|DAMIRAE| Po prostu mnie nie kochaj...

II 33-To ja.

DAMIAN:
-Przepraszam że wyszło tak niezręcznie podczas obiadu.-Spojrzałem skruszony na swoją dziewczynę, kiedy odprowadzałem ją do domu.
Przyjrzała mi się.
-Myślę że powinieneś przeprosić Raven.-Odparła.
Spiąłem się.
-Nie mam pojęcia dlaczego, ale jakoś musiałeś jej dopiec.-Ciągnęła dalej.-Powiesz mi, jak jest?
Wsadziłem ręce do kieszeni i odwróciłem wzrok.
-Mam się bać?-Zapytała.
-Zależy. Lubisz ją?
-Wydaje mi się w porządku. Nie rozumiem czemu jej nie lubisz.
Poczułem ukłucie w sercu na te słowa. Kiedyś ją kochałem. Co się stało że tak się pogubiłem?
-Halo..?-Pomachała mi ręką przed twarzą.
-Nie mówiłem Ci tego, bo nie chciałem Cię do niej zniechęcić...-Przyznałem.
-To znaczy..?-Przypatrywała mi się badawczo.
-Byliśmy kiedyś parą...-Przyznałem.
Rudowłosa przystanęła.
-Wiedziałam że coś mogło być między wami...
-Podejrzenia były słuszne.-Pokiwałem głową.-Ale to trwało parę dni. Nie mogło się udać.
-Dlaczego?-Drążyła temat dalej.
-Ugh... Po prostu... Nie dogadywała się z moim ojcem.
-Nie wierzę że tylko to.
Zmarszczyłem brwi.
-Czemu tak chcesz to wiedzieć? To było. Nie wróci. Nigdy.
Milczała.
W końcu dotarliśmy pod jej dom.
-Nie ufasz mi?-Nie wytrzymałem widocznego napięcia, jakie powstało na skutek tej rozmowy.
Westchnęła.
-Nie wiem kto jest pod tą maską. Możesz być zupełnie inny niż jaki jesteś teraz wobec mnie.
Zszokowały mnie te słowa.
-Nie wiedziałem że Ci to przeszkadza...
-Na początku nie. Ale jeśli chcesz się bardziej zaangażować, powinieneś...
Rozejrzałem się. Było pusto. Jednym, pewnym ruchem ściągnąłem maskę i ją pocałowałem.
Gdy się oderwała, zdziwiła się.
-Damian Wayne..?
Uśmiechnąłem się niepewnie.
-To ja. Jesteś zawiedziona. Prawda?
-Nie. Nie. Nie o to chodzi...
-A o co?
Nie odzywała się.
-Zadzwonię.
I weszła do domu.
Stałem chwilę i patrzyłem na klamkę. Kretyn!