Gedwongen liefde

76.

Gauw wende Amine zich van me af, aan zijn blik is te zien dat hij zelf ook geschrokken blijkt te zijn. Ik richtte mijn blik op de grond en trok zijn jas helemaal aan, het is raar koud opeens.

De ongemakkelijke stilte tussen ons knaagt aan me, het is zo een awkward moment en van beide kanten duidelijk onverwachts. Ik kuchte en keek hem voorzichtig aan, hij is duidelijk ook in gedachtes verzonken. Begrijpelijk..

Ik hoop echt niet dat dit onze band verpest want dat zou ik echt erg vinden, we hebben het namelijk echt leuk samen. Hij is gewoon mijn maatje geworden en ik hou echt van hem.

Gewoon als vriend dus. Mijn gevoelens zijn 100% voor Hakeen & Hakeem only. Ik vraag me af hoe ik dit aan hem ga vertellen. Ach, ik ga het niet eens vertellen. Alleen maar hoofdpijn zou dat worden en heb totaal geen zin.

"Zullen we doen alsof dit nooit gebeurd is?" Vroeg ik voorzichtig, hij keek me aan en schoot in de lach. "Wat?" Vroeg hij en wreef over zijn baardje. Gaat hij nu serieus doen alsof er niks is gebeurd of ben ik hier de gene die overdrijft?

"Hallo, je weet waar ik het over heb Amine. Normaal doen nu." Zei ik fel, hij lachte nog harder. "No, even serieus waar over heb je het a tamza?" Vroeg hij nogmaals. Ik keek hem boos aan en schudde met mijn hoofd. Wat een lafaard is het ook, waarom kan zegt hij er niet gewoon wat over?

Of schaamt hij zich? Nee, kan niet. Hij lijkt me echt geen type die nog nooit heeft gezoend? Like, serious. Hij is echt een knappe jongen dus ik denk wel dat hij veel meisjes heeft gehad. Moet wel.

"Laat maar." Zei ik en stond op, hij pakte me bij mijn pols en keek me door dringend aan. "Is er echt niks dat je me moet vertellen?" Vroeg hij nogmaals, ik rolde met mijn ogen en deed een stap naar achter. "Daarom begrijp ik vrouwen niet, ene moment zijn ze boos, willen ze niet met je praten, 1 seconde later spelen ze hayeck emo. Je vraagt wat er is, is het nog niet goed. Wesh wil je van me?" Vroeg hij serieus.

Ik keek hem recht in zijn helder bruine ogen aan en verdronk er bijna in. "Niks.." Zijn greep op mijn pols werd harder met een pijnlijke blik keek ik naar zijn hand waar een ring om zat.

"Ben je getrouwd?" Vroeg ik verbaasd, "Tuurlijk niet a ezel." Zei hij en liet me los. Een rode plek zat om pols heen, ik wreef erover terwijl ik met een pijnlijke blik ernaar staarde. "Van wie heb je die ring gekregen?" Vroeg hij, zijn gezicht vertelde mij dat ik me in de gevaren zone bevond. Ik zuchtte diep.

"Cadeautje van Soufouan." Hij knikte langzaam, gesproken over Soufouan. Ik heb hem echt lang niet meer gezien,"Ga je weer normaal doen Aicha? Die 50 euro die ik haar gegeven heb stelt niks voor. Die knipoog al helemaal niet, niet jaloers zijn a hoofd." Ik fronste mijn wenkbrauwen, en duwde hem omver.

"Ik ben niet jaloers, hou je bek." Zei ik en holde gauw naar binnen voor hij kon reageren. Ik sprong op de bank naast mijn vader en liet mijn hoofd rusten op zijn schouders. Hier hou ik dus van..

"Wat heeft u meegenomen uit Marokko a wewa?" Vroeg ik terwijl ik mijn vinger in zijn neus stopte, maar algauw kreeg ik een harde klap op mijn hoofd. "Wat wiel jai nou? Jai net wahed dirham giekregen out Maroc jai wiel nu al mier? Wesh denk jai? Iek bieljoenèr ofzo?" Vroeg hij geïrriteerd en kneep me hard in mijn arm. "Waar was dat voor nodig?" Vroeg ik verontwaardigd.

Hij negeerde me volkomen, een teken om dus te stoppen. Een teken waarbij je wist dat als je wat zou zeggen je gelijk een klap zou kunnen ontvangen.

Mijn moeder deed de tv uit en plaatste mijn broertje Rayan in zijn box, Samir lag half slapend op de bank met zijn benen op de bank en zijn hoofd op de vloer met zijn lego blokjes te spelen.

