"အကျည်းတန် ဧကရီ"

Chapter 109

ရွှယ်ဖေ၏အတွင်းစိတ်မှာ ကလေးသာရှိသေး၏။ သူကောင်းကောင်း ဖြေနိုင်သည်ကိုတွေ့ရာတွင် ရွှယ်ကျွင်းလျန်က သူ့ကိုစကားလုံးအနည်းငယ်ဖြင့် ချီးကျူးလိုက်သည်နှင့် ရွှယ်ဖေ ခုနက မပျော်ရွှင်မှုများကိုမေ့သွားပြီး တဖန်ပြန်ပျော်လာသည်။ ချန်ယီ စိတ်သက်သာရာရစွာဖြင့် သက်ပြင်းမှုတ်ထုတ်လိုက်၏။

စာသင်ချိန်ပြီးသွားသောအခါ ရွှယ်ကျွင်းလျန်က စားတော်ပွဲပြင်ဆင်ရန်အမိန့်ပေးလေသည်။ ထန့်ယွင်က ထွက်မသွားသေးဘဲ သူနှင့်အတူတူစားချင်နေပုံရသည်ကို ရွှယ်ဖေတွေ့သဖြင့် ရုတ်တရက် ထပြောလိုက်၏။

"ဖခမည်းတော်... တော်ဝင်ဆရာချန်က ဒီသားတော်ရဲ့ဆရာပါ...အကြီးဆုံးလို့လည်းပြောလို့ရတယ်...ကျွန်တော် တော်ဝင်ဆရာ့ကို ကျွန်တော်တို့နဲ့အတူတူစားဖို့ ဖိတ်ခေါ်လို့ရမလား"

ရွှယ်ကျွင်းလျန် ရွှယ်ဖေ့ကို ဖျတ်ခနဲ တစ်ချက်ကြည့်ရုံကြည့်လိုက်ပြီး ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင် ဆိုလိုက်သည်။

"ဖေအာက စည်းမျဥ်းတွေကျင့်ဝတ်တွေကို ပိုပိုပြီး သိတတ်လာတယ်...တော်ဝင်ဆရာရဲ့ ကောင်းမွန်တဲ့ ညွှန်ကြားပြသမှုကိုကျေးဇူးတင်ရမှာပဲ...ဖေအာက အဆိုပြုပြီးနေပြီဆိုမှတော့ တော်ဝင်ဆရာ ညစာအထိ နေလို့ရပါတယ်"

ချန်ယီ သူဒီနေအလွန်ကံဆိုးနေသည်ဟု ထင်မိ၏။ မျှော်လင့်မထားစွာဖြင့် သူက ဤသို့သောအရေးကိစ္စမျိူးထဲကို ပြေးဝင်မိသွားခဲ့လေသည်။ သူရှောင်ထွက်၍ရပါသော်လည်း အကြောင်းပြချက်မရှိအထဲကို ဆွဲသွင်းခံလိုက်ရ၏။

.

သာမန်မိသားစုလက်စုံစားပွဲတစ်ခုဖြစ်သော်လည်း ဟင်းက တကယ်ကိုထူးဆန်းလေသည်။ ထန့်ယွင်၏ညာလက်က အားနည်းနေသဖြင့် တူမကိုင်နိုင်ချေ။ သူ့အနေဖြင့် ဂျုံယာဂုကိုသာသောက်နိုင်သောကြောင့် အသီးအရွက်တွေယူစရာမလိုပေ။

၎င်းကို ရွှယ်ကျွင်းလျန် မြင်သောအခါ အရံဟင်းလျာများကို ကိုယ်တိုင်ယူပြီး သူ့(ယွင်) တူ ပေါ်မှာတင်ပေးလေ ၏။ ထန့်ယွင် တစ်ဖက်လူ၏ပြုံးနေသော အမူအရာကိုမြင်ပြီး ရုတ်တရက် စိတ်ထဲမှာအတွေးတစ်ခုပေါ်လာသည်။ ကံကောင်းစွာဖြင့် သူ(လျန်) က ဟင်းကို သူ့ပါးစပ်ထဲတိုက်ရိုက်ခွံ့မကျွေးလာပေ။ ထိုဟာကပင် သူ၏ကြင်နာမှုဖြစ်နေလေပြီ။