"အကျည်းတန် ဧကရီ"

Chapter 146

ခဏအကြာတွင် ရွှယ်ကျွင်းလျန်က ထန့်ယွင်၏ လက်ချောင်းများကို သူ့ပါးစပ်ကနေ ထုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့၏လက်ကို သူ့အပေါက်ဆီ ခေါ်သွားသည်။ ခုဏက ရွှယ်ကျွင်းလျန် လျက်ထား၍ စိုပြီးချောနေသည့် ထန့်ယွင် လက်ချောင်းများက သူ့အနောက်ပေါက်ဆီကို တဖြည်းဖြည်းခေါ်ဆောင်ခံလာပြီး ထိုးသွင်းလိုက်သည်။

အခု သူ့လက်ချောင်းများနှင့် ရွှယ်ကျွင်းလျန် လက်ချောင်းတွေက သူ့၏ကျဥ်းမြောင်းပူနွေးနေသည့် အမြှောင်း ထဲတွင် မြှုပ်နှံနေသည်။ ရွှယ်ကျွင်းလျန် လုပ်လိုက်သည့်အရာကြောင့် ထန့်ယွင် အရမ်းအံ့အသင့်သွားပြီး သူ့လက်ချောင်းများကို ပြန်ထုတ်ရန် ကြိုးစားသည်။ သို့သော်သူ့ အနောက်ပေါက်က အလွန်ကျဥ်းနေသည်။ ရွှယ်ကျွင်းလျန်က သူထုတ်ရန် လုပ်နေမှန်းသိသွားချိန်တွင် သူ့လက်ချောင်းများနှင့် ထန့်ယွင်လက်ချောင်းများကို ဖိလိုက်ပြီး နှစ်ခုစလုံးကို သူ့အပေါက်ထဲ လှည့်ပစ်လိုက်သည်။ ထန့်ယွင် သူ့ကိုယ်သူ မထိန်းနိုင်ဘဲ ညည်းတွားမိသွားသည်။

" အာ့....."

နောက်တနေ့ ထန့်ယွင် အိပ်ရာစောစောနိုးသည်။ သူ့ခေါင်းလှည့်လိုက်ချိန်တွင် သူ့ဘေးမှာ ရွှယ်ကျွင်းလျန် အိပ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မျက်လုံးမှိတ်ထားပြီး လက်တစ်ဖက် က သူ့ခါးကို ဖက်ထားလျက်ပင်။

ထန့်ယွင် သူ့ဘေးရှိနေသည့် ယောကျ်ားကို အချိန်အကြာကြီးစိုက်ကြည့်မိသည်။ ရုတ်တရက် ဒီအဖြစ်အပျက်အားလုံးက ရယ်စရာကောင်းသည်ဟုခံစားမိသည်။ တနေ့မှာ ဧကရာဇ်ရွှယ် သူနှင့် ဒီလောက်နီးနီးကပ်ကပ် ရှိနေလိမ့်မည်ဟု သူ တစ်ခါမှ မတွေးဖူးပေ။ လွေ့ရွှယ်ပြောတာကို သတိရမိတော့ သက်ပြင်းချမိသည်။

ဒါက တကယ့်ကို ကံတရားပဲ....

……..

အပြင်မှာ မိုး အသည်းအထန်ရွာနေသည်။ အပြန်ခရီးတလျောက်လုံး ကျောက်လု စိတ်နှင့် ကိုယ်နှင့် မကပ်ပေ။ အင်ပါယာရွှယ်နှင့် တွေ့စဉ်က တပ်ဖွဲ့နောက်ဆုံးမှာနေပြီး ဖုန့်မင်ကို ခေါ်ဆောင်ရန် အမိန့်ပေးခံရသည်။ ဖုန့်မင်က ရထားလုံးထဲမှာ နေပြီး သူက အပြင်မှာ မြင်းစီးပြီး စောင့်ရှောက်တာ ဖြစ်၍ သူ့ကို မမြင်ရချေ။ ဖုန့်မင်နဲ့ မတွေ့အောင် ရှောင်ဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း မတွေ့ပြန်တော့ နေရခက်ပြီး မသက်မသာဖြစ်သည်။