|DAMIRAE| Po prostu mnie nie kochaj...

IV 77-To nie jesteś Ty.

DAMIAN:
-Powiedz "papa".-Uśmiechnął się Błysk.
Zacisnąłem miecz mocniej, gotów zaatakować. On również był przygotowany by uderzyć. Jego działko na klatce piersiowej się zaświeciło, co oznaczało że zaraz oberwę.
Wtem obok mnie pojawiła się Roth. Wymierzyła w niego z dłoni, wokół której zebrała się jej mroczna energia.
-Papa.-Powiedziała obojętnie, jak to ona, i trafiła w Błyska. Odrzuciło go w pobliskie krzaki.
-Dzięki.-Powiedziałem od niechcenia. Wolałbym sam go pokonać, a tak to dupę ocaliła mi dziewczyna. Mimo to jednak byłem wdzięczny.
Dziewczyna spojrzała na mnie i skinęła głową.
W tym czasie Arthur już się pozbierał.
-Uwaga!-Krzyknął Blue.
Ja zdążyłem się odwrócić, by zrobić unik. Roth już nie. Choć podejrzewam że to ona głównie była na linii strzału.
Trafiło ją światło Doktora, a ona sama zderzyła się z pobliskim budynkiem.
-Raven!-Krzyknął Beast Boy.
Rzuciłem w mężczyznę batarangiem, który trochę go oślepił. Kory podleciała bliżej i zaczęła atakować, podobnie jak Reyes.
Pobiegłem do swojej dziewczyny. Zanim jednak znalazłem się przy niej, Kruk podniósł się i wzbił się w powietrze.
Zatrzymałem się i dostrzegłem że jej skóra jest czerwona...
-No ładnie...
Azaratka uderzyła złoczyńcę swoją energią, co zwróciło uwagę reszty Tytanów.
-Co...-Zdziwił się wróg.
-Czyżbyś się bał?-Zapytała Raven, demonicznym głosem.
Napastnik dalej zgrywał twardziela.
-Czego? Jesteś zwykłą wiedźmą.
-A Ty przestępcą.-Odpowiedział demon i rzucił się na Błyska.
Ten próbował ją trafić, ale dziewczyna była tak szybka, że nie musiała nawet robić uników.
Zraniła Arthura. Dość mocno, bo po chwili się przewrócił i zaczął odczołgiwać, przerażony.
Nastolatka była gotowa znowu zaatakować, ale, żeby zwrócić jej uwagę, rzuciłem bombami pod jej stopy. Oczywiście nieszkodliwymi. Robią tylko trochę hałasu.
-Raven!-Upomniałem ją.
-Co?-Warknęła.
-Opanuj się.-Spojrzałem na nią.
-To nie jesteś Ty.-Dodał Bestia.