"အကျည်းတန် ဧကရီ"

Chapter 51
ကြောက်စရာကောင်းသည့် တောပုန်းဓားပြများ ( ၂ )

ကျန်းယွီက ကျောင်းရွှေကိုခေါ်ပြီး ဝင်လာချိန်တွင် ရွှယ်ကျွင်းလျန်က ‌ဖယောင်းတိုင်မီးကို လက်ဖက်ရည်ဇွန်းဖြင့် ဆော့ကစားနေသည်။ တစ်ဖက်သို့ လုံးဝမလှည့်ပဲ မေးလိုက်သည်။

" ဘယ်လိုလဲ..."

" အရှင်မင်းကြီးကို ပြန်ဖြေကြားပါတယ် ထန့်ရှန်က နန်းတော်အပြင်ထွက်သွားပါပြီ..."

" အိုး... သူတို့ ဘာတွေပြောကြလဲ..."

ကျောင်းရွှေ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

" အစကနေ အဆုံးထိ  ဧကရီက စကားတစ်ခွန်းပဲ ပြောခဲ့ပါတယ် ' မင်းမှာ စစ်သည်အလုံအလောက်မရှိရင် ကိုယ် မလုပ်နိုင်ဆုံးလို့ ရန်သူတွေထင်ထားတဲ့အရာကို လုပ်ပြီး အကာအကွယ်မဲ့နေချိန်မှာ အငိုက်ဖမ်းလိုက်ပါ ' ဆိုတာပါ... အဲ့အချိန်မှာ ထန့်ရှန်ရဲ့ အမူအရာက နည်းနည်း ထူးဆန်းသွားပါတယ်... ဧကရီ့ရှေ့ ယဉ်ယဥ်ကျေးကျေးနေရမယ့် အပြုအမူတွေကိုပါမေ့သွားလို့ ဒီအစေခံက သူ့ကို သုံးကြိမ်ခေါ်လိုက်မှပဲ အကြည့်လွှဲလိုက်ပါတယ်..."

" မင်းမှာ စစ်သည်အလုံအလောက် မရှိရင်လား..."

ရွှယ်ကျွင်းလျန်က ထိုစကားကို တစ်လုံးချင်း ထပ်ခါထပ်ခါ ပြောနေပြီးနောက် ရယ်လိုက်သည်။ ၎င်းကို နားလည်ရန် မခက်ခဲလှပေ။ ၎င်းက စစ်သည်အလုံအလောက်မရှိချိန်တွင် အကျအဆုံးများမှုကို လျော့ချနိုင်ရန် စည်းမျဉ်းအတွက် ဥပဒေသတစ်ခုဟုလည်း ဆိုနိုင်သည်။

ထိုဥပဒေသကို အားလုံးသိကြသည်။ ဤစကားတွင် ထိတ်လန့်စရာတစ်ခုမှ ရှိမနေပေ။ ထိုစကားကိုကြားလိုက်ရသူတိုင်း ဉာဏ်အလင်းပွင့်သွားနိုင်သော်လည်း အပြုအမူများကို မေ့လျော့သွားရသည်အထိ ထိတ်လန့်သွားမည်မဟုတ်ပေ။ ရွှယ်ကျွင်းလျန်က ဉာဏ်ပြေးသူဖြစ်၍ ထန့်ရှန်ကို ထိတ်လန့်သွားစေသည်မှာ ထိုစကားမဟုတ်ပဲ ထိုစကားကိုပြောခဲ့သူဖြစ်ကြောင်း ချက်ချင်းသဘောပေါက်သွားသည်။

—

ထန့်ရှန် နန်းတွင်းမှ ထွက်လာသည်အထိ မှင်သက်မိန်းမောနေဆဲဖြစ်သည်။