Chapter 116
သူမ ဆုံးအောင်မပြောရသေးခင်တွင် ရွှယ်ဟုန်ယန်က အိမ်နောက်ဖေးဆီသို့ပြေးသွားလေပြီ။
အမျိုးသမီးအစေခံက အလောတကြီးပြေးသွားသည့် နယ်စားမင်းကိုကြည့်ပဲကြည့်လိုက်ပြီး သူမပြောချင်သည့်စကားကို ဆုံးအောင်မပြောတော့ပေ။ အမှန်တွင် သူမပြောချင်သည်ကား
"အရှင်ထန့်က နောက်ဖေးမှာ ...နယ်စားမင်းထန့်နန်ရောက်နေပြီး အရှင်နဲ့အတူတူထမင်းစားနေပါတယ်"ဟုပင်။
"လူကြီးမင်း ...ကျွန်တော်..... "
ရွှယ်ဟုန်ယန်က နောက်ဖေးကိုပင်မရောက်သေးခင် အဝေးကြီးကနေလှမ်းအော်လိုက်ပေမဲ့ သူဆုံးအောင်မအော်ရသေးခင်တွင် ထန့်ရှန်ကကျောက်စားပွဲမှာထိုင်နေပြီး လူတစ်ယောက်က သူ့ဘေးမှာထိုင်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။ ထိုလူ့မျက်နာထက်တွင် အမာရွတ်တချို့ရှိနေပြီ မြင်မြင်ချင်းတော့ ကြောက်စရာကောင်းပုံရသော်ငြား သေသေချာချာကြည့်ပါက အတော်လေး သန့်စင်ကောင်းမွန်သောပင်ကိုစိတ်ရင်းနှင့်လူကို မြင်နိုင်ပေသည်။
ရွှယ်ဟုန်ယန်၏စကားများက ချက်ချင်းလည်းချောင်းထဲတွင် တစ်ဆို့သွားပြီး သေသည်အထိဆို့နင် လုမတတ်ပင်။ သူဟာ စိုးရိမ်စရာကောင်းလောက်အောင် ချောင်းဆိုးနေခဲ့ပြီး အားစိုက်ရမှုကြောင့် သူ့မျက်နှာကနီရဲနေခဲ့ကာ သူတို့ကို ရှေ့တိုး၍နှုတ်ဆက်လ်ုက်သည်။
"နယ်စားမင်းထန့်နန်ရောက်နေတာပဲ...အစေခံက ကျွန်တော့်ကို မပြောဘူး...လျစ်လျူရှုခံလိုက်ရရင်တောင်းပန်ပါတယ်"
ထန့်ယွင် ရွှယ်ဟုန်ယန်၏ အဆင်အခြင်မဲ့သော အသွင်အပြင်ကိုကြည့်ကာ ယခုအချိန်၌ပျောက်ကွယ်သွားဟန်ရှိသည့် သူ၏ တော်ဝင်ရုံးတော်ထဲက တည်ငြိမ်ပြီး အတွေ့အကြုံများသည့်ပုံစံကို ပြန်တွေးကြည့်မိလိုက်၏။
သူ မနေနိုင်ဘဲရယ်မိသွားပြီး ပြောလိုက်သည်။
"ကျွန်တော်က အရောဝင်လွန်းပြီး နယ်စားမင်းကိုနှောက်ယှက်မိတာပါ...ကိုယ့်ကိုကိုယ်အပြစ်မတင်ပါနဲ့"
"မဟုတ်ပါဘူး...မဟုတ်ပါဘူး..."
ရွှယ်ဟုန်ယန် လက်ကိုဝှေ့ယမ်းကာ ပြောလိုက်၏။
YOU ARE READING
"အကျည်းတန် ဧကရီ"
FantasyDescription စစ်မြေပြင်တွင် ၁၀နှစ်ကြာပြီးနောက် ထန့်ယွင်သည် သူ၏တိုင်းပြည်ကိုကာကွယ်ရင်း နယ်မြေချဲ့ထွင်နေသည့် ရွှယ်ကျွင်းလျန်နှင့် တွေ့ဆုံခဲ့သည်။ သူကိုယ်တိုင်က သူ့နှလုံးသားကို မြှားဖြင့်ပစ်ကာ အဆုံးသတ်စေခဲ့၏။သူနိုးထလာသည့်အချိန်တွင် အနှီယောက်ျား၏ ရုပ်ဆိ...
