"အကျည်းတန် ဧကရီ"

Chapter 31
သူမကို မျက်စိကျနေတာလား ... သဝန်တိုနေမိတာလား ...

ညဘက်တွင် နန်းမြို့တော်မှ စစ်တပ်စခန်းကြီးက မီးရောင်များဖြင့် တောက်ပနေသည်။ ညဘက်ကင်းလှည့်နေသော စစ်သည်များကလည်း  သတိလက်လွတ်မနေရဲကြပေ။

တဲကြီးတစ်ခုထဲမှ လူတစ်ယောက်ထွက်လာပြီး လက်နောက်ပစ်လျက် အကြောဆန့်ကာ အေးအေးလူလူဖြင့် လျှောက်လာနေသည်။ စစ်သည်များက သူတို့၏ မျက်လုံးထောင့်မှ ထိုလူ၏ လှုပ်ရှားမှုများကို စောင့်ကြည့်နေသော်လည်း သူ့ကို မတားမြစ်ကြပေ။

ထိုလူက အပြာနုရောင်ဝတ်ရုံကို ဝတ်ဆင်ထားသည်။ သူ၏ အနည်းငယ် နူးညံ့သောမျက်နှာက ပညာရှိတစ်ယောက်ကဲ့သို့သော သွင်ပြင်လက္ခဏာမျိုးဖြစ်သည်။ သူက အလွန်အရပ်မရှည်၍ မသန်မာပုံပေါ်သော်လည်း အားနည်းသည့်ပုံစံမျိုးမဟုတ်ပေ။

သူက ဧရာမ လေ့ကျင့်ရေးကွင်းပြင်ကြီးနား ရောက်သည်အထိ ဦးတည်ရာ‌မဲ့စွာ လျှောက်နေသည်။ နေ့အချိန်‌တွင် လေ့ကျင့်ရေးကွင်းပြင်က လူများစွာဖြင့် ထူထပ်နေတတ်သော်လည်း ဤညတွင်မူ ကွင်း၏ထောင့်လေးထောင့်တွင် မီးလင်းဖို လေးခုသာရှိသည်။ ထိုမီးလင်းဖိုလေးခုကြားမှ နေရာတွင် မှောင်မည်းနေသည်။

ထိုလူက မှောင်မည်းနေသော လေ့ကျင့်ရေးကွင်း၏ အလယ်တည့်တည့်တွင်ရပ်လိုက်ပြီး သူ မည်သည့်အရာကို ကြည့်နေသည်ကို ရှင်းလင်းစွာ မမြင်ရပေ။ ထို‌နေရာတွင် ခဏရပ်နေပြီးနောက် ရှေ့တိုးကာ ရင်ပြင်၏ အနောက်ဘက်မှ စင်မြင့်ပေါ် တက်သွားသည်။ စင်မြင့်ပေါ်တွင် " ရွှယ်" ဟူသော နာမည်စာလုံး ရှိနေသည်။

ထိုလူက စင်မြင့်ပေါ် တက်သွားပြီး အဝေးကိုလှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ စင်မြင့်က အနည်းငယ်မြင့်၍ ထိုနေရာတွင်ရပ်လိုက်သည်နှင့် အဝေးမှ အရာများကိုပါ မြင်နိုင်သည်။ သို့သော်လည်း စစ်တပ်စခန်းချရာ၏ အပြင်ဘက်တွင် မှောင်မည်းနေ၍ ထိုလူက မည်သည့်အရာကိုမှ မမြင်ရပေ။

" နယ်စားမင်းကျန့်ကျန်းကိုကြည့်ရတာ တော်တော်ငြိမ်းချမ်းနေတာပဲ ..."

တစ်စုံတစ်ယောက်က ရုတ်တရက်ပြောလိုက်သော်လည်း ထိုလူက  လန့်သွားရမည့်အစား ရွှယ်ဟုန်ယန်ကိုကြည့်လိုက်သည်။