အခန်း(၃၄၆) အထီးကျန်လရောင်မြို့အတွင်းမှ ဝိညာဉ်ငိုရှိုက်သံ
ကျန်းအိုက်ကျန့်က ရယ်မောကာ “လောင်ချန်းပေ့ကို သတိရနေတာ။ ပစ္စည်းကောင်းလေးတွေတောင် ယူလာသေးတယ်”
သူက ကျောပေါ်မှ အထုပ်ကို ချကာ အထဲမှပစ္စည်းများကို စားပွဲပေါ်တင်ရင်း ဆက်ပြောလိုက်သည်။
“ ဒါတွေက တိုင်းပြည်ကို ဆက်သထားတဲ့ အဆင့်မြင့် လက်ဖက်ရွက်တွေလေ။ ရာထူးမြင့်တဲ့သူတွေတောင် အရသာခံဖို့ အခွင့်အရေးမရကြဘူး။ ဒါတွေက လောင်ချန်းပေ့အတွက် ယူလာတာ”
“တစ်ယောက်ယောက်တော့ မဟုတ်တာကြံစည်ပြီး ထူးထူးဆန်းဆန်းတွေ လာလုပ်နေပြီ ” လုကျိုးက ခနှဲ့ပြောလိုက်သည်။
“ ကျွန်တော် မလုပ်ပါဘူး” ကျန်းအိုက်ကျန့်က လက်ယမ်းလိုက်သည်။
“ပတ်သက်မှုအရဆိုရင် လောင်ချန်းပေ့ရဲ့ ငါးယောက်မြောက် တပည့်က ကျွန်တော့်ညီမလေ … အဲဆိုတော့ ကျွန်တော်က မိစ္ဆာဝေဟင်မျှော်နန်းရဲ့ ဆွေမျိုးပေါ့။ ဆွေမျိုးအချင်းချင်း လက်ဆောင်ပေးတာ ထူးဆန်းတယ်လို့ မထင်ပါဘူး ”
အခြားလူများက ဆွံ့အနေကြသည်။
ကျောင်းယွဲ့က သက်ပြင်းချကာ “ အရှက်မရှိတဲ့နေရာ ဘယ်သူမှ သူ့ကို မကျော်နိုင်လောက်ဘူး”
အခြားလူများလည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်ရင်း မင်ရှစ်ရင်ဆီ အကြည့်ရောက်သွားကြသည်။
မင်ရှစ်ရင်က စိတ်ခုသွားကာ သူ့ဘာသာ စဉ်းစားလိုက်သည်။
ဘာလို့ အားလုံးက ငါ့ကို လာကြည့်နေတာလဲ … ငါ ဘာမှလည်း မပြောဘူး၊ ဘာမှလည်း မလုပ်ဘူးလေ … ဒါက ငါနဲ့ မဆိုင်ဘူး
လုကျိုးက စားပွဲပေါ်မှ ပစ္စည်းများကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူက စိတ်ဝင်စားဟန်မပေါ်ပေ။ သူ့အသက်အရွယ်ဖြင့် ပစ္စည်းဥစ္စာများက သူ့ကို စိတ်မလှုပ်ရှားစေတော့ပေ။
“ ဘာလို့ ရောက်လာတာလဲ ”
“ အဲဒါကလေ … ကျွန်တော်က ဒုတိယမင်းသားကို သေသွားအောင် ဓားနဲ့ မတော်တဆ ထိုးလိုက်မိတာလေ။ တော်ဝင်မိသားစုက ကျွန်တော်ကို ခွင့်လွှတ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ အဲဆိုတော့လေ လောင်ချန်းပေ့က ကျွန်တော်ကို သတ်ပေးဖို့ ဒုက္ခလာပေးလို့ရမလား” ကျန်းအိုက်ကျန့်က ပြောလိုက်သည်။
YOU ARE READING
ငါ့တပည့်တွေအကုန် ဗီလိန်တွေချည်းပဲ Book 2
Humorအကျဉ်းချုပ် လုကျိုးက ကမ္ဘာလောကကြီးရဲ့ အသန်မာဆုံးနဲ့ သက်တမ်းအရင့်ဆုံး မိစ္ဆာဂိုဏ်းချုပ်ဖြစ်ဖို့ နိုးထလာပြီး သူ့မှာ ဆိုးယုတ်မှုတွေ ပြည့်နေတဲ့ နာမည်ဆိုးနဲ့ ကျော်စောတဲ့ တပည့် ကိုးယောက်ရှိနေတာကို သိလိုက်ရတယ်။ သူ့အကြီးဆုံးတပည့်က ဂိုဏ်းသားထောင်ကျော်ရှိတဲ့...
