"အကျည်းတန် ဧကရီ"

Chapter 111

ရွှယ်ကျွင်းလျန်က ခဏအကြာတွင်ပြောလာသည်။

"ထန့်ရှန်လည်းထိုင်ပါ...မတ်တပ်ရပ်မနေနဲ့"

မသိလျှင် ရွှယ်ကျွင်းလျန်က နယ်စားမင်းထန့်နန်အိမ်တော်၏အရှင်သခင်ကဲ့သို့ပင်။ သူက ပြုံးကာ ထန့်ယွင်၏အခြေအနေ၊ သူကြိုက်သည့်အစားအသောက်များ၊ သူပို့လိုက်သည့် ဟင်းလျာများဖြည့်စွက်စာများနှင့် သူလွှတ်လိုက်သည့်တော်ဝင်သမားတော်ကို သဘောကျမကျစသည်တို့ကို မေးမြန်းလေသည်။

ထန့်ယွင် ရေရေလည်လည်ပြန်ဖြေလိုက်သော်လား သူ့နှလုံးသားကမူ စိုးရိမ်လွန်း၍ ခုန်ထွက်မတတ်ပင်။ ရွှယ်ဝမ် ရုတ်တရက် အမှားရှာတွေ့မှာစိုးပြီး သူတစ်ခုခုမှားပြောမိသလားကိုလည်း သူမသိပါချေ။

ထန့်ရှန် သူတို့နှစ်ယောက်ကြားက အပြန်အလှန်ဆက်ဆံမှုကိုမြင်နေရသည်။ သူက သူ့ခံစားချက်များကို ရွှယ်ဟုန်ယန်နှင့် ဖွင့်ဟဝန်ခံပြီးလေပြီ။ သဘာဝအတိုင်း သူကဤကိစ္စမျိုးကို ပိုပြီးသိနားလည်၏။ ရွှယ်ဝမ်၏ စကားလုံးများနှင့် အပြုအမူများက သူ့ကို အနည်းငယ် သံသယဝင်စေသော်လည်း ထန့်ယွင်က ဘာတစ်ခုမှ သတိမထားမိမှန်းသိသာလေသည်။

ထန့်ရှန် ထန့်ယွင်ကိုပြောပြရန်ရည်ရွှယ်ချက်မရှိပေ။ အဆုံးမတော့ ရွှယ်ကျွင်းလျန်၏စိတ်က ခဏတာစိတ်ကစားသည်လား သို့မဟုတ် လုံးလုံးလျားလျား ကျီစားနေသည်လားကို သူမသိနိုင်ပေ။ အခုတော့ ကြည့်ကောင်းသည်ပင်။

ရွှယ်ကျွင်းလျန်၏ပူပန်မှုက ထန့်ယွင်ဆီကနေအနိုင်ပိုင်းခံလိုက်ရ၏။ ပုံမှန်အတိုင်းဆို ရွှယ်ကျွင်းလျန် ဒေါသထွက်သင့်ပါသော်လည်း ယခုမူ သူအင်အားမဲ့သလိုသာခံစားရသည်။ တကယ်တမ်းကျတော့ သူ၏စိတ်ရင်းနှင့် စေတနာအတုအယောင်များက တစ်ဖက်လူမျက်လုံးထဲမှာ အတူတူဖြစ်လုနီးပါဖြစ်နေသည်ပင်...

ရွှယ်ကျွင်းလျန်ဝင်လာစဥ်က အမှန်တော့ လက်ဖက်ရည်စားပွဲပေါ်ရှိ ဘရိုကိတ်ဘူးကို မြင်ပြီးလေပြီ။ ထန့်ယွင်က တမင်တကာ ဘရိုကိတ်ဘူးကို ကာလိုက်သော်လည်း ယင်းက ရွှယ်ကျွင်းလျန်၏ အာရုံကို ပို၍ပင်ဆွဲဆောင်မိသေး၏။ သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော စကားအနည်းငယ်ပြောပြီးနောက် နောက်ဆုံးတွင် သူ့အကြည့်များကို ထိုဟာထက်သို့ အခြေချကာ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ဆိုလိုက်သည်။