My Other Half ~ Fred Weasley

*110*

"Heb je alles?" Mijn vader kijkt me onderzoekend aan. Snel knik ik. Samen zitten we op de grond van mijn kamer, terwijl ik de laatste dingen in mijn hutkoffer duw. Morgenochtend vroeg vertrek ik weer naar Hogwarts, dus daarom ga ik nu vast inpakken. 

"Frederique en Felix kunnen ieder moment komen toch?" Vragend kijkt mijn vader me aan en er verschijnt een grijns op mijn gezicht. Na de vergadering heb ik een brief teruggestuurd, waarin stond dat ze met het hele gezin terecht konden in London. Vandaag gaan ze aankomen. Dumbledore zat ernaast toen ik de brief schreef, en hij heeft meteen twee plekken op Hogwarts gereserveerd voor Fré en Felix. 

Ik heb expres niet aan Fred en George verteld dat ze komen. Ik mocht het ook niet vertellen. Eigenlijk mag ik niks vertellen, alleen de grote lijnen en alleen als het belangrijk is. Het enige dat ik heb gezegd is dat ik bij de Order zit en binnen Hogwarts dingen moet regelen. En ik heb gezegd dat ik er niks over mag zeggen en dat dat me spijt. De jongens vonden het wel jammer, maar ze accepteerden het wel.

"Ja," beantwoord ik mijn vaders vraag en ik kijk lachend op. Ik ben eigenlijk best wel trots op mezelf. Ik heb geregeld dat mijn oom en tante hierheen komen, en zij kunnen Dumbledore verder helpen met het ompraten van de mensen in Frankrijk. En nu zit ik ook nog bij de Order en moet ik een of andere verzetsactie op gaan zetten tegen de nieuwe docent.

Trots kijkt mijn vader me aan. Ik heb niet meer bijgehouden hoe vaak hij heeft gezegd dat hij trots op me is.

Heel vaak. 

Ik schrik op van het geluid van de bel. Een halve seconde daarna begint het schilderij van oma te gillen. Sirius rolt met zijn ogen en springt tegelijk met mij op. Samen sprinten we naar het schilderij, dat alles bij elkaar krijst. 

"MUDBLOODS! GESPUIS! BLOEDVERRADERS! MUGGL-"

Het is galmend stil als ik de gordijnen dicht heb gehesen. Snel draai ik me om, want ik kan wel raden wie er voor de deur staan. In tegenstelling tot mijn verwachting, staat Fré met haar familie al binnen. Remus sluit de deur zachtjes achter ze. 

Een brede glimlach breekt door op mijn gezicht en ik spring op mijn nicht af. Ze slaat haar armen om me heen en drukt dan een kus op mijn wang. "Ik heb je gemist!" Roepen we tegelijk uit, waardoor we meteen beginnen te lachen. Dan tikt er iemand op mijn schouder. 

"Felix!"

Blij werp ik mezelf in de armen van mijn neef. Lachend klopt hij me op mijn rug. "Ik ben ook blij om jou weer te zien Eef."

Na Felix loop ik snel naar mijn oom en tante om hun ook een knuffel te geven. Mijn vader geeft ze ongemakkelijk een hand. Ik kan hem er niet raar op aankijken, hij heeft deze mensen ook nog maar 1 of 2 keer in zijn leven gezien. 

Achter ons kucht Remus. 

"Het spijt me dat jullie niet even fatsoenlijk binnen kunnen komen, maar Dumbledore wil jullie spreken," zegt hij verontschuldigend en mijn oom wuift het meteen weg. "Daarvoor zijn we hier ook! Laat ons zien waar we heen moeten dan," lachend loopt hij samen met mijn tante achter Remus aan. Sirius volgt ze op een afstandje. 

"Raad eens?" Enthousiast springt Fré op en neer. 

"Nou?" Lachend kijk ik haar aan. Felix rolt met zijn ogen om zijn blije zus en zeult een koffer naar de trap. 

"Wij horen ook bij de Order! En we horen ook bij jouw verzet!"

