Gedwongen liefde

83.فردوس

6 maanden later.

In mijn ghimaar en al probeerde ik op de grote rots te klimmen. Eindelijk op de rots beland zocht ik een goede plek om te zitten. De heerlijke warme wind vlaag vloog langs me heen, heerlijk.

Ik keek om me heen genoot van het uitzicht, ik ben namelijk op het strand. Ik wou me gewoon even terug trekken van alles en iedereen om me heen.

Met andere woorden ik heb even rust en tijd voor mezelf nodig, en dit onbekend strandje ergens aan de kust bij Flevoland, weet ik veel, is daarvoor de juiste plek. Echt heeeeeerlijk!

De zachte golven van de zee gaven me een ontspannend gevoel, ik pakte mijn schrift uit mijn tas en een pennetje.

Sinds kort zit ik namelijk weer op therapie om alles weer op de rails te krijgen. Ik kon namelijk niet goed met mijn gevoelens om gaan van daar dat mijn moeder me dan ook weer op de therapie lessen heeft gezet.

En voor die therapie lessen moet ik iets schrijven over iemand die ik ben verloren. Iemand die me dierbaar was, en dat is natuurlijk mijn dochtertje.

De eerste traantjes schoten alweer om hoog. Had ook niet anders verwacht, dit is een heel gevoelig onderwerp voor me. En waarschijnlijk ook iets waar ik nooit over heen zal komen..

Het is iets wat je pas kan begrijpen als je het zelf ook hebt gevoeld, een kind verliezen.. Dat is een van de ergste dingen die je kan overkomen. Echt.

Zenuwachtig speel ik met mijn zilveren ketting waarop فردوس (Firdaous.) staat. Ik heb zo wat al mijn geld uitgegeven aan deze ketting maar het was het echt waard. Het voelt namelijk alsof ik haar toch een stukje bij me draag, it's crazy.

Met trillende handen pakte ik mijn pen vast en keek naar het leeg blaadje die in middels al helemaal onder de tranen zat. Ik draaide de bladzijde weer om.

Lieve Firdaous..

Ja, als jij nu in mama haar armen had gelegen had ik je Firdaous genoemd. Firdaous, de hoogste rang in het Paradijs. En dat zegt genoeg denk ik.. Dat zegt genoeg over jouw positie in mijn leven, dus waarom ik jou ook zo vernoemd zou hebben. Lieve schat, het spijt me zo dat ik jou niet heb kunnen beschermen ook al was je maar een klein klompje en nog niet volgroeid. Mijn liefde voor jou is niet te beschrijven, ook al laat ik het niet merken gaat er geen dag voorbij dat ik er niet aan denk hoe het zou zijn als ik jou nu in mijn armen zou kunnen vast houden en je de liefde van de hele wereld had kunnen geven lieverd.. Ik laat elke dag een traan vallen voor jou omdat ik me schuldig voel tegen over je.. Je had hier niet om gevraagd, bij de foto's van de echo's breekt mijn hart letterlijk in duizend stukjes.. Mijn lieve dochter vergeef me alsjeblieft dat ik je niet heb kunnen beschermen en weet dat je bij mij altijd welkom geweest zou zijn. Ik hou van je lieve Firdaous..

Afzender; mama..

Ik droogde mijn tranen af en legde mijn schrift weer in mijn tas, het is echt een opluchting om je gevoelens op papier te zetten. Het voelt alsof je ze van je afschrijft, vandaar de opdracht.

Ik ademde de heerlijke wind in en genoot van de vogels die rond vlogen. Uiteindelijk is alles toch goed gekomen. Het is allemaal niet zo erg als ik had gedacht, Hakeem is mij niet waard.

Daarbij kan iets wat haram is begonnen nooit halal eindigen tenzij Allah dat zo heeft gewild natuurlijk. Ik ben blij dat ik erachter ben gekomen wat voor persoon hij is en dat zijn liefde voor mij nep was. Al die tijd was ik gewoon weg blind, blind voor zijn mooie praatjes.