အခန်း (၁၉၆)
စတိုးဆိုင်တစ်ဆိုင် ဖွင့်ချင်တယ်
ချိန်ကျွင်းဟောက်သည် အခု သူ၏ ဖောင်းကားနေသော ဝမ်းဗိုက်ကို ပွတ်သပ်ရင်း သူ့ဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ် အလွန်အကျွံ စားလိုက်မိသည့် ခံစားချက်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။
တစ်ချိန်တည်းမှာပင် သူ့ဇနီးသည်က ရက်အနည်းငယ် နေထိုင်ပြီးနောက် အိမ်ကို ဘာဖြစ်လို့ ပြန်မလာသေးတာလဲ ဆိုသည့် အကြောင်းကိုပါ နောက်ဆုံး နားလည် သဘောပေါက် သွားခဲ့သည်။
ဒီလို အရသာရှိတဲ့ အစားအသောက်တွေကို နေ့တိုင်း စားသောက်နေရရင် သူလည်း ဒီမှာပဲ နေချင်မိမှာပဲ။
လူတစ်ယောက်သည် စားသောက်ရန် လုံလောက် ပြည့်စုံနေသည် နှင့်အမျှ စိတ်မချမ်းမြေ့စေတဲ့ ကိစ္စရပ်များကို အလွယ်တကူ မတွေးမိတော့ပေ။
စုယန်ယန်သည် ချက်ချင်း ဆိုသလို ဒီနေ့ ဟင်းတွေ အများကြီး ချက်ပြုတ်ရတဲ့ အကြောင်းရင်းက ချိန်ကျွင်းဟောက်ကို ကြိုဆို နှုတ်ဆက်ဖို့အပြင် မနေ့ညက ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့် အဖြစ်အပျက်များကို ဂရုမထားတော့အောင် ချိန်ရှုချင်နဲ့ တခြားတွေကို စိတ်ကျေနပ်စေရန် ဒီအခွင့်အရေးကို အရယူခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
ချိန်ရှုချင်နဲ့ တခြား သူတွေကလည်း ဒါကို သိသည်။ ဒီစားပွဲပေါ်က အစားအသောက်တွေရဲ့ မျက်နှာကို ထောက်ပြီး သူတို့သည် စုယန်ယန်ကို ဆူပူပြောဆိုခြင်း မလုပ်တော့ဘူး။ ထမင်း စားသောက်ပြီးနောက် သူတို့သည် အစာကြေညက်အောင် ခြံဝန်းထဲ လမ်းပတ် လျှောက်ခဲ့ကြသည်။
ချိန်ကျွင်းဟောက်သည်လည်း သူတို့နောက်မှ လိုက်ပါသွားဖို့ ဟန်ပြင် လိုက်သော်လည်း စုယန်ယန်က သူ့ကို တားမြစ်လိုက်သည်။
"ဦးငယ်လေး၊ သမီး ဦးငယ်လေးနဲ့ တိုင်ပင် ဆွေးနွေးစရာ ကိစ္စအချို့ ရှိတယ်"
ချိန်ကျွင်းဟောက်က တစ်ခဏမျှ ကြက်သေ သေသွားသည်။ သူက သူ့တူမလေး၏ တောက်ပနေသည့် အပြုံးလေးကို ကြည့်ပြီး အနည်းငယ် ပဟေဠိ ဖြစ်သွားခဲ့သည်။
"ဘာအကြောင်းကို ပြောချင်တာလဲ"
"သမီး စတိုးဆိုင် တစ်ခုလောက် ဖွင့်ချင်တယ်"
