"အကျည်းတန် ဧကရီ"

Chapter 37

သူက ဧကရီ့ထံသို့ ဖြည်းညှင်းစွာလျှောက်သွားလိုက်သည်။ သူမလက်ထဲမှဓားကို လုယူကာ ဘေးနားပစ်ထုတ်လိုက်ပြီး ဧကရီ၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို သူ့ကိုယ်နှင့် ဆွဲကပ်လိုက်သည်။ ထန့်ယွင်၏မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားသော်လည်း တည်ငြိမ်စွာနေရန် ကြိုးပမ်းလိုက်ပြီး ခေါင်းငုံ့ထားလိုက်သည်။

ဧကရီက သူ့ကို မငြင်းဆန်တော့သဖြင့် ရွှယ်ကျွင်းလျန် ရယ်လိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်က ဧကရီကိုခါးကို ဖက်ထားပြီး အခြားလက်တစ်ဖက်က သူမ၏ဆံထိုးကို ဓားကဲ့သို့ပင် အဝေးသို့ ပစ်ထုတ်လိုက်သည်။

ဆံထိုးက ကြမ်းပြင်ပေါ် ပြုတ်ကျသွားသည်ကိုမြင်ပြီး ထန့်ယွင်၏ နှလုံးသားက အေးခဲသွားသည်။ သူမ၏ အကြည့်က ရွှယ်ကျွင်းလျန်ဆီသို့ ပြန်ရောက်လာမှသာ သူမကို ရင်ခွင်ထဲတွင် ချီလျက် အတွင်းခန်းထဲသို့သယ်သွားပြီး ကုတင်ပေါ်ချလိုက်သည်။

ဆံထိုးမရှိတော့သဖြင့် ဧကရီ၏ အနက်ရောင်ဆံနွယ်များက ဖဲမွေ့ယာပေါ် တွင် ပြန့်ကျဲကာ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေပြီး သူမကို ရင်သပ်ရှု့မောဖွယ် ဖြစ်နေစေသည်။

ရွှယ်ကျွင်းလျန်က သူမ၏ ဆံနွယ်များကို ပွတ်သပ်ကာ ပြုံးလိုက်သည်။
" မင်း ကိုယ့်ကို အဲ့လိုကြည့်လိုက်တိုင်း ကိုယ်တစ်ယောက်ယောက်ကို သတိရမိတယ်..."

ရွှယ်ကျွင်းလျန်ပြောနေသူက မည်သူမည်ဝါဖြစ်ကြောင်း အတည်မပြုနိုင်၍ ထန့်ယွင် စိတ်မသက်မသာဖြစ်လာသည်။

ရွှယ်ကျွင်းလျန် ဆက်ပြောလိုက်သည်။
" ကိုယ်တော်တို့က တူညီတဲ့အရာတစ်ခုကိုပဲ ဒီတစ်နေ့လုံး အလိုရှိနေတာထင်တယ် ဒါပေမဲ့အိုက်ဖေးက ပိုပြီးတက်ကြွမယ်ဆိုရင်လည်း ကိုယ်တော် စိတ်မကွက်ပါဘူး ..."

ပြောပြီးသည်နှင့် ရွှယ်ကျွင်းလျန်က ဧကရီ၏ ခါးစည်းကြိုးကို ဖြည်လိုက်ကာ အပြင်ဝတ်ရုံကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

ထန့်ယွင်က လက်တစ်ဖက်ကိုမြှောက်၍ အဝတ်များကို ပြန်ဆွဲယူလိုက်သည်။ သူ၏ခန္ဓာကိုယ်မှ တစ်ခုတည်းသော ချွန်ထက်သည့်အရာဝတ္ထုကို ဘေးနားပစ်ချခံလိုက်ရသည့်အပြင် အပြင်ဘက်တွင်လည်း အစောင့်များ ရှိနေသေးသည်။