"အကျည်းတန် ဧကရီ"

Chapter 39
အိမ်မက်ဆိုး ( ၂ )

ထန့်ယွင် အိပ်တစ်ဝက် နိုးတစ်ဝက်ဖြစ်နေသည်။ ရှို့ယောင်၏ အော်သံကို သူမကြားလိုက်ရသည်။ သူမ အသံကိုကြည့်ရသည်မှာ ကြောက်လန့်မှုကြောင့် ငိုယိုနေပုံပေါ်သည်။ ထို့နောက်တွင် သူ့ကိုယ်သူ အိမ်မက်မက်နေသည်ဟု ထင်လိုက်ပြီး နိုးမလာတော့ပေ။

သူ့လက်နှင့် ခြေထောက်များက မလှုပ်ရှားနိုင်ဖြစ်နေ၍ ငုံ့ကြည့်လိုက်သည့်အခါ သစ်သားတိုင်တစ်ခုနှင့် ကပ်ချည်ထားသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ ပူပြင်းသောနေရောင်ခြည်က သူ့မျက်နှာပေါ်တည့်တည့် ဖြာကျနေ၍ အရာအားလုံးကို မြင်နိုင်ရန် မျက်လုံးကိုမှေး၍ ကြည့်နေရသည်။

သူနှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် အနက်ရောင်ဝတ်ရုံဝတ်ဆင်ထားသည့် ယောက်ျားတစ်ယောက်ရှိနေသည်။ ထိုလူက မတ်မတ်ရပ်နေပြီး လက်တစ်ဖက်ထဲတွင် လေးကို ကိုင်ထားတာ အခြားလက်တစ်ဖက်ထဲတွင် ထိပ်ဖျားတွင် နီရဲနေသည့် မြှားတံကို ကိုင်ဆောင်ထားသည်။

ထိုလူက မည်သူမည်ဝါဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရသည့်အခါ ထန့်ယွင်၏ရင်ထဲ တင်းကျပ်သွားပြီး အသက်ရှုမြန်လာကာ ပြောလိုက်မိသည်။
" ရွှယ်ကျွင်းလျန် ..."

ဝတ်ရုံအနက်ဝတ်ထားသောလူက ငြင်သာစွာပြုံးပြလိုက်သည်။
" အိုက်ဖေး... ကိုယ်တော့်နာမည်အရင်းကို ခေါ်ရဲတယ်ပေါ့လေ..."

ထန့်ယွင် အံ့အားသင့်သွားမိသည်။ သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်ချိန်တွင် မူလခန္ဓာကိုယ်သာ ဖြစ်နေသော်လည်း ရွှယ်ကျွင်းလျန်က သူ့ကို အိုက်ဖေးဟု ခေါ်နေဆဲဖြစ်သည်။

" အိုက်ဖေးက သေရမှာကို မကြောက်ဘူးဆိုရင် ဘာကိုကြောက်တာလဲ ..."

ပြောပြီးသည်နှင့် ထိုလူက မြှားတံရှည်ကြီးကို မြှောက်လိုက်ကာ ၎င်း၏ ချွန်ထက်နေသောထိပ်ဖျားကို ထန့်ယွင်၏ နားရွက်နားသို့ ထိလိုက်သည်။
အေးစက်သော မြှားထိပ်ဖျားက ထန့်ယွင်၏ လည်ပင်းတွင် ပွတ်တိုက်နေသဖြင့် ထန့်ယွင် မတုန်ယင်ပဲ မနေနိုင်တော့ပေ။ အကယ်၍ သူ့နှလုံးသားကို မြှားဖြင့် ထုတ်ချင်းပေါက်သွားခြင်းကို မခံစားခဲ့ရပါက ထန့်ယွင်က ယခုချိန်ထိ အကြောက်အလန့်ကင်းမဲ့နေနိုင်သည်။
တစ်ဖက်လူက ရယ်လိုက်သည်။ မြှားဖြင့် ထန့်ယွင်၏ လည်ပင်းကို ဖြတ်လိုက်ပြီးနောက် ရင်ဘတ်နေရာသို့ရောက်သွားကာ ထန့်ယွင်၏ ခါးစည်းကြိုးကို ဖြည်လိုက်သည်။