"အကျည်းတန် ဧကရီ"

Chapter 47
ဆင့်ခေါ်ခြင်း ( ၂ )

" အိုက်ဖေးက ချန်းထျန်မဟုတ်နေတာ တော်တော်‌ကံကောင်းတာပဲ ဟုတ်တယ်မလား..."

ထန့်ယွင်၏ရင်ထဲ ဒိန်းခနဲဖြစ်သွားသည်။ သူက ရွှယ်ကျွင်းလျန်ကို အကြည့်လွှဲပြီးနောက် ပြောလိုက်သည်။

" ချန့်ချယ်က ချန်းထျန်ဖြစ်နေစရာအကြောင်း မရှိပါဘူးမင်းကြီး..."

ရွှယ်ကျွင်းလျန် ထိုင်လိုက်ပြီးနောက် ဧကရီ၏ခါးကိုဆွဲဖက်ကာ သူ့ပေါင်ပေါ် ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမ၏ပါးပြင်နှင့် နားရွက်ဖျားလေးကို ငြင်ငြင်သာသာ ပွတ်သပ်နေသည်။ ရွှယ်ကျွင်းလျန်၏ လှုပ်ရှားမှုက သံသယဝင်စရာမကောင်းသဖြင့် ထန့်ယွင်က သူ့ကိုခွင့်ပြုထားသည်။

တစ်ဖက်မှ ရွှယ်ကျွင်းလျန်မှာမူ ဤအနေအထားမျိူကို အသားကျနေပြီဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်စုံတစ်ရာကို ဆွေးနွေးနေချိန်တွင် ဧကရီ့ကို တစ်ခါတစ်ရံ ထိကိုင်လိုက်ပါက သူ့ကိုတွန်းမလွှတ်ပေ။ ဧကရီ၏ခါးမှ လူ့လက်များက တဖြည်းဖြည်း အပေါ်တက်လာပြီး သူမကျောကို ဖိလိုက်သည်နှင့် ခေါင်းအနည်းငယ် ငုံ့လာသည်။ ထိုအခါမှ သူကခေါင်းမော့၍ ဧကရီ၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေးကို နမ်းလိုက်သည်။

" အိုက်ဖေးက စကားပြောကောင်းတော့ မယုံပဲ နေနိုင်ပါ့မလား..."

ထန့်ယွင် လန့်သွားသည်။ ခဏတွင်းချင်းမှာပင် မတ်တပ်ရပ်၍ နောက်ကဆုတ်လိုက်မိသည်။ ထိုအခါ သူ့နောက်မှ မြေပုံကို မတော်တဆ တိုက်ချမိလိုက်သည်။ ‌မြေပုံက ဘန်းခနဲအသံဖြင့် ကြမ်းပေါ်ပြုတ်ကျသွားသည်။

ရွှယ်ကျွင်းလျန်က ထန့်ယွင်နောက်သို့ လိုက်လာသည်။ ထို့နောက် ဧကရီကို နံရံနှင့် သူ့အကြားချောင်ပိတ်ထားလိုက်မိသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်က အလွန်နီးကပ်စွာရပ်နေကြသည်ဖြစ်၍ တစ်ဦး၏ ဝင်လေထွက်လေက နောက်တစ်ဦးကို ရိုက်ခတ်နေသည်။ ရွှယ်ကျွင်းလျန်၏ အရပ်ရှည်ရှည်နှင့် ကြံ့ခိုင်တောင့်တင်းသောခန္ဓာကိုယ်က ဧကရီ၏ ကိုယ်လုံးသေးသေးလေးကို အပြည့်အဝ အုပ်မိုးထားသည်။
 
ထန့်ယွင် တစ်ဖက်သို့လှည့်ထားပြီး ရွှယ်ကျွင်းလျန်ကို အကြည့်လွှဲလိုက်သည်။ ရွှယ်ကျွင်းလျန်က ခေါင်းအနည်းငယ်ငုံ့၍ ဧကရီ၏ ပိန်ပါး၍ ကျက်သရေရှိလှသော လည်တိုင်လေးကိုကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်သည်။