We're just friends | Lauren German & Tom Ellis

Mogłeś od razu powiedzieć, że nie chcesz dziecka

Właśnie jechaliśmy na lotnisko. Lauren odwoziła mnie tam, bo to właśnie dziś miał odbyć się mój lot do Kanady, na nagrywanie nowego filmu. Dojechaliśmy na parking i wysiedliśmy. Wyjąłem walizkę i podszedłem do dziewczyny. Zlustrowałem ją wzrokiem i po raz pierwszy zauważyłem jej lekko zaokrąglony brzuszek, jednak po chwili zapięła płaszcz i ukryła go pod nim.

-Pięknie wyglądasz - zbliżyłem się bardziej i ułożyłem swoje dłonie na jej biodrach.

-Będę tęsknić - westchnęła i schowała się w moich ramionach.

-To tylko tydzień kochanie, dasz radę. Damy radę - cmoknąłem jej czoło.

-Obiecaj mi tylko, że będziesz codziennie dzwonić.

-Obiecuje, dla moich aniołków wszystko co najlepsze - położyłem dłoń na jej brzuszku - będę bardzo tęsknić za wami.

-My za tobą tez Tom - stanęła na palcach i cmoknęła moje usta - Do zobaczenia - uśmiechnęła się i oddaliła, a ja oddałem jej kluczyki.

-Do widzenia - uśmiechnąłem się, złapałem walizkę i odszedłem odmachując do niej.

Przeszedłem przez te wszystkie stacje bezpieczeństwa na lotnisku i siedziałem przy bramkach czekając na samolot. Wtedy przypomniała mi się sytuacja z wczoraj, kiedy Lauren chciała się okaleczyć.

RETROSPEKCJA

Pov. Lauren

Siedzieliśmy na kanapie jak prawie codziennie od kilku tygodni i oglądaliśmy nasz ulubiony serial how I met your mother, kiedy po krótkiej przerwie chłopak poprawił swoją pozycje i zwrócił się w moja stronę. Złapał moje dłonie i spojrzał głęboko w oczy.

-Lauren, muszę ci coś powiedzieć - westchnął, a ja skinęłam głową - muszę wyjechać na tydzień do Kanady - w tym momencie zamarłam.

Wiedziałam, że prędzej czy później wyprze się dziecka. Wstałam i wybiegłam z salonu. Pędziłam ile sił w nogach na górę. Zamknęłam się w łazience i odsunęłam atrapę płytki w rogu pokoju pod dywanikiem. Tak wyjęłam swój zaprzyjaźniony nóż, który się nigdy nie cackał. Od razu zostawiał ślady i to nawet głębokie. Oczywiście wszystko zależy od ilości siły użytej podczas wykonywania czynności.

Załamana usiadłam na ziemi obok wanny i odsunęłam jeden z rękawów. W tym momencie do pomieszczenia wbiegł chłopak.

-Lauren nie! - pobiegł i rzucił się na kolana, chwycił mnie za nadgarstek odciągając jedna moją rękę od drugiej - Skarbie, co się dzieje ? Nie rób tego. Nosisz naszego dzidziusia. Nie wybaczyłbym sobie, gdyby coś wam się stało.

-Mogłeś od razu powiedzieć, że nie chcesz dziecka. Poszłabym na zabieg aborcji i byłoby po sprawie - z oczu zaczęły mi cieknąć łzy.

-Lauren skarbie, o czym ty mówisz. Nie pragnę teraz niczego bardziej, jak naszego dziecka. Kocha was obu i nie wyobrażam sobie życia bez was - spojrzałam w jego zeszklone oczy.

-To, czemu od nas uciekasz ?

-Nie uciekam od was. Jestem główną postacią filmu, przecież ci mówiłem jakiś czas temu.

-Czyli nie chcesz uciec przez dziecko ?

-Nie. Broń Boże. Kocham was - przytulił mnie mocno, zrobiło mi się przez to o wiele lepiej.

-Dziękuje. Kocham cię.