Gedwongen liefde

38.

Ik maak voorzichtig me ogen open, waar ben ik? Ik kijk om me heen en probeer voorzichtig op te zitten, een vreselijke steek gaat door me hoofd heen.

Ik laat me hoofd voorzichtig weer vallen op het bed en staar voor me uit. Sinds wanneer lig ik hier? Hoe laat is het en wat is er gebeurd?

Ik hoor de deur van de kamer open gaan en voetstappen richting de deur komen. Het is Soufouan, wat doet hij hier?

'Ben je wakker?!' Hij loopt snel de kamer uit en haalt een arts erbij. De arts nam wat testen af en gaf als advies dat ik beter moet eten. Ik heb tekort aan ijzer bla bla, ik dacht bijna dat hij zou gaan zeggen dat ik zwanger ben.

'B...Breng je me naar huis?' Zeg ik zacht.

'Het is te laat Aicha.' Hij wrijft over me voorhoofd en kijkt me vol medelijden aan. Zijn ogen zijn helemaal rood zou hij gehuild hebben?

'Te laat voor wat?' Zeg ik paniekerig.

'Het is al 12 uur in de avond.'

'Oh...Ben je niet meer boos?'

'Jawel.' Zegt hij droog.

Ik keer me om en zet mijn handen op mijn gezicht. Ik wou dat me moeder hier was zodat ze me kon troosten, mijn moeder haar geur al doet me goed. Maakt niet uit in wat voor situatie ik zit, zij is altijd me steun en toeverlaat.

'Waarom huil je?' Vraagt hij ongemakkelijk. Wist ik maar waarom ik huilde, tegenwoordig is huilen voor mij gewoon een gewoonte geworden. Het is nu normaal om te huilen.

Ik mis Hakeem het meest... Ik kan het verleden nog steeds niet begrijpen, de toekomst ziet er nog ingewikkelder uit. Mijn hele leven is overhoop gehaald, ik kan mijn gevoelens niet eens beschrijven.

Het enige wat ik weet is dat ik dit niet meer wil voelen, ik voel me eenzaam. Een diepe leegte voel ik. Als Hakeem niet terugkomt word ik gek, letterlijk gek.

Soufouane komt naast me liggen en neemt me stevig in zijn gespierde armen, precies net als vroeger. Ik maak me ogen dicht en fantaseer hoe het zou zijn als we nu nog jong waren, geen stress, helemaal niks. Maar tijden veranderen.

'Soufouan laat me nooit meer alleen.' Snik ik zacht.

'Tuurlijk niet, je bent me zusje alles komt goed... Inshallah.' Fluistert hij in me oor. Was dat maar zo, hij moest eens weten dat ik zwanger ben, dat ik ben verkracht, dat ik een relatie heb met Hakeem, dat Saiffedine mij mishandeld en heel mijn leven zowat over hoop heeft gehaald, hij moest eens weten.

'Immazine is wakker, niet huilen je weet dat ik daar niet tegen kan.' Zegt hij met een brok in zijn keel.

'Ik ga naar de wc blijf je bij me slapen of ga je naar huis?' Zeg ik zacht.

'We gaan gewoon samen naar huis en ik weet dat je naar Immazine gaat. Stop met huilen nu.' Hij staat op van het bed en hij droogt zijn tranen af. Ik voel me wangen gewoon rood worden, waarom ben ik zo een slechte leugenaar? Nja ik kon moeilijk wat anders verzinnen.

'Ik ga je alvast afmelden, je krijgt 10 minuten yallah.' Ik knik en loop voorzichtig de kamer uit. Alles is hier zo stil, af en toe zie ik wel wat patienten langs lopen. Ik blijf staan in de opening van de deur van Immazine, alhamdulilah hij is gewoon wakker...

Hij staart naar het plafond met zijn handen gevouwen op zijn buik. Ik klop zachtjes op de deur en loop naar binnen, een zwakke glimlach verschijnt op zijn gezicht.

Ik leg mijn hand op zijn hand en blijf hem aankijken. Deze blik zegt genoeg, op dit moment hebben we geen woorden nodig om elkaar te begrijpen. Het voelt alsof ik door hem heen kijk en hij door mij, net alsof ik mijn pijn herken in zijn ogen. Een traan rolt over zijn wangen en hij keert zijn hoofd om.

Ik veeg zijn traan weg en geef hem een kus op zijn voorhoofd.

'Waar is Lina?' Deze vraagt voelt als een steek in mijn buik, waarom weet ik niet. Ik kijk hem vol ongeloof aan en voel woede opkomen.

'Immazine, ik stond hier elke dag aan je bed. Elke dag was ik hier, ik heb Lina geen een keer gezien. Het boeide haar niet eens dat je hier ligt en het eerste wat je tegen me zegt is waar is lina?' Onbewust bal ik mijn vuisten, niet zo zeer om hem zelf te slaan maar Lina. Ik weet dat hij het niet kon weten maar toch hij verdient dit niet. Hij zou een kogel voor haar vangen en zij zo niet eens haar nagel breken voor hem.

'Sorry... Ik waa...' Ik zet mijn vinger op zijn mond zodat hij stil is.

'Je kon dat natuurlijk niet weten.'

Hij knikt zachtjes en kijkt weg.

'Welke dag is het?'

'Zondag.'

Hij kijkt me geschokt aan en afwachtend.

'Pas 1 uur in de ochtend ofzo...' Hij zucht opgelucht en pakt voorzichtig me hand vast.

'Aicha beloof me alsjeblieft dat je goed op jezelf zal letten in het geval dat hij niet terugkomt. Ik lig hier ik kan niet op je letten. Ga geen gekke dingen doen.' Ik kijk weg en probeer me tranen in te houden.

'Ik kan niks beloven.' Met die woorden verlaat ik de kamer. Ik loop naar de uitgang en zie Soufouan al in zijn auto zitten. Hij maakt de deur voor me open en ik stap in.

Als we thuis zijn aangekomen helpt hij me de trap op naar boven.

'Moet ik bij je blijven?'

'Nee, ik ga bij ma.' Hij geeft me een knuffel en een kus op me voorhoofd. Ik wil me telefoon terug vragen maar dan gaat hij waarschijnlijk boos worden. Uitpraten komt nog wel.

Ik loop naar mijn ouders hun kamer en maak de deur voorzichtig open. Als mijn vader er is gaan ze me zo hard schreeuwen he niet normaal. A3moed met wahed slipper kan ik dan gelijk verwachten.

Ik hoor mijn moeder zachtjes snikken wat mijn hart breekt, ik haat het om haar te zien huilen of iets in die richting.

'Ya rab laat haar wakk...' Hierna barst ze in tranen uit.

'Yemma, ik ben er.' Ze kijkt vol ongeloof naar me en knuffelt me stevig.

Na een dik half uur duiken we samen in bed, ik ben zo blij dat me vader er niet is. Mijn moeder neemt me stevig in haar armen, ik voel me voor heel even weer een klein zonder zorgen.

Dit gevoel kan alleen mijn moeder me bezorgen.

Tot dat mijn gedachtes weer afdwalen naar Hakeem, over een paar uurtjes krijg ik gewoon te horen of hij de klus heeft gehaald... Met Hakeem in mijn gedachtes val ik in een diepe slaap.

'Hakeem, kom alsjeblieft terug hobi...'we' hebben je nodig.'