Chapter 147
ထန့်ယွင်က အစကနေ အဆုံးထိ ဘာစကားမှ ဝင်မပြောခဲ့ပေ။ ရွှယ်ကျွင်းလျန် ကလည်း ထန့်ယွင်ကို ဖုန့်မင်ကို နားချရန်အတွက် မရည်ရွယ်ထားချေ။ ထန့်ယွင်က သစ္စာရှိပြီး ကြင်နာတတ်ကြောင်း သူသိပါသည်။ သူ၏ ကြင်နာတတ်လွန်းသည့် နှလုံးသားကြောင့် ဖုန့်မင်ကို နားချဖို့ အတွက် အကောင်းဆုံး အကျင့်စရိုက်ထဲမှာတော့ ပါမနေချေ။
ရွှယ်ကျွင်းလျန်က ဘယ်သူမှ ဘာမှ ပြောစရမရှိတာကို ကြည့်ပြီး ပြုံးပြီးးပြောသည်။
“ ဒီ ကိစ္စကို ဝန်မင်းတို့ အကြံညဏ်မရသေးခင်အထိ ဆိုင်းငံ့ထားလိုက်မယ်... ငါကိုယ်တော် ပြောချင်တဲ့ နောက် အရာတစ်ခု ရှိသေးတယ်....."
သူခဏရပ်ပြီး ဝှေ့ကြည့်လိုက်သည်။
" ဒီကိစ္စကို ငါကိုယ်တော် ပြောခဲ့ဖူးပါတယ်... ဝန်မင်းတို့ဆီမှာတော့ သူ့ အမြင်နဲ့ သူရှိမှာပါ... တစ်ချို့ လူတွေ လက်ခံခဲ့တယ်... တစ်ချို့ လက်မခံဘူး... တစ်ချို့က မကောင်းပြောခဲ့ ကြတယ်... ဒါကြောင့် ဆွေးနွေးပွဲက အဆုံးသတ်ခဲ့ရတယ်... အခု အရင်ကိစ္စ အချို့ကို ပြန်ခေါ် ဆွေးနွေးချင်တယ်... အခုဆိုရင်တော့ ငါရဲ့ ချစ်လှစွာသော ဝန်မင်းတွေ မငြင်းလောက်တော့ဘူး ထင်ပါတယ်...."
သူက စကားပလ္လင်တွေ အများကြီး ခံထားခဲ့၍ ဝန်မင်းတွေ အားလုံး က မလှုပ်ရဲခဲ့ကြပေ။ သူတို့ အားလုံး ဧကရာဇ်ရွှယ် အရေးကြီးတဲ့အရာ တစ်ခုခု ပြောတော့မယ်ဆိုသည်ကို သိနေကြသည်။ ထို့အပြင် မင်းကြီးက သူ့စကားအတွင်းတွင် အများကြီး ထည့်ပြောပြီးသွားလေပြီ။ ထိုသည်ကိုမှ တစ်စုံတစ်ယောက် က ကန့်ကွက် မည်ဆိုလျှင် အရှင်မင်းကြီး ဝမ်းသာမှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာကို နားလည်ကြလေသည်။
ရွှယ်ကျွင်းလျန် နောက်ဆုံးမှာတော့ ဖွင့်ပြောလိုက်သည်။
” ငါကိုယ်တော် အရင်က ပြောခဲ့ဖူးသလိုပဲ...
နယ်စားမင်း ထန့်နန် ရဲ့ ဂုဏ်ဟာ အရာရောက်ပါတယ်... ပင်ကိုယ် သစ္စာရှိတယ်...ချီးကျူးထိုက်တဲ့ စစ်ရေးတွေလည်း ထပ်ခါထပ်ခါ ပြခဲ့တယ်... ငါကိုယ်တော်ရဲ့ ဘေးမှာ သူရှိရင် ကောင်းတာတွေဘဲ လုပ်အောင် နားချပြီး ပိုတော်တဲ့ ဧကရာဇ်ဖြစ်လာအောင် အားဖြည့်ပေးတယ်...သူ့ကို ငါကိုယ်တော်ရဲ့ ဘေးနားထားထားနိုင်တာဟာ ကောင်းချီးတစ်ခုပါပဲ... ငါကိုယ်တော် နယ်စားမင်း ထန့်နန်ကို ဧကရီအဖြစ်တင်မြောက်ချင်တယ်... ဘာ ထင်မြင်ချက်ရှိကြသေးလဲ...."
YOU ARE READING
"အကျည်းတန် ဧကရီ"
FantasyDescription စစ်မြေပြင်တွင် ၁၀နှစ်ကြာပြီးနောက် ထန့်ယွင်သည် သူ၏တိုင်းပြည်ကိုကာကွယ်ရင်း နယ်မြေချဲ့ထွင်နေသည့် ရွှယ်ကျွင်းလျန်နှင့် တွေ့ဆုံခဲ့သည်။ သူကိုယ်တိုင်က သူ့နှလုံးသားကို မြှားဖြင့်ပစ်ကာ အဆုံးသတ်စေခဲ့၏။သူနိုးထလာသည့်အချိန်တွင် အနှီယောက်ျား၏ ရုပ်ဆိ...
