"အကျည်းတန် ဧကရီ"

Chapter 120

ထန့်ယွင်၏ စိတ်နေစိတ်ထားက မြင့်မြတ်လှပြီး စာသင်သားတစ်ယောက်လိုအသွင်အပြင်နှင့်အတူ စစ်သူကြီးတစ်ယောက်၏အော်ရာကိုလည်း တစ်ချိန်တည်းတွင် ထုတ်လွှတ်နေသည်။ လွေ့ရွှယ်က ထန့်ယွင်၏ဆံပင်များကို ချည်နှောင်ပေးလိုက်ပြီး နောက်ကျောဘက်တွင် ပြေလျော့လျော့လေးချပေးထားကာ သစ်သားခေါင်းဖြီးဖြင့် ညင်ညင်သာသာဖြီးသင်ပေးလိုက်သည်။

သူမ သူ့ဆံပင်ကိုစည်းနှောင်ပေးပြီးသည်နှင့် အခန်းအပြင်မှ ဆူညံသံများကိုကြားလိုက်ရသည်။ လွေ့ရွှယ် သစ်သားခေါင်းဖြီးကိုအောက်ချကာ အပြင်ထွက်၍ ဘာဖြစ်နေသလဲ မေးရန်ကြံရွယ်လိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် အတွင်းအခန်း၏တံခါးက တွန်းဖွင့်ခြင့်းခံလိုက်ရသည်။ အထဲသို့ဝင်လာသည့်လူမှာ ရွှယ်ကျွင်းလျန်ဖြစ်နေသည်။

လွေ့ရွှယ်က ရွှယ်ကျွင်းလျန်ကိုမြင်လိုက်ရ၍ အံ့ဩသွားပြီး ခပ်မြန်မြန်ဒူးထောက်ချကာ "အရှင်မင်းကြီး..."ဟု ဂါရဝပြုလေသည်။

ရွှယ်ကျွင်းလျန်ကိုမြင်လိုက်သည်နှင့် ထန့်ယွင်လည်း ဒူးထောက်ရန် ကြိုးပမ်းလိုက်သည်။ သို့သော် ရွှယ်ကျွင်းလျန်က သူ့လက်ကိုကိုင်ရင်းပြောလိုက်သည်။

"ထပါ... အရမ်းကြီး ယဉ်ကျေးမနေပါနဲ့..."

လွေ့ရွှယ်လည်း မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်။

"အရှင်မင်းကြီး ဒီထဲကိုဝင်လာလို့မရပါဘူး... အရှင်မင်းကြီးက မနက်ဖြန်အထိ သခင့်ကိုတွေ့လို့မရတာပါ..."

ရွှယ်ကျွင်းလျန်က ထိုအယူကိုဂရုပင်မစိုက်ပဲပြောလိုက်သည်။

"ကိုယ်တော်အရင်ကတည်းက သူ့ကိုမြင်ခဲ့ပြီးသားပဲ... နည်းနည်းလောက်စောပြီး လာတွေ့တာ ဘာမှဖြစ်မသွားဘူး..."

ထိုစကားက လွေ့ရွှယ်ကိုရယ်ချင်သွားစေသော်လည်း ဧကရာဇ်ရှေ့တွင်မရယ်ရဲ၍ မနည်းအောင့်ထားလိုက်ရသည်။ ဧကရာဇ်ရွှယ်ကိုယ်တိုင်က သူ့ကိုစောစောလာတွေ့၍ဘာမှမဖြစ်ဟုဆိုပြီး တစ်ညပင်မစောင့်နိုင်ဘဲ အလောတကြီးလာတွေ့ခဲ့သည်။

လွေ့ရွှယ်က ဉာဏ်ကောင်းစွာပြောလိုက်သည်။

"အရှင်မင်းကြီးမှာ သခင်နဲ့အတူ အရေးကြီးတဲ့ စစ်ရေးစစ်ရာကိစ္စတွေကို ဆွေးနွေးဖို့ရှိတာကြောင့် ဒီအစေခံက အရင် သွားနှင့်ပါတော့မယ်...."