Gedwongen liefde

104.

Vol ongeloof staarde ik Soufouan aan, is dit de realiteit of zit momenteel vast in een droom die lijkt op de realiteit?

Soufouan keek me vol woede aan, zijn hele hoofd was rood en hij knakte op zijn tanden. De wind die door het raampje van de kamer naar binnen kwam was het enige dat te horen was.

"Soufouan waar slaat dit op?" Vroeg ik met een trillende stem, hij balde zijn handen tot vuisten. "Op-kank-eren." Zei hij vol woede, "Wollah let op je toon broer." Waarschuwde Amine hem.

Ik wenkte hem om zich even hier buiten te houden, "Soufouan, wat is er aan de hand? Waarom lieg je?" Ik zag dat zijn woede alleen maar opsteeg.

Ik slaakte een diepe zucht en schudde met mijn hoofd. "Amine, kom." Zei ik en liep met een gebogen hoofd richting de deur. Voor ik de deur uit ging keek ik hem nog een keer aan.

Waarom?

De felle zonestralen die mijn kamer binnen schenen maakte me wakker. Gapend draaide ik me om maar zag dat Amine al uit bed was gestapt.

Beneden hoorde ik mijn broertje Samir luid schreeuwen, "Pff, zo vroeg terroriseert deze jongen mij al." Zei ik met een slaperige stem. Ik ben moe.

Ik stond op uit mijn bed en deed mijn badjas aan, ik stapte in de sloffen van Amine en liep de trap af naar beneden.

In de keuken aangekomen zag ik dat Amine met Sanae op zijn schoot aan tafel zat te eten. Samir speelde met zijn auto terwijl hij zijn brood at.

"Goodmorning." Zei ik en gaf Sanae en kus op haar wang waarop Amine volgde. Samir keek me met een vreemde blik aan, ik schoot in de lach en gaf hem een dikke kus op zijn wang.

"Niet doen Aicha!" Riep hij boos, hij veegde zijn wang die onder de Nutella zat weer "schoon" waarna ik hem express nog een kus gaf. "Neehee!"

Ik nam plaats aan tafel en staarde voor me uit. Ik vraag me af wanneer mijn moeder en Nasr weer naar Nederland komen. Alhoewel ze echt woedend op me zijn. Onterecht.

Ik heb niks met Hakeem te maken, Soufouan heeft vertelt dat ik hem bij Hakeem gesnitcht heb? Dus met andere woorden, ik heb iets gezegd over Soufouan aan Hakeem dat hem in levensgevaar heeft gebracht.

En het ergste is ook nog dat Soufouan beweert dat ik dat deed, omdat ik Hakeem wil.. Subhan Allah.. Zo zit ik totaal niet in elkaar.

Zo ver ik weet hebben Soufouan en Hakeem niks met elkaar te maken. En ik heb geen contact met Hakeem, ik heb zijn nummee niet. Niks!

Hij heeft mij een keer meegenomen maar daar bleef het ook bij, ik begrijp heel de situatie eerlijk gezegd niet meer. Echt, helemaal niet..

Er gaat ook zoveel door mijn hoofd heen, Dunya die is vermist, Hakeem die is getrouwd met iemand die in mijn ogen de meest eerlijke oprechte persoon is die bestaat. Riham.

En het ergste vind ik eigenlijk nog steeds dat ze hun kind hebben vernoemd naar mijn dochtertje.

Hoe harteloos kan je zijn? Net alsof hij Firdaous heeft vervangen, net alsof ze niks voor hem heeft betekent. Wollah dat breekt mijn hart echt..

En dit is ook de reden dat ik altijd nog wel een zwak voor Hakeem zal hebben. Ook al is het een zwak die 9 van de 10 keer veranderd in haat.

Hij is wel de vader van Firdaous.. Maar zou zij het hem wel kunnen vergeven wat hij allemaal met mij gedaan heeft in het verleden?

Zou ze het wel over haar hart kunnen krijgen in welke situatie haar ouders haar hebben gekregen? Dat ze door haar grootouders, de hele familie eigenlijk als een bastaardkind beschouwt zal worden?