"Oké, zoals je weet is Nasser samen met Soufouan en Dunya haar ouders naar Duitsland vertrokken omdat we sterk het gevoel hebben dat Dunya daar is. Een paar uren geleden zijn er een aantal tips binnengekomen rondom dunya die allemaal hiernaartoe leidde."

Ik knikte begrijpend en hield mijn vader zijn hand stevig vast, hij gaf me een hele snelle glimlach waarna hij zijn blik weer op mijn moeder vestigde.

"Morgenmiddag vertrekken we naar Duitsland." Zei ze serieus, "We?" Vroeg ik verbaasd, "Voor hoelang?" Ze nam plaats op de bank en gooide haar thee doek over haar rechterschouder heen.

"Dat is nog niet duidelijk Aicha, het kan zijn dat we wat langer blijven dan gepland." Zei ze en plaatste Samir op haar schoot, "Waarom moet ik mee? Ik ken helemaal niemand daar, daarbij heb ik daar niet eens wifi.." Zei ik, "Dat wordt allemaal geregeld, niet zeuren."

"En Charissa gaat ook met haar ouders op vakantie, is toch gezellig?" Vroeg ze om me een beetje blij te maken, ik haalde mijn schouders op. "Ik moet ook nog een nieuwe opleiding zoeken yemma. Ik kan echt niet mee.." Zei ik voorzichtig, "Ik heb al geregeld."

Ik slaakte een diepe zucht en stond op van de bank. Ik liep de trap op naar boven en liep naar de kamer van Souf.
Voorzichtig wou ik de deur open doen maar het zat al op slot, waarom zit zijn kamer op slot? Weet je, ik vertrouw Soufouan gewoon helemaal niet meer.

Ook met die drugs dingen enzo, hij is helemaal veranderd. Vanaf het begin al, toen hij me begon te slaan etc. Aan alles kon ik eigenlijk merken dat hij zwaar achteruit gaat. En sinds hij zou trouwen? Een paar maanden geleden had hij nog discussie om Hajar en nu?

Maar ook Hakeem kan er wat van, ik vind dat hij nu wel begint te spelen met mijn gevoelens. Was hij niet de gene die bijna zwoer gelijk met te trouwen als hij terug was? Ik zie hem niet eens moeite doen ervoor..

Kijk wat ik allemaal heb meegemaakt door hem, ik denk dat hij het niet meer serieus neemt. Misschien denkt hij dat hij me hoe dan ook toch zal houden.

En dat moet ik uit zijn hoofd slaan want ik voel me gewoon niet serieus genomen. Hij stelt het altijd uit, maar waarom? Omdat zijn moeder ziek is?

Alsjeblieft hoor, volgens mij heeft zij een paar maanden geleden mijn kind vermoord. En mij ook bijna, hij brengt alleen maar ellende in mijn leven als hij zo door gaat. Ik wil gewoon zijn volledige aandacht, die moeder kan mij niks schelen. Is haar probleem als ze ziek is, wie heeft haar gestuurd om ziek te worden? Juist, ja. Niemand.

Ik pakte mijn telefoon, en scrolde door mijn contactenlijst. Net toen ik op Charissa's nummer wou drukken belde Hakeem me op. Kriebels bevonden zich weer in mijn buik, gekkigheid ook..

"Hallo." Zei ik kort af, "Nog steeds froes nigh?" Zei hij lachend, ik rolde met mijn ogen en liep terug naar mijn kamer. Ik deed de deur achter me dicht en nam plaats op mijn bed. "Ja, ik vind dat je overdrijft. Waarom moet je afstand van mij nemen voor je moeder? Ben je gek ofzo? Heb ik ooit afstand van jou genomen om je verleden of wat? Kijk wat je mij allemaal hebt aan gedaan, gedwongen of niet. Ik vind het maar belachelijk dat jij letterlijk alles wat ik doe bepaal. Dat ik niet eens contact mag hebben met mijn neven, niet uit mag gaan en al die bullshit terwijl jij mag gaan en staan waar je wilt? Als je niet serieus wordt? En 100% voor me gaat, is het afgelopen tussen ons Hakeem. Ik meen het."

~
Sorry door dat de pauze is afgelopen kon ik niet door mohim vergeet niet te stemmen. Bij genoeg vanavond hoofdstuk, drama komt dichterbij

Maar ey ben bang dat het allemaal te veel wordt voor 1 boek