"အကျည်းတန် ဧကရီ"

Chapter 149

ထန့်ယွင်က ပြုံးကာပြောလိုက်သည်။

"အရှင်မင်းကြီး... မွန်းလွဲပိုင်းနောက်ကျနေပြီဖြစ်လို့ နေ့လည်စာစားချိန်ကကျော်သွားတာကြာလှပါပြီ"

ရွှယ်ကျွင်းလျန်က လျှောက်လွှာကိုချထားပြီး ပြောလိုက်၏။

"ကိုယ်အရမ်းအလုပ်များပြီး အချိန်ကိုမေ့သွားတယ်"

"အရှင်မင်းကြီး...ကျန်းမာရေးကို ဂရုစိုက်ပါ...ကိုယ့်ကိုကိုယ် အရမ်းကြီးမတင်းကြပ်ပါနဲ့"

ရွှယ်ကျွင်းလျန် မထိန်းနိုင်ဘဲ ရယ်မိသွားပြီးပြောလိုက်၏။

"အာ...မင်းပါးစပ်ကနေ ဒီစကားထွက်လာတာတကယ်ကို မယုံနိုင်စရာပဲ...မင်းရောအဲ့လိုမထင်ဘူးလား"

တစ်ဖက်လူက သူ့ကိုစနေသည်ကိုကြားသောအခါ

ထန့်ယွင်ရှက်ရွံ့သွားခဲ့သည်။ အမှန်တွင် ထန့်ယွင်ဟာ သူ့ကိုယ်သူ ခြေကုန်လက်ပန်းကျသည်အထိ တွန်းအားပေးတတ်သော လူမျိူးဖြစ်ပေ၏။

ရွှယ်ကျွင်းလျန်က သူ့ကို လက်ဝေ့ယမ်းပြကာဖြင့် ထိုင်ရန်အမူအရာပြလာသည်။ ထန့်ယွင် သူ့ဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ရွှယ်ကျွင်းလျန်ကမေး၏။

"စိတ်ထဲမှာ တစ်ခုခုရှိလို့လား"

ထန့်ယွင် ခဏမျှအေးခဲသွားကာ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

"မရှိပါဘူး "

ရွှယ်ကျွင်းလျန်က သူ့ကိုစလေ၏။

"ကျောက်လုရဲ့ကိစ္စနဲ့ပတ်သတ်ပြီး မင်းဒီကိုရောက်လာတာပဲဖြစ်ရမယ်...မဟုတ်ရင် အများအားဖြင့် တွေဝေ နေပြီး သတိမမူတတ်တဲ့ ထန့်ယင်းက ဘယ်လိုလုပ် ရုတ်တရက်ကြီး ကိုယ့်ကို ဂရုစိုက်ပြလာမှာလဲ"

ထန့်ယွင်က ဘာမှမပြောသည်ကို မြင်လျှင် သူမှန်ကြောင်းသိသွားပြီး ဆက်ပြောလိုက်သည်။

"ကိုယ်တို့ကြားမှာ *ခြုံပုတ်ကိုပတ်ရိုက်နေစရာမလိုပါဘူး...မင်းမှာ ပြောစရာတစ်ခုခုရင် ပြောသာပြောလိုက်ပါ"

(T/N–ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်)

ထန့်ယွင်က ခေတ္တမျှ တုန့်ဆိုင်းနေပြီး နောက်ဆုံးတွင် သက်ပြင်းချကာဆိုလိုက်၏။