Yu Jiao Ji ( Blue Whisper) မြန်မာဘာသာပြန်စဆုံး

နိဒါန်း

နိဒါန်း

ဆောင်းရာသီရဲ့နေ့ရက်လေးဟာ အပြင်ဘက်မှာနေဝင်သွားတာနှင့်အတူ ခပ်စောစော မှောင်မည်းလို့လာ၏၊ မှန်ပြတင်းကိုဖြတ်ကျော်လာတဲ့ ရွှေလိမ္မော်ရောင်အလင်းမှုန်လေးတစ်ခုသာ မြင်ရတော့သည်။ လေထဲမှာ မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်လင်းလက်နေတဲ့ ခပ်ဖျော့ဖျော့ဖယောင်းတိုင်လေးသာမရှိခဲ့ဘူးဆိုရင် ဒီအခန်းတစ်ခုလုံးဟာ အလင်းရောင်တစ်စက်မှမရှိဘဲ ဖြစ်နေလိမ့်မယ်။

ပိုးဖဲအိပ်ရာပေါ်ကလူတစ်ယောက် အနည်းငယ် ရွေ့လျားလို့လာပြီး မသဲမကွဲအသံတစ်ခုကိုပြုကာ နိုးထလာခဲ့ပြီ။

သူမ စွေစောင်းပြီး ပြတင်းပေါက်ဆီငေးကြည့်လိုက်တယ်။ “အာ မှောင်သွားပြီ ထရမယ့်အချိန်ရောက်ပြီ” သူမ သမ်းဝေကာ ထထိုင်လိုက်သည်။

မှန်ရှေ့မှာ သူမရဲ့ဆံနွယ်တွေကို ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်ပြီးတဲ့နောက် ရုတ်သိမ်းသွားတဲ့အလင်းရောင်ရှိရာ ပြတင်းပေါက်ဆီ လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ သူမရဲ့မျက်ခုံးတစ်စုံဟာ အနည်းငယ်တွန့်လိမ်လို့သွားရင်း ဖြူဖျော့နေတဲ့လက်ချောင်းလေးတွေကိုဆန့်ထုတ်ကာ ပြတင်းပေါက်ကို ကျွိခနဲတွန်းဖွင့်လိုက်သည်။ သူမရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ဟာ နံရံကိုမှီလျက် ဆန့်ထုတ်ထားတဲ့လက်ကလေးက ကျန်ရှိနေသေးတဲ့အလင်းရောင်ကို တို့ထိလို့နေ၏။

ထိုအချိန်အခိုက်အတန့်လေးမှာ သူမရဲ့ပိန်ပါးနေပြီးဖြစ်တဲ့လက်လေးဟာ အသွေးအသားတွေအစင်းလိုက် ပေါ်လို့လာပြီး အသွေးအသားတွေအောက်မှကြောက်မက်ဖွယ်အရိုးတွေရဲ့ မြင်ကွင်းကို လှစ်ဟပြလို့နေသည်။

နေရောင်ခြည်ကိုမထိတဲ့ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းကတော့ ပုံမှန်အတိုင်း မပျက်မစီးရှိနေတော့သည်။

ကျီယွင်ဟယ်တစ်ယောက် လက်ကိုလှန်ပြီး နေရောင်အောက်မှာ အတိုင်းသားပေါ်နေတဲ့ ညှိုးခြောက်နေသော သူမရဲ့အရိုးတွေကိုကြည့်ကာ လက်သီးဆုပ်လေးတစ်ခုဖြစ်အောင် ကျစ်ဆုပ်ထားလိုက်တယ်။ “အရမ်း ကြောက်ဖို့ကောင်းတာပဲ”လို့ မနိမ့်မမြင့်အသံနှင့်ဆိုလိုက်တယ်။ ထိုစကားလုံးလေးတွေ ပြောပြီးသွားရုံပဲရှိသေး၊ ခြံဝင်းရဲ့မြေအောက်ခန်းလှေကားသို့ အစာခြင်းတောင်းနှင့်အတူ တဖြည်းဖြည်းချင်း ချဉ်းကပ်လာတဲ့ အစေခံမလေးကို သူမ တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။