Mijn mond valt open van verbazing en opgelucht sla ik mijn armen om Fré heen. "Ik was al bang dat ik het alleen moest doen," mompel ik en Felix grijnst. "Nee hoor, wij doen ook mee."

Ergens vind ik het wel jammer dat Fred en George niet mee kunnen doen. Maar Molly verbiedt ze om in de Order te komen, dus dan kan dat niet. Je zou kunnen zeggen dat de tweeling volwassen is, en dat ze dat zelf bepalen, maar dat valt nogal tegen. Het meeste bepalen ze zelf, maar dit komt er echt niet doorheen bij Molly. Dat is dus ook de reden dat ze er niet bij mogen en niet mee mogen doen met het verzet. 

"Kom," zeg ik vrolijk, de gedachte aan de tweeling uit mijn hoofd duwend. Ik grijp Frederique's hand. "Ik laat jullie je kamers zien."

Halverwege de trap laat Frederique mijn hand opeens los. Vragend kijk ik om. Haar gezicht is bleek geworden en ze staart naar iets boven aan de trap. Mijn blik verplaatst zich naar waar Frederique op focust. 

Fred en George. 

En dan met name George. 

Alsof hij een spook heeft gezien staart hij terug. Fred kijkt me verbaasd aan en ik haal mijn schouders op. Hier had ik ook niet echt over nagedacht. Ik voel dat Felix schuin achter me gaat staan en ik ben hem dankbaar voor zijn aanwezigheid. 

Een ongemakkelijke stilte daalt neer. Dan stapt Fred vrolijk van de trap af in onze richting.

"Felix! Lang niet gezien!" Roept hij overdreven opgewekt uit en hij slaat zijn armen kort om mijn neef heen. Felix herpakt zich snel. "Fred! Ja man! Nu zijn wij ook hier!" Reageert hij en met twee stappen rent hij de trap op. Vrolijk begroet hij George, terwijl Fred Frederique omhelst. 

Ik trek Fré snel aan haar arm naar boven. Als ze voor George staat, staart ze hem aan. 

Oh damn, ik wist niet dat het zo erg was. 

"Uhmm, hoi," mompelt George uiteindelijk. Frederique wordt rood. "Hoi," reageert ze met een zachte stem en ik wissel een blik uit met Fred. Dit gaat niet heel lekker zo. Felix besluit om het ongemakkelijke moment te verbreken. 

"Waar is mijn kamer?" Vraagt hij en snel komt Fred in actie. Hij sleurt George aan zijn arm met zich mee en hij kijkt over zijn schouder. "Je slaapt bij ons denk ik, er zijn geen andere kamers."

Ik knik snel, wat Fred zegt klopt. Als de jongens de hoek om zijn, draai ik mezelf snel om naar Fré. Medelevend wrijf ik over haar arm. 

"Het komt wel goed. Wacht het maar af," fluister ik bemoedigend en ik pak haar tas. Stilletjes laat Frederique zich naar mijn kamer begeleiden, waar al een extra matras op de grond ligt. Als ik de deur achter me sluit, laat ze zichzelf op het matras zakken. 

"Ik wist niet dat dit zo erg zou zijn," zegt ze en kreunend legt ze haar hoofd op haar handen. Ik glimlach kleintjes. "Zorg nou eerst maar gewoon dat jullie weer vrienden zijn. Dan kijk je daarna verder." 

Frederique kijkt op. "Jij weet zeker van die kus." 

Het is geen vraag, eerder een vaststelling. Voorzichtig knik ik. Ze plaatst haar hoofd weer terug op haar handen. "Wat vond hij ervan?" Haar woorden klinken gedempt. 

Ik kijk haar raar aan. Het is ook een rare vraag. "Hij uhmm, hij wist niet echt hoe hij contact met je op moest nemen. En hij wist niet wat hij voelde," besluit ik dan maar ongemakkelijk te zeggen. 

Frederique kijkt op. 

"Ik ga gewoon eerst weer vrienden met hem worden." Zegt ze, duidelijk opgelucht dat ze een soort van plan heeft. 

"En anders heb ik altijd jou nog."