🌈راوی🌈
به صحنه ی شکنجه و خون و دردی که راه انداخته بود خیره شد!
لبخندی به جاری شدن خون روی بدن بلورین و درخشان پسرکش زد!
دلش میخواست ساعت ها بشینه و از این منظره ی زیبا و تضادی که سرخی خونش با پوستش داشت ساخته بود رو ببینه!
حتی میتونست تا آخرین قطره ی خونش رو از وجودش بکشه بیرون و بجای شستن بدن نهیفش با آب حیات با آب وجودش که سرخ رنگ بود تطهیرش بکنه!
اما اونقدر ها هم نفهم و دیوونه نبود که از جون دادن معشوقش لذت ببره!
تنها با اشاره ای تموم شاخه های تیغ دار گل های روز که عین طنابی دور بدنش پیچیده بود کنار رفتن و توی هوا عین اکلیل های سرخ و سیاه پخش شدن و بعد نامزدی شدن و از بین رفتن!
پسرک با خروج اون تیغ ها از بدنش و افتادن روی زمین خونی که توی دهنش جمع شده بود رو با عوق زدن بالا آورد.
تا به حال این حجمه از درد رو یه جا نچشیده بود و نمیتونست بدنش رو در حد بالا شدن قفسه ی سینه اش برای گرفتن اکسیژن تکون بده!
اشک هاش جاری میشدن.
داشت جون میداد و اطرافش رو خون فرا گرفته بود.
توی ذهنش هیچی نبود.
میترسید به چیزی فکر کنه و تموم شکنجه های عالم رو یه شبه روش پیاده کنه!
بالای سرش ایستاد و با اون نگاه های تیز و برنده اش و اخمی که همیشه میون دو ابروش نقش بسته بود لب زد:
بلند شو و برو سمت اون دریاچه!
نمیخواست تکون بخوره.
از همه چیز وحشت داشت.
میترسید باز هم شکنجه ای دیگه در انتظارش باشه.
تکونی نخورد که پوزخندی زد و نشست و زمزمه واردم گوشش لب زد:
داری به این فکر میکنی که از این درد و خونریزی بمیری و از دستم خلاص بشی؟!
این دیگه کی بود؟!
گاهی احساس میکرد از خوده لوسیفر هم بالا تر بود!
اون حتی فکری که هنوز توی ذهنش نیومده بود رو خونده بود!
با اشاره ی انگشتی بلندش کرد.
تن دردمندش جیغ کشید و ناله کرد و اشک هاش بیشتر چکید!
پسرک از شدن ضعف و خونریزی نمیتونست وایسه و برای نگه داشتنش دست پشت کمر پسرک گذاشت و به خودش چسبوند و خیره به چشای دلبراش لب زد:
باید این رو بدونی که من جلو تر از تو فکری که میخوای توی سرت بگردونی رو میخونم و چون علاقه ی زیادی به مرگ داری برات یه سوپرایز عالی دارم پسرک زیبای من!
بعد حرفش لباش روی لبای سرخ و شیرینش نشست.
میون بوسه هاشون خونی که توی دهنش بود رو میکید و اونقدر بوسید که از شدت خفگی بیجون توی آغوشش افتاد!
