"အကျည်းတန် ဧကရီ"

Chapter 135

ထန့်ယွင် နန်းတော်ဆောင်ထဲသို့လျှောက်ဝင်လာခဲ့ချိန်၌ ရွှယ်ကျွင်းလျန် ပြုံးကာ မေးလာခဲ့သည်။

" ကိုယ်တော်တို့ဘာတွေပြောခဲ့ကြလဲဆိုတာသိလား…"

ထန့်ယွင်ခေါင်းယမ်းလိုက်ပြီး ဖြေသည်။

" မသိပါဘူး…"

ရွယ်ကျွင်းလျန် အကြောင်းအရာကို ပြန်ပြောင်းပြောဆိုလိုက်ပြီး ပြုံးလျက် ပြောသည်။

"ထန့်ရှန် ဘာလို့ သက်တောင့်သက်သာမဖြစ်နေရတာလဲ ဆိုတာကိုကောသိလား…"

ထန့်ယွင်ထပ်မံခေါင်းယမ်းလိုက်ချိန်တွင် ရွယ်ကျွင်းလျန်သူ‌၏‌ခေါင်းကိုလက်တစ်ဖက်မှထောက်ထားပြီး သူ့၏အနားသို့လာရန် လက်တစ်ဖက်မှ လက်ယပ်ခေါ်နေခဲ့သည်။ ထန့်ယွင်အရှေ့သို့ခြေနှစ်လှမ်းတိုးလိုက်ရာ ရွှယ်ကျွင်းလျန်‌‌ဆီမှ ဆွဲချခံလိုက်ရပြီး သူ့၏ပေါင်ပေါ်သို့ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။

ရွှယ်ကျွင်းလျန်က သူ့ခါးပေါ်တွင် လက်တစ်ဖက်ကို ရစ်ပတ်ထားပြီး သူ၏ကျောရိုးပေါ်မှ ပေါင်ခြံအထိ တဖြည်းဖြည်းချင်း ပွတ်သပ်လိုက်သည့်အတွက် ထန့်ယွင်၏မျက်နှာမှာ ပူလောင်လာခဲ့ပြီး ထပြေးချင်နေမိခဲ့သည်။

ထို့နောက် ရွှယ်ကျွင်းလျန်ပြောလိုက်လေသည်။

" သူတို့ကဒီလိုမျိုးလုပ်ခဲ့ကြတာလေ … အဲ့ဒီတော့ကား…"

ယခုအချိန်မှသာ ထန့်ယွင်နားလည်သွားခဲ့ပြီး သူ၏မျက်နှာမှာ ချက်ချင်းဆိုသလို နီမြန်းလာခဲ့သည်။ သူထန့်ရှန်အား ဖျားနေသည်လားဟု မေးမြန်းခဲ့သည့်အကြောင်းအား သတိရသွားခဲ့ချိန်တွင် သူအရှက်ရမှုကြောင့် စားပွဲဖြင့်ထု၍သေလိုက်ချင်မိတော့သည်။ ဘယ်လောက်တောင် သူတုံးအခဲ့မိသည်နည်း။ ထိုအချိန်တုန်းက လူတိုင်း၏မျက်နှာမှာ ပြုံးတုံ့တုံ့ဖြစ်နေခဲ့ကြသည်မှာ အံ့ဩဖွယ်မရှိ‌ပေ။

ရွှယ်ကျွင်းလျန် သူ၏အင်္ကျီလည်ပင်းကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူတို့၏နှုတ်ခမ်းနှစ်စုံအား အတူဖိကပ်စေလိုက်ကာ ရယ်လျက်မေးသည်။

" ကိုယ်တော်တို့ကော ဘယ်တော့အဲ့လိုမျိုးလုပ်ကြမှာလဲ…"

သူ၏စနောက်နေမှုအား ထန့်ယွင်ခံနိုင်ရည်မရှိသောကြောင့် မည်သည့်စကားပြန်ပြောရမည်အား မသိနေဖြစ်နေခဲ့သည်။ သဘာဝကျစွာပင် ရွှယ်ကျွင်းလျန်သည်လည်း သူပြန်ဖြေသည်ကို မလိုချင်ခဲ့ပဲ အချိန်အတန်ကြာအထိ နန်းဆောင်ထဲတွင် ပြင်းပြသောအနမ်းများသာရှိနေခဲ့သည်။