My Other Half ~ Fred Weasley

*6*

Het is nu al een week later en ik mag nogsteeds niet met de anderen praten. Mijn vader kan dit toch niet serieus menen? Ze blijven nog maar een week en dan kan ik niet eens met ze praten. Zuchtend zak ik diep in de bank en probeer mezelf onzichtbaar te maken in de dikke kussens. 

"Hoe gaat het vandaag met onze jongedame?" Vraagt mijn peetoom lachend. "Slecht," mompel ik als antwoord en Remus kijkt me bezorgd aan. "Het is gewoon flauw, stom en irritant dat mijn vader me niks laat doen, kom op zeg, ik mag niet eens met de anderen praten!" Roep ik uit. 

Remus zucht. "Ik wilde dat ik iets kon doen."

"Je kan toch best met papa praten? Ik bedoel, de anderen blijven nog maar een week." Ik klink een beetje wanhopig. "Ik zal kijken wat ik kan doen," lief kijkt mijn peetoom me aan en opgelucht haal ik adem. "Maar ik beloof niks hè?" Voegt hij er snel aan toe. Ik rol met mijn ogen. 

~

Ik loop boos door de gang, ik verveel me dood. Dan zie ik Fred en George staan aan het einde van de gang voor hun kamerdeur. Ik loop naar ze toe, het kan me allemaal niks meer schelen. Mijn vader, Remus en Arthur zijn in een meeting met de Orde en Molly is aan het koken, niemand die me controleert. Fred en George hebben me nog niet gezien. 

"Nee sukkel dat gaat gegarandeerd mis!" Hoor ik George verontwaardigd zeggen. "Nou waar wil jij de prank dan opzetten?" Kaatst Fred boos terug. "Het is niet alsof je betere ideeën hebt." 

George zucht, ik zie aan heel zijn houding dat hij zich ergert. "Denk nou eens na, als we dat met alarm en touw gaan doen kan het het beste hier in de hal," zegt Fred stellig en ik kuch.

"Nee dat is echt heel dom," kom ik tussenbeide en ze kijken me allebei verschrikt aan. "Eef wat doe je?" Sist Fred naar me. "Je weet dat je nu nog meer in de problemen komt." Ik kijk hem aan met een mengeling van verdriet en woede. De woede is niet voor hem, die is voor mijn vader. "Kan me werkelijk niks schelen," antwoord ik, "Ik mag toch al niks het kan moeilijk erger worden."

Ze kijken me allebei bezorgd aan. "Gaat het wel?" Vraagt George bezorgd. Ik bijt om mijn lip om niet te huilen. Nee, het gaat niet. Tuurlijk gaat het niet. Ik zit verdomme al een jaar opgesloten en als er eindelijk iets leuks gebeurt mag ik niet meedoen. George trekt me in een knuffel en ik zucht. "Eef, je moet je vader niet nog bozer maken" hoor ik Fred bezorgd achter me. "Ik moet ook niet zomaar opgeven," mompel ik boos terug. George schiet in de lach en ik kijk hem geïrriteerd aan. Uiteindelijk begin ik ook te lachen. 

"Ik zal niet meer tegen jullie praten na dit gesprek hoor, dat beloof ik," zeg ik met een kinderachtig stemmetje. Fred grijnst naar me. "Maar gaat het nou?" Vraagt George opnieuw. "Nee niet echt," zeg ik weer serieus. Fred stopt meteen met lachen. "Ik vind het gewoon stom." Ik schop tegen de muur. "Au godverdomme klote muur," scheld ik als er een pijnscheut door mijn voet schiet. Ze beginnen allebei te lachen en ik kijk ze boos aan. 

"Nou back to the point," zeg ik als ze zijn uit gelachen. "Die prank moeten jullie niet hier doen, als je iets met een touwtje wil doen kun je het beter naast de keukendeur doen, dat is makkelijker en efficiënter." 

"Kan niet," zucht Fred. "Ma is in de keuken aan het koken." 

"Ik zorg daar wel voor doen jullie die prank maar voor de keuken." George kijkt me vragend aan maar ik negeer hem. 

"Oh en dit is het laatste wat ik tegen jullie ga zeggen dus succes." Zeg ik nog snel voordat ik naar de keuken loop. 

"Hoi mevrouw Weasley," zeg ik lief. "Kan ik nog helpen?" Molly kijkt me lachend aan en begint met een hele kookles. Dit gaat goed, zo heeft de tweeling genoeg tijd om hun prank uit te zetten. Als ik klaar ben in de keuken stap ik snel over het onzichtbare touw heen en ik zie Fred knipogen. Ik lach vrolijk terug. 

~

Bij het avondeten stapt er natuurlijk iemand op het touw en het alarm gaat af. Het is Ginny. Kwaad kijkt ze Fred en George aan. "Stelletje losers," zegt ze boos. "Hoohoo, jij stapt op een touw," brengt George ter verdediging in. Voordat er een ruzie ontstaat zet mevrouw Weasley snel het eten op tafel. 

"Eva heeft geholpen." Zegt ze trots. Mijn vader knikt goedkeurend terwijl ik knipoog naar Fred en George. 

Tijdens het eten zeg ik niks. Soms zie ik een van mijn vrienden bezorgd naar me kijken maar ik negeer ze. Ik kan ook moeilijk anders. Ik zit een beetje boos voor me uit te kijken terwijl ik denk aan Hogwarts. Ik welk huis zal ik komen, mocht ik ooit gaan? Ik hoop Gryffindor, maar Hufflepuff lijkt me ook leuk. 

"En Eva wat heb jij vandaag gedaan?" zegt mijn vader, ruw mijn gedachtes onderbrekend. Vraagt hij dat nou echt? Hij heeft een week niet tegen me gepraat en nu vraagt ie hoe mijn dag was? 

Ik trek mijn wenkbrauwen op, "nou niet veel hè, er is ook niet veel dat ik kon doen," antwoord ik spottend. "Er zijn vast wel dingen die je kon doen," reageert mijn vader, zich totaal niet bewust van mijn spottende toon. 

"Oja nu je het zegt, ik heb een beetje depressief in bed gelegen, daarna heb ik wat spullen in mijn kamer kapot gegooid en oja, ik heb ook nog even lekker gehuild." Zeg ik pissig. Nu kan hij het krijgen ook. Ik ga ook niet doen alsof ik het er allemaal mee eens ben. Ik voel dat iedereen naar me kijkt maar ik ga er niet op in. 

"Ja ik vraag me af wanneer ik nou echt blij was" zeg ik alsof ik diep moet nadenken. "Oh wacht ik herinner het me! Dat was toen ik gewoon met mijn vrienden mocht praten en kind kon zijn." Ik kijk mijn vader boos en uitdagend aan. 

"Uhm misschien moeten wij even weg" zegt Ron twijfelend. "Nee blijf hier" zeg ik snel. Ik kan het niet hebben om dit te doen met alleen maar volwassenen om me heen.

"Krijg ik ooit nog een antwoord of praat jij ook al niet meer met me?" Vraag ik boos aan mijn vader. "Eva doe eens rustig," probeert Sirius ertussen te komen. "Wat?! Is dat het enige dat je zegt? Doe eens rustig? Als je verder niks te zeggen hebt ga ik naar mijn kamer." Snauw ik boos terwijl ik opsta en naar boven loop. 

"Oh en waag het niet om me te volgen," voeg ik eraan toe voordat ik de deur achter me dichttrek.