"အကျည်းတန် ဧကရီ"

Chapter 152

ပင်မအခန်းထဲရှိ မီးများက ထွန်းညှိထားပြီး တစ်ယောက်ယောက် အထဲမှာရှိနေဟန်ပင်။ ဖုန့်မင် ဝင်သွားချင်သော်လည်း ယောကျာ်းတစ်ယောက်၏စကားပြောသံကိုသူကြားလိုက်ရ၏။

"ဘာလို့ပြန်လာတာလဲ...စစ်တပ်ကလမ်းမှာပဲရှိသေးတယ်လို့ မင်းပြောခဲ့တာမဟုတ်ဘူးလား"

ဤအသံက သိသိသာသာကို လုရှစ်ချန်၏အသံဖြစ်ပြီး တစ်နှစ်ကျော်ကြာသည့်တိုင် မပြောင်းလဲသွားပါချေ။

တခြားယောကျာ်းတစ်ယောက်၏အသံက စိတ်ထိခိုက်ဟန်ဖြင့်ပြောလေသည်။

"ဟမ့်...ဘာလို့ပြန်လာတာလဲ ဟုတ်လား...မင်းကို နှောက်ယှက်မိတဲ့အတွက် ကျုပ်တကယ်စိတ်မကောင်းပါဘူး...ကြည့်ရတာ ပင်မတပ်တော်ကို နောက်မှာချန်ထားခဲ့ပြီး အလောတကြီး အရင်ပြန်လာခဲ့ရတာက ကျုပ်အတွက် အချိန်ဖြုန်းမိသလိုပဲထင်ပါရဲ့"

ထိုယောကျာ်း၏အသံက သိပ်ပြီးမရင်းနှီးသဖြင့် ဖုန့်မင် ချက်ချင်း မမှတ်မိနိုင်ဖြစ်နေ၏။

လုရှစ်ချန်၏အသံက ပြောသည်။

"အရင်ပြန်လာတာလား...စစ်တပ်က လမ်းမှာအ အထိအခိုက်အပျက်အစီး တစ်ခုခုဖြစ်ရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ...မင်းက ဂရုမဲ့လွန်းတယ်"

"မင်း..."

တခြားအသံက လုရှစ်ချန်ကို စိတ်ဆိုးနေပုံရပြီးပြော၏။

"တကယ်လား လုရှစ်ချန်... ကျုပ်ကအခု ပြန်မသွားနိုင်ဘူး...မင်း ကျုပ်ကို အတင်းထွက်သွားခိုင်းစရာမလိုဘူး...ဘယ်လောက်တောင် ရက်စက်ပြီးသွေးအေးတဲ့ကောင်လဲ...ကျုပ်မင်းကို မကယ်သင့်မှန်း စောစောကတည်းကသိတယ်..မင်းကို အကျဥ်းတိုက်ထဲမှာ သေအောင်ပစ်ထားလိုက်ရမှာ...

လူယုတ်မာ...မင်းရဲ့ *ပန်းပွင့်ဝိုင်ကိုပဲသွားသောက်နေလိုက်"

(E\T–ဒီအသုံးက ဆောင်ကြာမြိုင်မှာသွားသောက်တာ ဒါမှမဟုတ် ပြည့်တန်ဆာခေါ်တာပါတဲ့)

"အကျဥ်းတိုက်"ဟူသော စကားကိုကြားသောအခါ ပြောနေသူက သေချာပေါက် ကျောက်ထုံဖြစ်ကြောင်း ဖုန့်မင် တန်းပြီးတွေးမိလိုက်၏။