အခန်း(၃၃၆) မိတ်ဆွေဟောင်းနှင့် တွေ့ဆုံသလိုမျိုး
တွမ့်ရှင်းက ဒီလိုအရာမျိုး မျှော်လင့်ထားဟန်ပေါ်သည်။ သူက ချက်ချင်း ပြန်ဖြေလိုက်၏။
“ လောင်ချန်းပေ့ ကျွန်တော့်ကို ခေါ်လား။ ကျွန်တော် ဒီမှာပါ … ကျွန်တော် ဓားတောင်ကို ကျော်ပြီး မီးပင်လယ်ကို ဖြတ်နိုင်ပါတယ်။ လောင်ချန်းပေ့ ပြောသာပြောလိုက်ပါ”
“သူ့ကို ခေါ်သွားလိုက် ”
ချွမ်
လုကျိုးက လက်အသာဝေ့လိုက်သည်။ လေတစ်ချက်အဝှေ့က တံခါးကို ပွင့်သွားစေသည်။ သူက လက်နောက်ပစ်လျက် ထွက်လာပြီး အသာရေရွတ်လိုက်သည်။ “နတ်ခြင်္သေ့ ”
နတ်ခြင်္သေ့က တိမ်တိုက်ပေါ်မှ ရောက်လာကာ ခြံဝန်းထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆင်းသက်လာသည်။ လုကျိုးက နေမင်းကြီးကို မော့ကြည့်လိုက်မိသည်။
နေမွန်းတည့်ချိန်တောင် ရောက်နေလေပြီ။
ထိုစဉ် တွမ့်ရှင်းက ထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့ဖြင့် ရုတ်ခြည်း မေးလာသည်။
“ လောင် … လောင်ချန်းပေ့ ကျွန်တော် ဘယ်သူကို ခေါ်သွားပေးရမှာလဲ”
ယွီရှန်းရုန်က အခန်းထဲမှ ထွက်လာသည်။ သူ့သွင်ပြင်နှင့် ပုံစံအနေအထားက မည်သူမှ မထိတွေ့နိုင်သည့်အလား ပြသနေသည်။ သူက အားလုံးကို အလှမ်းခွာထားသည့် လေထုမျိုး ထုတ်လွှင့်ထားသည်။
တွမ့်ရှင်းက ယွီရှန်းရုန်အနား မကပ်ရဲသည်မှာ ပုံမှန်သာ ဖြစ်၏။
လုကျိုးက လှည့်မေးလိုက်သည်။
“ မင်း ကြောက်နေလား ”
တွမ့်ရှင်းက ကြောင်သွားလေသည်။ သူက သူ့ဘာသာ အားပေးဖို့ ကြိုးစားရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ မကြောက်ပါဘူး။ လောင်ချန်းပေ့ တစ်ယောက်လုံး ရှိတာပဲ။ ကျွန်တော် ကြောက်စရာ မရှိပါဘူး”
“ကောင်းတယ် ”
တွမ့်ရှင်းက ယွီရှန်းရုန်ဆီ လျှောက်လာလိုက်သည်။
ယွီရှန်းရုန်က တွမ့်ရှင်းအား တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် တခြားနေရာဆီ အကြည့်လွှဲသွားလေသည်။
YOU ARE READING
ငါ့တပည့်တွေအကုန် ဗီလိန်တွေချည်းပဲ Book 2
Humorအကျဉ်းချုပ် လုကျိုးက ကမ္ဘာလောကကြီးရဲ့ အသန်မာဆုံးနဲ့ သက်တမ်းအရင့်ဆုံး မိစ္ဆာဂိုဏ်းချုပ်ဖြစ်ဖို့ နိုးထလာပြီး သူ့မှာ ဆိုးယုတ်မှုတွေ ပြည့်နေတဲ့ နာမည်ဆိုးနဲ့ ကျော်စောတဲ့ တပည့် ကိုးယောက်ရှိနေတာကို သိလိုက်ရတယ်။ သူ့အကြီးဆုံးတပည့်က ဂိုဏ်းသားထောင်ကျော်ရှိတဲ့...
