Gedwongen liefde

36.

Ik keer me om en kijk recht in de ogen van Saiffedine. Wat doet hij hier? Ik probeer naar achter te kruipen maar tot mijn verbazing steekt ie zijn hand uit om te helpen.

Ik kijk hem vies aan en sta op. Waarom zegt hij niks? Hoe wist hij eigenlijk dat ik hier ben?

'Wat moet je?' Zeg ik droog, van binnen ga ik dood van de angst.

'We moeten praten.'

'Over wat dan? Over hoe je me leven verpest?' Zeg ik boos.

'Nee, Hakeem.'

'Praat dan, zied ik wil naar huis.'

'Saffi als Hakeem terug komt zondag na die klus, wilt dat zeggen dat die klus is gelukt. En dat weet je mohim als hij terug komt zondag laat ik jullie voorgoed met rust. Zo niet kom ik je hand die maandag al vragen en ga ik er voor zorgen dat jij en je kind het moeilijk gaan hebben saffi?' Zegt hij terwijl hij me strak aan kijkt.

'Laat me kind hier buiten Saiffedine, zij is onschuldig. Ik ook, Hakeem al helemaal. Wat heb ik ermee te maken als het mislukt?' Vraag ik verbaasd.

Hij pakt me hard bij me kraag vast waardoor mijn voeten een paar centimeters van de grond raken.

'Alles die klus was eigenlijk voor jou dat snap je toch wel?' Zegt hij lachend.

'Laat me los, ik snap het.' Zeg ik terwijl er tranen over mijn wangen rollen.

'Kus me.' Zegt hij terwijl hij op zijn lippen bijt.

'Nee e takzint, laat me los nu!' Hij duwt me op de grond en geeft me een harde klap in mijn gezicht. Niet dat ik iets voel ofzo, de pijn die ik van binnen voel is 1000 keer erger dan deze klap. Niks raakt me meer, niks.

Hij knielt me naast neer en tilt me kin op zodat ik recht in zijn helder blauwe ogen kijk die alleen maar haat uitstralen.

'Als ik jou was zou ik bidden zodat Hakeem terug komt want wollah je gaat het zwaar krijgen als je van mij bent.' Hij geeft me een kus in me nek en loopt weg.

Ik blijf hier gebroken achter in een bos waar niemand is, precies wat ik even nodig heb. Even alleen zijn, alleen met de natuur. Zelfs de vogels hier hebben het beter dan mij, waar heb ik dit aan verdiend? Heeft Allah dit zo gewild? Of is er een bedoeling voor?

Ik maak me ogen dicht en geef mijn tranen de vrije loop. Wat moet ik eigenlijk nog met me leven? Ik ben verkracht... Ik ben gewoon ontmaagd?! Het dringt nu pas echt tot me door, ik had mezelf altijd beloofd dat ik zou wachten tot het huwelijk...

Ik sta op en loop naar huis. Na 40 minuten ben ik eindelijk thuis aangekomen, voorzichtig maak ik de deur open zonder dat iemand het hoort. Ik maak de deur zachtjes dicht en trek mijn lerenjas en schoenen uit. Ik loop naar boven en verplaats al de koffers vol met kleren die Hakeem voor me had gekocht in onze logeerkamer, ik heb echt geen zin om te slapen in die puinhoop wat ik van me eigen kamer gemaakt heb.

Ik pak een handdoek en stap in de badkamer. Ik doe mijn haren in een hoge knot en kijk in de spiegel, mijn ogen zijn helemaal rood, mijn gezicht is lijkbleek bijna wit gewoon en mijn wang is nog steeds rood van de klap van Soufouan en Saiffedine.

Ik maak vul de badkuip met heet water en zet er badzeep in tot dat het vol schuimt. Ik doe mijn kleren uit en kijk naar het hete bad waar stoom afkomt. Het is tegenwoordig een gewoonte geworden voor me om mezelf pijn te doen, het laat je de emotionele pijn vergeten.

Het enige waar je op dat moment aan denkt is de fysieke pijn, en dat voel ik veel liever dan de pijn diep van binnen.

Ik stap voorzichtig in het bad en schreeuw het uit van de pijn. Het brandt te erg, uit eindelijk laat ik mezelf vallen in het hete bad. Tranen rollen over mijn wangen, wat doe ik mezelf aan?

De deur word met een mes open gemaakt en me moeder stapt de badkamer in.

'Wat doe jij Aicha? Stap er uit ZIED!' Zegt ze terwijl ze me met grote ogen aankijkt.

Voorzichtig stap ik uit het bad en hou snel vast aan de rand van het badkuip. Ik voel me hoofd gewoon draaien.

'Ya rab, kijk wat je jezelf aandoet benti, dat ding is veelste heet. Kom, je bent ziek heel erg ziek. Jij gaat morgen niet naar school.' Ze trekt de baddoek van lichaam af en duwt me zowat onder de douche. Ze draait het koudwater kraan open.

'U kan weer weg gaan e yema.' Zeg ik zacht.

'Waarom? Ik heb jou allang naakt gezien hoor.' Zegt ze lachend.

'Jij bent ziek, heel erg ziek. Jij komt morgen mee naar mijn werk, even onderzoek doen.'

Wat? Kifesh onderzoek? Wat als ze daar erachter komen dat ik zwanger ben? No way.

'Nee yemma, ik ben niet ziek. Het is gewoon Immazine... Hij is aangereden...' Zeg ik zacht, de tranen vloeien weer over mijn wangen. Het beeld van Immazine blijft maar op mijn netvlies. Inshallah wordt hij weer wakker en snel!

Ze kijkt me vol medelijden aan maar zegt niks, ze draait de kraan dicht en geeft me een baddoek aan.

'Waar is het eten van Fatima?'

'In de auto van Immazine natuurlijk!'

Ik droog mezelf af en loop naar mijn logeerkamer, ondertussen is het al 02:04. Ik smeer al mijn rode plekken in met vaseline en trek mijn huisjurk aan.

'Waarom slaap jij hier e bentie?'

'Gewoon, is gezellig.' Zeg ik zacht.

Ze trekt me mee de trap af naar de woonkamer waar er veel eten op de salontafel is. Heel veel, van koekjes tot visbestilla en van thee tot Redbull. Kijk hoe laat het is? Deze denkt is feest?

Ze gaat zitten op de bank en doet het licht uit via de afstandbediening van de goude kroonluchters die boven in het huis hangen.

'Kom je nog eten of hoe zit dat?' Zegt ze terwijl ze een bord pakt en er van alles op legt.

'En soufouan, papa en Samir dan?'

'Laat die ezels maar slapen, dit is ons nachtje samen. Ben je vergeten is pasen? Morgen heb je vrij, en Nasser komt ook.'

Daarom zei me tante dat ik moest komen... Misschien ga ik niet eens hoor. Ookal heb ik het beloofd ik app ze wel. Ik besluit alles even te vergeten en ga naast mijn moeder zitten op de bank. Ik pak een bord en vul het met alles wat op tafel staat, ik schenk nog na3na3 in met veel suiker en begin te smullen.

Nadat we alles samen op hebben gegeten en alles hebben afgeruimd, loop ik naar de logeerkamer en duik in me bed waarna ik pas na 2 uurtjes denken aan Immazine in een diepe slaap val.

~ i kind of miss the way i used to be, and when everything was simple.