BÜYÜK SIRLAR

-8-

İlk iş günümde sabah oldukça erken bir saatte kalktım. Uzun uzun hazırlandıktan sonra kızımın iki yanağına da birer öpücük kondururken "her şey senin için..." dedim beni anlamayacağını bile bile. Sinanla birlikte evden çıktık. Fabrikanın biraz gerisinde ben arabadan indim. En ufak bir şüpheyle bile karşılaşmamalıydık. İki dakika yürüdükten sonra fabrikaya vardım. Fabrikanın içi oldukça kalabalıktı. Herkes bir şeylerle meşguldü.

Birkaç adım ötede Sertan'ı gördüm. "Sertan Bey? Bir bakar mısınız?" diye ona seslendim. Sertan yanıma gelince kimsenin olmadığı bir köşeye çektim onu.

"Sertan, ne oldu bizim iş?"

"Tuna'nın kimlerle ve nerelerde takıldığını araştırdım. Yakında tanışacağım, merak etme,"

"Tamam. Tanışmak için acele et ama tanıştıktan sonra acele etme. Yavaş yavaş, sindire sindire...''

''Tamam, sen işinin başına geç bir an önce. Daha ilk günden Zafer'den, müstakbel kocandan, azar işitme.''

''Kes be, gidiyorum ben işimin başına.''

Sertan'ın yanından hızlıca ayrılıp benim için hazılanan masama gittim. Bir odadaydı. Ben dahil üç mühendis paylaşacaktık bu odayı. Diğer mühendis arkadaşlarım benim geleceğimi biliyor olmalılardı ki beni beklemediğim kadar hoş karşıladılar. Ben de onların yanında nefretimden biraz olsun arınmıştım. Bana fabrikanın kurallarından bahsederlerken laflarını bölüp biraz da patrondan, Zafer'den, bahsetmelerini istedim. Onun oldukça katı bir adam olduğuna, holdingden çok bu fabrikada durduğuna dair cevaplar aldım.

Öğle yemeği için fabrikadan çıkarken orta boylu, kızıl saçlı, oldukça havalı bir kadın içeri girdi. Taş çatlasın 35 yaşında gibiydi. Fabrikadan çıkmak üzere olan bir kızı durdurup onun kim olduğunu sordum. "Zafer Bey'in eşi, Aslı Hanım" cevabımı aldığımda şaşırmıştım. 45 yaşındaki bir kadın bu kadar genç görünebilir miydi? Demek rakibim buydu. Allah'tan Zaferle arası iyi değilmiş, diyerek kendimi teselli etmeye çalıştım...

O sırada yanıma Sertan geldi. "Yarın Tuna ile tanışıyorum..." diye kulağıma fısıldadı.