Chapter 141
စစ်သားများက စစ်ချီရာ တိုက်ခိုက်ရာတွင် စခန်း၌ အရသာရှိသည်ဟု မဆိုသာသော အစားအသောက်များသာရှိသည်။ စစ်သားများက သူတို့၏ခန္ဓာကိုယ်ကိုကြံ့ခိုင်စေပြီး တိုက်ခိုက်နိုင်စွမ်းရစေသည့် ရိုးရှင်းသောအစားအသောက်များကိုသာစားကြသည်။ စစ်ပွဲပြီးသည့်အချိန်တွင်ပင် သူတို့ကိုယ်သူတို့ ဆုချသည်ဟုဆိုကာ တောတောင်အတွင်းအမဲလိုက်၍ အမဲကောင်များကို ကင်၍စားကြသည်။
သို့သော်ဤအချိန်တွင် ထန့်ယွင်က တစ်ခုခုစားရန်ပင်အားနည်းလွန်းနေ၍ ရွှယ်ကျွင်းလျန်ကိုယ်တိုင် အိပ်ရာဘေးတွင်ထိုင်ကာ ယာဂုကို အေးသွားအောင်မှုတ်ပေးပြီး တစ်ဇွနိးပြီးတစ်ဇွန်းခပ်တိုက်လေသည်။
ထန့်ယွင် ဗိုက်ပြည့်သည်အထိစားပြီးချိန်တွင် ရွှယ်ကျွင်းလျန်က သူပြန်လှဲနိုင်ရနိကူညီပေးလိုက်သည်။ သို့သော် သူက အချိန်အကြာကြီးအိပ်ခဲ့ရ၍ မအိပ်ချင်တော့ပေ။ ကုတင်ပေါ်တွင်လှဲရင်း စစ်ပွဲကိုသာစိတ်ပူနေသည်။
"ဖုန့်တိုင်းပြည်က ကျွန်တော်မြှားပစ်ခံလိုက်ရတာကိုသိကြလား..."
ရွှယ်ကျွင်းလျန်က နှာရိုးကိုနာနာဖိရင်း ယာဂုပန်းကန်ကိုဘေးသို့ထားကာ သူ့ကိုစောင်ခြုံပေးရင်းပြောလိုက်သည်။
"ဒါပေါ့ သိကြတာပေါ့... မဟုတ်ရင် ကိုယ်က ဒီကိုဘယ်လိုလုပ်ရောက်လာရမှာလဲ..."
ထန့်ယွင်က သေချာစဉ်းစားပြီးနောက်တွင်နားလည်သွားသည်။
"ကျွန်တော်မျိုးသာ ဒဏ်ရာမရခဲ့ရင် အရှင်မင်းကြီး တိုင်းခန်းလှည့်လည်ဖို့မလိုအပ်ဘူးပဲ...."
ရွှယ်ကျွင်းလျန်ကပြောသည်။
"မစိုးရိမ်ပါနဲ့... ကိုယ်ဒီကိုလာခဲ့တာ ကောင်းတဲ့အရာပါ... အခုစစ်သားတွေရဲ့ စိတ်ဓာတ်ပိုငိးကအတော်လေး တက်ကြွသွားကြပြီ... မင်းသတိမေ့နေတုန်းက ကျောက်ထုံကမင်းရဲ့အလံကိုယူပြီး လှေငယ်အဆင်းနှစ်ဆယ်နဲ့ မြစ်ကြောင်းတစ်လျောက်မှာ ဖုန့်စစ်တပ်ကိုတိုက်ခိုက်ခဲ့တယ်... သူက စစ်သူကြီးနှစ်ယောက်ကိုတစ်ပြိုင်တည်းသတ်ခဲ့တယ်တဲ့.. အနာဂတ်မျိုးဆက်တွေက ကြောက်ဖို့ကောင်းလောက်အောင်ရဲရင့်ကြတာမလို့ မင်းစိုးရိမ်စရာမလိုပါဘူး...."
YOU ARE READING
"အကျည်းတန် ဧကရီ"
FantasyDescription စစ်မြေပြင်တွင် ၁၀နှစ်ကြာပြီးနောက် ထန့်ယွင်သည် သူ၏တိုင်းပြည်ကိုကာကွယ်ရင်း နယ်မြေချဲ့ထွင်နေသည့် ရွှယ်ကျွင်းလျန်နှင့် တွေ့ဆုံခဲ့သည်။ သူကိုယ်တိုင်က သူ့နှလုံးသားကို မြှားဖြင့်ပစ်ကာ အဆုံးသတ်စေခဲ့၏။သူနိုးထလာသည့်အချိန်တွင် အနှီယောက်ျား၏ ရုပ်ဆိ...
