I hate that I want you ✉ C.H

152

CalPal: Leen nie odpisałaś mi wczoraj i nie odbierałaś, co do tej pory nie miało miejsca, nawet jeśli to była tylko krótka odpowiedź, chce ją dostać

CalPal: dzisiaj też się nie odzywasz

CalPal: proszę?

CalPal: coś się stało?

CalPal: wiem, że nie zgubiłaś telefonu, ani Ci się nie rozładował, bo byłaś na tt i ig

CalPal: tak, stalkuję Cię

Ja: wszystko okay, przepraszam

*połączenie od CalPal*

- Tak? – odebrałam. Siedziałam na sofie, koc okrywał moje nogi. W telewizji leciał jakiś głupi serial, który niby miał być śmieszny. Nie był.

- Przecież widzę, że coś jest nie tak! – wzdrygnęłam się, słysząc jak się uniósł. – Przepraszam – dodał po chwili. – Leen proszę, musisz ze mną rozmawiać.

- Wszystko w porządku, Calum – powiedziałam cicho. Włączyłam głośnik, układając telefon na kolanach i sięgnęłam dłonią do platynowego serduszka, zawieszonego na mojej szyi i zaczęłam je obracać. Z tyłu zawieszki była wygrawerowana literka C, co było urocze.

- Przestań kłamać. *Cal musimy...* Chwila, kurwa! – słyszałam jak bierze głęboki wdech. – Leen proszę, jeśli coś jest nie tak, a wiem, że jest to po prostu mi o tym powiedz.

- Macie teraz koncert...

- Nie denerwuj mnie – burknął.

- Idź, porozmawiamy później.

- Nawet nie próbuj tego odwlekać... Leen, do cholery!

- Nic nie jest dobrze! - nie wytrzymałam. – Moje życie z aktywnego, stało się pasywne! Nawet nie mogę wyjść z domu, żeby tylko nie nadwyrężać nogi! Osoba, którą uważałam za przyjaciela, próbowała mnie zgwałcić i zaprzepaściła wszystko, łącznie z moją pracą! Ciągle ktoś pyta jak się czuję, a ja mam tego dość! Nienawidzę tego pytania! Nienawidzę tego jak bezradna teraz jestem... Tego że nie mogę nic zrobić... - po moich policzkach zaczęły spływać łzy.

- Skarbie...

- Idź na scenę – rozłączyłam się. Wzięłam głęboki wdech, chcąc się uspokoić, ale to nie pomogło. Rzuciłam urządzenie na drugi koniec sofy. Złapałam zdrową dłonią koc i zacisnęłam mocno. Musiałam się uspokoić.