkelende ogen aan. "Dat zei je gewoon voor mijn reactie," mompel ik en hij knikt blij. Ik schiet in de lach. 

"Nou, ik voel me vereerd, maar ik heb al bijna 6 maanden een vriendje," zeg ik dan en Felix knikt. 

"Dan houdt het op," zegt hij en ik knik grinnikend. De rest van de wandeling praten we een beetje over basic dingen, hobby's, school en het Tournament.