အခန်း (၃၀၀) အရောင်အစစ်အမှန်
သေရည်က စိတ်ကြည်နူးစရာတစ်ခု ဖြစ်၏။ ဟိုးပဝေသဏီခေတ်ကတည်းက ပညာသင်သားများနှင့် ကဗျာဆရာများက သောက်သုံးခဲ့ကြသည်။ သိုင်းလောကသားများ ဓား သို့မဟုတ် စကားနှင့် တိုက်ခိုက်သည့်အခါ၌ပင် အစားထိုးမရသည့် ပစ္စည်းအဖြစ် သတ်မှတ်၍ ရလေသည်။
လုကျိုးက ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်လိုက်သည်။ သူက လက်ကို ဝေ့လိုက်သည့်အခါ သေရည်အိုးက သူ့ထိန်းချုပ်မှုအတိအကျအောက် ခွက်များဆီ လောင်းချလိုက်သည်။
ခွက်နှစ်ခွက်လုံး အပြည့်ဖြစ်သွားလေပြီ။
သေရည်ရနံ့လေးက လေထဲသင်းလာသည်။
ဖန်လီထန်းက ဘေးနားတွင် သရေကျလုမတတ် ဖြစ်နေသည်။ သူက ရောက်လာသူသည် အကြံဆိုးဖြင့် ရောက်လာကြောင်း မသိထားလျှင် သူက အပြေးသွားကာ သောက်မိလောက်သည်။
လုကျိုးက ခွက်ကို မြှောက်လိုက်ကာ တစ်ငုံသောက်လိုက်သည်။
ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်
ခေါင်းတလားက ထူးထူးဆန်းဆန်း အသံများ လုပ်နေသည်။
ကုန်းယွမ်တု၏ သေရည်တပ်မက်မှုက ဖန်လီထန်းထက် မနိမ့်ကျပေ။ လေထဲထိုးထွက်လာသည့် သေရည်ရနံ့လေးက သောက်ချင်စိတ်ကို နှိုးဆွပေးနေသည်။
လုကျိုးက သေရည်ကို မျိုမချလိုက်ဘဲ အသာထွေးထုတ်လိုက်သည်။
ဖူး
သေရည်က ဓားသုံးလက်အသွင် ပြောင်းသွားကာ ခေါင်းတလားထံ ဘယ်၊ ညာနှင့် အလယ်သို့ ဝင်ရောက်သွားသည်။
ဘန်း ဘန်း ဘန်း
ခေါင်းတလားဆီ စွမ်းအားဓား သုံးလက် ထိုးစိုက်သွားသည်။
ဟွားဝူတောက်က ချီးကျူးလိုက်၏။
“ မျှော်နန်းသခင်ရဲ့ ဓားရေးကျွမ်းကျင်မှုအဆင့်ကို မေ့တော့မလို့။ ယွင်ဂိုဏ်းရဲ့ လော့ချန်းချင်က ယွီရှန်းရုန်ရဲ့ ဓားရေးကို တစ်ကြိမ်မက ချီးကျူးဖူးတယ်။ တပည့်ရဲ့ အရည်အချင်းက ဆရာထက် ဘယ်လိုလုပ်သာလွန်နိုင်မှာလဲ”
အကယ်၍ တပည့်၏ အရည်အချင်းက ကြောက်မက်ဖွယ်ဖြစ်နေလျှင် ဆရာကလည်း သာမန် မဖြစ်နိုင်ပေ။
YOU ARE READING
ငါ့တပည့်တွေအကုန် ဗီလိန်တွေချည်းပဲ Book 2
Humorအကျဉ်းချုပ် လုကျိုးက ကမ္ဘာလောကကြီးရဲ့ အသန်မာဆုံးနဲ့ သက်တမ်းအရင့်ဆုံး မိစ္ဆာဂိုဏ်းချုပ်ဖြစ်ဖို့ နိုးထလာပြီး သူ့မှာ ဆိုးယုတ်မှုတွေ ပြည့်နေတဲ့ နာမည်ဆိုးနဲ့ ကျော်စောတဲ့ တပည့် ကိုးယောက်ရှိနေတာကို သိလိုက်ရတယ်။ သူ့အကြီးဆုံးတပည့်က ဂိုဏ်းသားထောင်ကျော်ရှိတဲ့...
