Fix Me | ReTo ||ZAKOŃCZONE

3️⃣ 11. Jedynym szczurem tutaj jesteś ty

Oliwia

— Znowu ty? — westchnęłam, dostrzegając szatyna siedzącego na mojej ławce.

— No czemu tak się zachowujesz wobec mnie? — Uniósł brew. — Od kilku dni. Chyba nie jesteś zła za to nad rzeką?

—Nie jestem. Zachowuję się normalnie. A teraz proszę, żebyś zszedł.

Nie byłam ma niego zła. Po prostu cały czas myślałam o tym, że mnie pocałował. Coś cudownego... Jednak nie mogłam dać po sobie tego poznać. To nie mogło się powtórzyć. On ma w końcu dziewczynę.

— No daj spokój. — Uśmiechnął się do mnie szeroko. — Przecież nic takiego się nie stało. I nie mów, że ci się nie podobało.

— Zawsze jesteś aż tak zaopatrzony w siebie? Przekonany, że wszystko co robisz jest idealne?

— Nie wiem. Chodź ze mną. — Złapał za moją dłoń i wyprowadził z klasy.

— Nie możemy znowu uciec — rzuciłam. Co on sobie wyobrażał?

— Nie uciekamy. Po prostu uwalniamy się od nudnych lekcji. — Wyszczerzył się w uśmiechu. Cudnym uśmiechu.

— Matka mnie zabije — mruknęłam, jednak wyszłam za nim ze szkoły. Woźna nas nie widziała. Całe szczęście.

— Mnie moja też. Ale trudno — mruknął. — Chcę spędzić ten dzień z tobą.

— Dlaczego? — spytałam. — Dlaczego akurat ze mną? A nie na przykład z Dominikiem?

— Zadajesz za dużo pytań, mała.

— To źle, że chcę wiedzieć?

— Jezu, zamknij się już — westchnął i złączył nasze usta w pocałunku. Zaskoczył mnie. Byłam w zbyt wielkim szoku żeby wykonać jakikolwiek ruch.

— Co to miało znaczyć? — spytałam, kiedy w końcu się otrząsnęłam.

— Coś z pewnością — mruknął, odpalając papierosa i zaciągnął się nim. Usiadł na ławce i uśmiechnął się do mnie. — Domyśl się.

Wpatrywałam się w niego zdezorientowana. Ten chłopak był bardziej tajemniczy niż yeti. Serio. Z dnia na dzień zamiast go poznawać, czułam, że znam go coraz mniej.

Chłopak rzucił papierosa na ziemię i zaczął gwałtownie kaszleć. Nie rozumiałam co się dzieje. Cały zbladł i wyglądał tak, jakby nie mógł złapać powietrza. Okej, byłam w tamtym momencie przerażona. Nie wiedziałam, co się z nim dzieje do kurwy!

— Prawa kieszeń — jęknął, próbując złapać powietrza.

Dopiero po chwili zorientowałam się o co mu chodzi. Sięgnęłam do prawej kieszeni jego bluzy i wyjęłam z niej niewielki przedmiot. Zabrał go ode mnie i zaciągnął się kilka razy lekarstwem.

— Astma — wyjaśnił po chwili, zapewne widząc moje zdezorientowane spojrzenie.

— Masz astmę i palisz? To chyba niewskazane.

— Oj tam. — Wzruszył ramionami. — Złego diabli nie biorą.

Złapał mnie za brzeg bluzki i przyciągnął do siebie. Był wyjątkowo pewny siebie. I musiałam przyznać, że mi się to podobało. Lubiłam odważnych chłopaków, ale z Kubą było coś nie tak. Niby był pustym debilem z kwadratową szczęką, jednak z drugiej strony zdawał się być też wrażliwy. Tylko po co to ukrywał? Po co udawał? Nie łatwiej byłoby być po prostu sobą?

Igor

Zakląłem pod nosem, nie mogąc znaleźć ładowarki. W zasadzie nie ma się czemu dziwić. Ciężko znaleźć cokolwiek w stercie porozwalanych ubrań, butelek i kartek papieru.

Od kilku dni mieszkałem w niewielkim mieszkaniu na piętrze budynku, w którym znajdował się mój klub. Cały budynek formalnie należał do mnie. Kiedyś w pewnym stopniu urządziłem to mieszkanie, chcąc mieć miejsce, w którym mógłbym się przespać, czy zwyczajnie odpocząć, jednocześnie będąc gotowym zejść na dół i rozwiązać jakieś problemy.

