အခန်း (၂၉၂) ရှင် နောက်ထပ် အပ်စိုက်ကုသဖို့ လိုအပ်နေသေးတယ်
အကုန်လုံး၊ သူက အကုန်လုံး ချွတ်လိုက်မလို့လား။
စုယန်ယန်သည် နေရာ၌ပင် အသက်ရှုကြပ်လုနီးပါးဖြစ်သွားသည်။ သူ့အဝတ်အစားတွေ ဖယ်လိုက်ရုံနဲ့တင် လုံလောက်ပြီမို့ နောက်ထပ် ဖယ်ရှားလိုက်မယ်ဆိုရင် ကလေးသူငယ်တွေအတွက် မသင့်တော်ဘူးမလား။
"မလိုဘူး၊ မလိုဘူး။ အပြင်တစ်ထပ်ကို ဖယ်လိုက်ဖို့ပဲ လိုအပ်တာပါ။"
"အိုး" ဟောက်ချန်ဟွမ်းသည် အသံတိုးတိုးနဲ့ တုံ့ပြန်ပြီး "ကိုယ်က မလှုပ်ရှားနိုင်လို့ ကိုယ့်ကို ကူညီပေးပါလား။"
စုယန်ယန်တစ်ယောက် ဆွံ့အသွားသည်။ လှုပ်ရှားဖို့ အရမ်းခက်ခဲတယ်လို့ ဘာဖြစ်လို့ ပြောရတာလဲ။ မနေ့ညက လက်နဲ့မထိဖို့ ငြင်းပယ်ခဲ့တာ ဘယ်သူမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး။ တစ်ရက်တည်းနဲ့ သူတို့ကိုယ်သူတို့ စွန့်လွှတ်လိုက်ကြပြီလား။
စုယန်ယန်က ၎င်းကို မကျေမနပ်ဖြစ်နေသော်လည်း ဟောက်ချန်ဟွမ်း၏ ဘောင်းဘီကို နာခံစွာ ချွတ်ပေးလိုက်သေးသည်။
နှစ်ပေါင်းများစွာ မလှုပ်မရှားဖြစ်နေခဲ့သော ခြေထောက်များသည် သာမန်လူများ၏ ခြေထောက်များနှင့် ကွဲပြားခြားနားသည်။ ခြေထောက်သည် ကျန်းမာရေးနှင့် မညီညွတ်သော အရောင်အဆင်းအချို့ရှိပြီး အနည်းနှင့် အများဆိုသလို သေးသိမ်နေသည်မှာ အမှန်ပင် ရုပ်မလှပေ။
စုယန်ယန်သည် ထိုခြေထောက်တွေကို မသိစိတ်က အလိုလိုထိတွေ့မိလိုက်ပြီး "ဒါက နာလား" လို့ အက်ရှရှအသံဖြင့် မေးလိုက်မိသည်။
ဟောက်ချန်ဟွမ်း၏ မျက်ဝန်းထဲမှ အလင်းရောင်ဟာ မှိန်ဖျော့သွားပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းတွေ အနည်းငယ် ကွေးညွှတ်သွားသည်။ သူလက်တွေက သူမခေါင်းလေးကို ပုတ်လိုက်ပြီး "အဆင်ပြေပါတယ်။ ကိုယ်နိုးလာတဲ့အခါ ဘာမှ မခံစားရတော့ဘူး။ အချိန်အကြာကြီး နာကျင်နေခဲ့တာ မဟုတ်ပါဘူး။"
ထိုစကားလုံးတွေဟာ သမားရိုးကျ ဝါကျတစ်ခု ဖြစ်သော်လည်း ကူကယ်ရာမဲ့ပြီး စိတ်ပျက်အားငယ်မှု အချို့ ရောစွက်နေခဲ့သည်။
