Chapter 4.1
- စူးစမ်းခြင်း
_
ထန့်ယွင်က စားပွဲပေါ်ရှိငါးစွပ်ပြုတ်ကိုကြည့်ကာ မေးလိုက်သည်။
"ငါ နေ့လည်စာအတွက် ငါးစွပ်ပြုတ်ရခဲ့တာလား"
"ဟုတ်ပါတယ် အရှင်မ"
ရှို့ယောင်ကပြောသည်။
"အရှင်မက ဖုန့်ပြည်ကလာတာဖြစ်တြအတွက် ဖုန့်ပြည်သူတွေအကြိုက်ဆုံးက ငါးဟင်းလျာပါ၊ ဒါကြောင့် စားဖိုဆောင်က အရှင်မအတွက် ငါးစွပ်ပြုတ်ကို အားစိုက်ထုတ်ပြီး ပြင်ဆင်ပေးခဲ့ပါတယ်"
ထန့်ယွင်မျက်ခုံးပင့်လိုက်သည်။ အခြားလူများက ဧကရီကရုပ်ဆိုးပြီး တိုင်းပြည်၏မိခင်ဖြစ်သဖြင့် သူမ၏မျက်နှာကို အနီးကပ်မကြည့်ရဲကြပေ။ သူတို့က သူမနှင့်ပတ်သက်ပြီး ဘာကိုမှရှာမတွေ့နိုင်ပါချေ။
သို့သော်လည်း ထန့်ယွင်ကတော့ သူ့မျက်နှာပေါ်ရှိ နီရဲယောင်ယမ်းနေသည့်အရာများက လူသားတစ်ယောက်မွေးကတည်းက ပါလာသည့်အရာမဟုတ်နိုင်မှန်း သိနိုင်သည်။
ငါးကအပူကိုတိုးစေသည်။ထိုအရာက ဖျားနာမှုကို ပိုဆိုးစေနိုင်သည်။ ဤစွပ်ပြုတ်ကို နေ့စဥ်စားသုံးခြင်းက သူ၏မျက်နှာကို ပိုမိုယောင်ယမ်းကာ နာကျင်စေနိုင်သည်။
ထန့်ယွင်က ငါးဟင်းကိုချန်ထားခဲ့သည်။ သို့သော် နန်းတော်ထဲရှိလူများတွင် အားလုံးငတုံးမဟုတ်ပေ။ ထို့ကြောင့် တစ်စုံတစ်ယောက်က သူ့ကိုနာကျင်စေလိုလျှင် ငါးစွပ်ပြုတ်ပေးတာထက် အခြားနည်းလမ်းတွေကို သုံးနိုင်သည်။
ရှို့ယောင်က ဧကရီကဘာလို့ ငါးစွပ်ပြုတ်ကို မစားချင်သလဲဆိုတာ နားမလည်ပေ။ ထန့်ယွင်က ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပင်ပြောလိုက်သည်။
"ငံတယ်"
ညစာစားပြီးနောက် အိမ်ရှေ့စံငယ်လေးက ထပ်ရောက်လာသည်။ သူက ထိုနေရာတွင်ရှိနေဖို့ရာ ဝန်လေးနေသည်။ ကြမ်းတမ်းစွာပြုမူပြီး သူကအကြောင်းပြချက်ပေးသည်။
"ခမည်းတော်သာမပြောရင်၊ ငါ ဒီကိုမလာချငိဘူး"
ထန့်ယွင်ကပြောလိုက်သည်။
"ရှို့ယောင်၊ အိမ်ရှေ့စံအတွက် လက်ဖက်ရည်ထည့်လာ"
"မလိုဘူး"
YOU ARE READING
"အကျည်းတန် ဧကရီ"
FantasyDescription စစ်မြေပြင်တွင် ၁၀နှစ်ကြာပြီးနောက် ထန့်ယွင်သည် သူ၏တိုင်းပြည်ကိုကာကွယ်ရင်း နယ်မြေချဲ့ထွင်နေသည့် ရွှယ်ကျွင်းလျန်နှင့် တွေ့ဆုံခဲ့သည်။ သူကိုယ်တိုင်က သူ့နှလုံးသားကို မြှားဖြင့်ပစ်ကာ အဆုံးသတ်စေခဲ့၏။သူနိုးထလာသည့်အချိန်တွင် အနှီယောက်ျား၏ ရုပ်ဆိ...
