Yu Jiao Ji ( Blue Whisper) မြန်မာဘာသာပြန်စဆုံး

အပိုင်း (၅၇) လက်စားချေခြင်း

အပိုင်း (၅၇) လက်စားချေခြင်း

ရေခဲတမျှအေးစက်တဲ့မျက်ဝန်းပြာတွေက ကျီယွင်ဟယ့်အပေါ် အေးတိအေးစက်ကျရောက်လာ၏။

သူမတို့နှစ်ဦးသားဟာ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်းများစွာတုန်းက မိစ္ဆာတောင်ကြားမှာ ပထမဆုံးစတွေ့တဲ့အချိန်တုန်းက အတိုင်းမျိုး၊ တစ်ဦးကို တစ်ဦး ကြည့်မိနေကြ၏။ အခုချိန်မှာတစ်ခုတည်းသောကွာခြားချက်က၊ သူမတို့့ရဲ့နေရာတွေ ပြောင်းပြန်ဖြစ်နေတာပဲ။

ချန်ယီ၏မျက်လုံးတွေက ကြည်လင်သန့်စင်မြဲဖြစ်ကာ၊ ... နံရံပေါ်က မီးတုတ်လေး၊ အကျဉ်းထောင်သံတန်းတွေ၊ နောက်ပြီး သက်ရှိလူသားတွေစသည့်...သူ့ရဲ့နံဘေးကအရာအာလုံးကို ရောင်ပြန်ဟပ်လို့နေ၏။ ကြည်လင်လှတဲ့ သူ့ရဲ့မျက်ဝန်းအိမ်တွေအတွင်းမှာ ကျီယွင်ဟယ်တစ်ယောက် သူမကိုယ်သူမ ပြန်မြင်နေရ၏။ သူမက သွေးတွေနဲ့ ဖုံးလွှမ်းနေပြီး၊ ဆံနွယ်တွေက ဖရိုဖရဲဖြစ်၍ အဝတ်အစားတွေက စုတ်ပြဲကာ၊ သူမ အသက်ကိုတောင်ခက်ခက်ခဲခဲ ရှိုက်ရှုနေရတဲ့ပုံပေါ်၏။ သူမက အရမ်းကိုသနားစရာကောင်းတယ်။

အရမ်းကိုအကျည်းတန်လွန်း၏။

ကျီယွင်ဟယ် ပြုံးပြလိုက်တယ်၊ အပြုံးရဲ့၃ပုံတစ်ပုံက မိမိကိုယ်ကိုရှုတ်ချတဲ့ပုံနဲ့၊ ကျန်၃ပုံတစ်ပုံက ရှက်ရွံတဲ့ပုံဖြစ်ကာ၊ အများစုကတော့ နှစ်ပေါင်းများစွာကြာတဲ့စိတ်ခံစားချက်ကြောင့် သက်ပြင်းချမှုလေးပဲဖြစ်သည်။

"မတွေ့ရတာကြာပြီ၊ အမြီးကြီးနဲ့ငါး"

မျက်လုံးပြာတွေအောက်က မှန်သားပြင်လိုတည်ငြိမ်အေးချမ်းမှုလေးဟာ သူမရဲ့အသံကြောင့် လှိုင်းဂယက်လေးထသွားပေမဲ့ ထိုလှုပ်ခတ်မှုလေးက လျင်မြန်စွာပျောက်ကွယ်သွား၏။

"ကျီယွင်ဟယ်" သူ့ရဲ့အသံက သူ့ရဲ့အကြည့်အတိုင်း အေးစက်လို့နေ၏။ အတိတ်၏နူးညံ့နွေးထွေးမှုက အခုချိန်မှာ ရေခဲတမျှအေးစက်တဲ့ဓါးသွားတွေအဖြစ်ပြောင်းလဲသွားပြီး၊ သူမဆီ ချိန်ရွယ်နေပြီ။

"မင်းကိုကြည့်ရတာ ကြောက်စရာကောင်းလိုက်တာ"

ကျူးလင်ရဲ့ဓါးရှည်က သူမရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုထိုးဖောက်မသွားပေမဲ့ ဒီစကားလုံးတွေက သူမရဲ့စိတ်ဝိဉာဉ်ထဲ ထိုးဖောက်သွား၏။