ငါ့တပည့်တွေအကုန် ဗီလိန်တွေချည်းပဲ Book 2

အခန်း (၃၄၁) စိတ်နေသဘောထားက မင်းဓားရဲ့အမြင့်ကို ဆုံးဖြတ်ပေးတယ်

အခန်း (၃၄၁) စိတ်နေသဘောထားက မင်းဓားရဲ့အမြင့်ကို ဆုံးဖြတ်ပေးတယ်

သို့သော်ငြား ဖန်ကျုံးနှင့် ကျိုးကျစ်ဖုန်းနှစ်ယောက်လုံးက တစ်စက္ကန့်မျှသာ တွေဝေသွား၏။ သူတို့သည် သူတို့နေရာကိုသိသည်။ နှစ်ယောက်လုံးသည် တစ်လှေတည်းစီး ညီအစ်ကိုများသဖွယ် ဖြစ်နေ၏။ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အားပေးသည့်အကြည့်ဖြင့် ကြည့်ပြီးနောက် လျှောက်လာတော့သည်။

သူတို့က ယွီရှန်းရုန်ဆီ လျှောက်သွားသည့်အချိန်၌ ဖန်ကျုံးက ပြောလိုက်သည်။

"ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ် ဒုတိယသခင်လေး”

ဓားလမ်းစဉ်ကို အမြင့်ဆုံးအထိ လိုက်ခဲ့သည့်ကျင့်ကြံသူတစ်ယောက်အနေဖြင့် သူ၏ဓားက အသက်နှင့် မခြားပေ။ ယွီရှန်းရုန်က ၎င်းကို ဘယ်တော့မှသဘောတူမှာမဟုတ်ပေ။

“ရှစ်စွင်း ကျေးဇူးပြုပြီး ... ဘာမဆိုရတယ် ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်ဓားကတော့ ...”

ယွီရှန်းရုန်က ဒူးထောက်လိုက်ပြန်၏။ သူက သက်တော်ရှည်ဓားကိုမြေကြီးပေါ်ထိုးစိုက်မိသွားသည်။ ကျန်သည့်သူများက ပင့်သက်ရှိုက်မိသွား၏။ ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားတတ်သော သိုင်းပညာရှင် ယွီရှန်းရုန်သည် သူ၏ဓားကြောင့် ထိုမျှနှိမ့်ချနေလိမ့်မည်ဟု သူတို့မထင်ထားမိပေ။ သို့သော်ငြား ယွီရှန်းရုန်ကို အရာအားလုံး သင်ပေးခဲ့သည့်သူက သူ၏ဆရာဖြစ်ကြောင်း သူတို့ ပြန်တွေးမိသွားသည်။ လုကျိုးသည် ထိုနှိမ့်ချမှုပြသရန် ထိုက်တန်တာထက်ပိုသည်။ ဖန်ကျုံးနှင့် ကျိုးကျစ်ဖုန်းတို့က ယွီရှန်းရုန်ဆီက ဓားကိုမလုရဲချေ။ သူတို့က သူ့ကို ကူကယ်ရာမဲ့ကြည့်နေပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေကြ၏။ သူတို့က လုကျိုးကိုလှည့်ကြည့်ပြီး ဆက်လမ်းညွှန်မှာကို စောင့်နေ၏။ တွန်းအားထပ် ပေးမည်ဆိုလျှင် သူတို့က အားသုံးပြီး ယူရတော့မည်။

တကယ်ပင် ဓားတစ်လက်က အရေးပါ၏။ သို့သော်ငြား ထိုကဲ့သို့ တုံ့ပြန်မှုကြီးတစ်ခု ဖြစ်ရန် မလိုအပ်ချေ။

လုကျိုးက ဒူးထောက်နေသော ယွီရှန်းရုန်ကို ကြည့်ပြီးပြောလိုက်တော့၏။ “မင်းက မင်းရဲ့သက်တော်ရှည်ဓားကို အားကိုးလွန်းတယ်။ ဒါကြောင့် ဓားနဲ့မင်းရဲ့ဖြစ်စဉ်က ရှေ့ဆက်မတိုးနိုင်တော့တာပဲ”