Kto by pomyślał, że to mieszkanko przyda się na taką sytuację? Pewnie nikt. Nie sądziłem, że kiedykolwiek Ola będzie miała powód, żeby wyrzucić mnie z domu. Ale chyba się myliłem...

Musiałem ją odzyskać. Życie bez niej to nie będzie to samo. Blondynka była dla mnie naprawdę ważna. Kochałem ją kurwa. I to jest była prawdziwa miłość. Jedyna. Wyjątkowa.

W swoim życiu trzy razy czułem się naprawdę zakochany. Naprawdę szczęśliwy. Trzy miłości. Dwie z nich stracone. Nie mogłem stracić trzeciej. I to tej największej. Najważniejszej.

Po raz kolejny wybrałem numer Olki. I po raz kolejny nie odebrała. Sam sobie na to zasłużyłem, nieprawdaż? Mogłem nie pić. Nie jarać. I do niczego by nie doszło. Nie zraniłbym Olki i nadal byłbym w szczęśliwym związku. Ja chyba naprawdę nie umiem się opamiętać. Nie dziwię się, że Iza nie chciała powiedzieć Kubie, że jestem jego ojcem. Kto chciałby takiego ojca?

— Gdzie ty kurwa jesteś? — mruknąłem sam do siebie, kiedy w dalszym ciągu nie mogłem znaleźć ładowarki. Cztery procent... Znacie ten ból?

Zrzuciłem z łóżka wszystkie zgromadzone tam przedmioty. Odetchnąłem z ulgą, kiedy dostrzegłem tam jasny kabel. Podłączyłem telefon i usiadłem na łóżku odpalając papierosa. W ciągu ostatnich kilku dni wypaliłem już kilka paczek. Nie wyjdzie mi to na dobre. Ale co mam zrobić, kiedy nerwy praktycznie zżerają mnie od środka?

— Mógłbyś tu w końcu posprzątać — mruknął Dawid, pojawiając się w drzwiach. — Jeszcze trochę i zalęgną się tu szczury.

— Jedynym szczurem tutaj jesteś ty. Czego chcesz?

— Przyszedłem sprawdzić, czy jeszcze żyjesz — prychnął. — Ostatnio w ogóle stąd nie wychodzisz.

— Przeżywam kryzys okej? — Położyłem się na łóżku w rękoma pod głową. — Nie wiem, co mam ze sobą zrobić.

— Najpierw się ogarnij — polecił. — Użalanie się nad sobą w niczym nie pomoże.

— A co pomoże?

— Musisz spróbować ją odzyskać. Ona cię kocha. Nie zapominaj o tym. W końcu jesteście małżeństwem. To nie kończy się tak nagle.

— Od kiedy z ciebie taki ekspert, co? — Przyjrzałem się mu uważnie. — Z tego co mi wiadomo, nie interesują cię stałe związki.

— Daj spokój, Igor. Ja to ja, ty to ty. A ty masz wspaniałą żonę i cudowną córkę. Serio zamierzasz się tak po prostu poddać?

— Olka dała mi dość jasno do zrozumienia, że mam dać jej spokój. Inaczej odebrałaby ode mnie któryś z setek pieprzonych telefonów.

— Zraniłeś ją. I w zasadzie jej się nie dziwię.

— Nie rozumiem dlaczego Kacper wymyślił ten zakład — westchnąłem. — Wiedział, że mam żonę. I wiedział, że wtedy nie myślałem trzeźwo. Byłem najebany. I naćpany.

— On też. Rozmawiałeś z nim o tym?

— Nie. Nie mam ochoty z nim rozmawiać — prychnąłem. — Nie gadałem z nim od chwili, w której mu przywaliłem.

— A powinieneś. On serio tego żałuję, Igor. Weź pod uwagę to, że on też trzeźwo nie myślał.

— Daj mi już spokój. Mam dość tego tematu, okej?

— Nie. Nie okej — rzucił ostro. — Patrzyłeś ostatnio w lustro? Rozejrzyj się dookoła. Nawet ubrań nie chce ci się wpieprzyć do szafy.

Wkurwiał mnie już. Nie będzie mnie debil pouczał. Chyba wiem lepiej, co jest dla mnie dobre, prawda?