အခန်း (၃၁၇) မြစ်ဘေးမှာပုံမှန်လမ်းလျှောက်နေကြလူတစ်ယောက်က သူတို့ဖိနပ်ရေစိုမှာကို မရှောင်နိုင်
ယဲ့ကျစ်ရှင်းက ပြတင်းပေါက်အပြင်ဖက်ကို ခုန်ထွက်သွားသည်နှင့် စီးဝူယာ့က တစ်စုံတစ်ခု မှားယွင်း နေမှန်း သဘောပေါက်သွား၏။ သီးခြားတဲလေးထဲကနေ သူထွက်လာချိန် ပြဿနာတစ်ရပ်ရှိနေပြီး အဆုံး၌ သူက ထိုလူကိုကြည့်ပြီးပြောလိုက်၏။ "ကျားကို တောင်ပေါ်ကနေ မျှားထုတ်တာလား”
“စီးဝူယာ့လား” တဖက်သူက တဖြည်းဖြည်းချင်းလှည့်လာလေ၏။ သူ၏ဘယ်ဖက်မျက်လုံးကို အနက်ရောင်မျက်လုံးကာတစ်ခုက ကာထားလေ၏။ စီးဝူယာ့က သူအမှန်တကယ် ကန်းနေခြင်းလား ဆိုတာ သိချင်နေ၏။ သူ့၌ ထူထဲသောမုတ်ဆိတ်နှင့် နီမြန်းသော မျက်နှာတို့ရှိနေ၏။ ခါးတွင် ဓားတိုတစ်လက် ချိတ်ထားလျက် သူ၏ကိုယ်နေဟန်ထားက ခပ်မတ်မတ်ဖြစ်သည်။ မျက်လုံးတစ်ဖက်လပ်က ကြည်လင်ပြီးကျွတ်ဆတ်သောအသံဖြင့် ပြောလိုက်၏။
“မင်္ဂလာပါ”
စီးဝူယာ့က ဘယ်ညာကြည့်လိုက်၏။ သူ့နားတဝိုက်၌ သာမန်အဝတ်အစားဖြင့် လူဆယ်ယောက်ထက်မက ရှိနေလေသည်။ သူကပြောလိုက်လေသည်။
“ငါတို့တွေ့ရလိမ့်မယ်လို့မယုံထားဘူး”
“ဒါအမှန်ပဲလေ ... မင်းငါ့ကို မှတ်မိနေအောင်လုပ်ပေးရမှာပေါ့” ဟန်ယွိယွမ်က လက်ခုပ်တီးလိုက်ရာ လူဆယ်ယောက်ကျော်က တဟုန်ထိုးဝင်လာလေ၏။
စီးဝူယာ့က မခုခံပေ။ သူ့ကိုကြိုးတုပ်ခွင့် ပေးလိုက်သည်။ သူက အပြုံးဖျော့ဖျော့ဖြင့် ပြောလိုက်လေသည်။ “မင်း ငါ့ကို သတ်တော့မလို့လား”
“လောနေဖို့မလိုဘူး ... သူ့ကိုခေါ်သွား” မျှော်နန်းထဲကထွက်လာပြီးနောက် ဟန်ယွီယွမ်နှင့် သူ၏ လက်အောက်ငယ်သားနှစ်ယောက်သည် ရထားလုံးကို စီးသွားတော့သည်။ မြင်းလှည်းက ရူပေ့ မြို့ဆီသို့ဦးတည်သွားတော့၏။ တစ်နာရီခန့်ကြာပြီးနောက် မြင်းလှည်းက ရပ်တန့်လိုက်တော့ သည်။
“ဒီလမ်း” ဟန်ယွီယွမ်က ဖိတ်ခေါ်သည့်ဟန်ပြုလိုက်၏။
စီးဝူယာ့က မြင်းလှည်းထဲကနေထွက်လိုက်သည်။ သူက ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလေ့လာပြီးနောက် ပြောလိုက်၏။
YOU ARE READING
ငါ့တပည့်တွေအကုန် ဗီလိန်တွေချည်းပဲ Book 2
Humorအကျဉ်းချုပ် လုကျိုးက ကမ္ဘာလောကကြီးရဲ့ အသန်မာဆုံးနဲ့ သက်တမ်းအရင့်ဆုံး မိစ္ဆာဂိုဏ်းချုပ်ဖြစ်ဖို့ နိုးထလာပြီး သူ့မှာ ဆိုးယုတ်မှုတွေ ပြည့်နေတဲ့ နာမည်ဆိုးနဲ့ ကျော်စောတဲ့ တပည့် ကိုးယောက်ရှိနေတာကို သိလိုက်ရတယ်။ သူ့အကြီးဆုံးတပည့်က ဂိုဏ်းသားထောင်ကျော်ရှိတဲ့...
