"အကျည်းတန် ဧကရီ"

Chapter 125

ထန့်ယွင်က ချက်ချင်းလက်ငင်း နောင်တရပြီးသေပင်သေချင်သွားသည်။ ရေကန်မှာအလွန်ကြီးမားသော်လည်း ရွှယ်ကျွင်းလျန်က အခြားအစွန်းတစ်ဖက်ကိုမသွားပေ။ သူကထန့်ယွင်ကို ညင်ညင်သာသာဖက်လိုက်သည်။

ဤသည်က လူနှစ်ယောက်သား ရိုးရိုးသားသားထိတွေ့သည့် ပထမဆုံးအကြိမ်ပင်။ ထန့်ယွင်က နောက်သို့ဆုတ်လိုက်သည်။ သို့သော် ရွှယ်ကျွင်းလျန်က သူ့အလိုကျလိုက်မလုပ်ပေ။ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုထိတွေ့လိုက်ချိန်တွင် ရွှယ်ကျွင်းချန်က တစ်ဖက်လူ၏တုန်ယင်နေမှုကို ခံစားနိုင်လေသည်။ ခပ်ဖွဖွသာဖြစ်သော်လည်း သူမချုပ်တီးထားနိုင်ချေ။

ရွှယ်ကျွင်းလျန်က သူ့ကိုဖက်ရုံသာဖက်ပြီး သူ၏ဆံပင်များကို မေးဖြင့်ပွတ်သပ်ကာ ပြုံးရင်း သက်ပြင်းချလိုက်သည်။

"မင်းဘယ်တော့များမှ နားလည်မှာလဲကွာ... ကိုယ်ဘယ်အချိန်အထိများစောင့်ရမှာလဲ..."

ထန့်ယွင် အထိတ်တလန့်ဖြစ်သွားသည်။ ရွှယ်ကျွင်းလျန်က မနေ့ကညကအကြောင်းပြောနေခြင်းဖြစ်ကြောင်း သိသော်လည်း သူက သူ့စိတ်သူမသိပေးပါချေ။ ထို့ကြောင့် နှုတ်ဆိတ်နေကာဘာမှပြန်မဖြေပေ။

ရွှယ်ကျွင်းလျန်က တွန်းအားမပေးပါချေ။ ထန့်ယွင်ချက်ချင်းကြီး ပြန်ဖြေမည်ကိုလည်း မဘိုချင်သော်လည်း ထန့်ယွင်၏နောက်ကျောဘက်ရှိလက်များက စတင်ပြီး ရွေ့လျားလာသည်။

ထန့်ယွင်က ရေပူထဲတွင် အချိန်အတော်ကြာစိမ်နေခဲ့သည်ဖြစ်၍ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ပျော့ပျောင်းနေပြီဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်တွင် သူ၏နောက်ကျောကို ရွှယ်ကျွင်းလျန်၏ အသားမာတက်နေသည့် လက်ဖဝါးတို့က ပွတ်သပ်လာ၍ အသက်ရှူမြန်လာရသည်။

ထန့်ယွင်က ဤကဲ့သို့အရာမျိုးတွင်မတော်သလို အမျိုးသားနှစ်ယောက်ကြားတွင် မည်ကဲ့သို့လုပ်ဆောင်ကြောင်းလည်းမသိပါချေ။ ထန့်ရှန်နှင့် ရွှယ်ဟုန်ယန်တို့အကြားရှိ ကိစ္စကိုသိပါသော်လည်း သူကအရှက်ကြီးလွန်း၍ တစ်ခါမှမမေးဖူးခဲ့သလို အဖြေလည်းမရှာကြည့်ဖူးပေ။ ဤအချိန်တွင် သူက ရွှယ်ကျွင်းလျန်၏လက်များအကြား လုံးလုံးလျားလျားကျဆင်းသွားလေပြီ။