Gedwongen liefde

98.

Ik bleef met Amines zijn brood en drinken in mijn handen staan naast zijn zwarte BMW. Hij gaat vandaag namelijk weer aan het werk.

Het is maandag, na een "leuk" weekend te hebben gehad. Is het nu toch weer tijd om centjes in huis te halen. Anders geen eten he.

Ik keek toe hoe hij zijn voorspiegel schoonmaakte, Amine gaat vandaag heel ghetto naar het werk. Hij heeft namelijk een zwarte Nike trainingspak aan en een zwarte pet op met zijn naam in het Arabisch erop.

Hij stapte uit de auto en gaf me een kus op mijm voorhoofd. "Ben vanavond weer thuis ja?" Zei hij en haalde zijn eten uit mijn handen.

"Blijf thuis alsjeblieeeft!" Mompelde ik en knuffelde hem stevig. Mijn hoofd komt net tot zijn borstkas, "Schat, meld je alsjeblieft ziek voor mij."

"No toch, niet doen." Zei hij en maakte zich los uit zijn armen, "Wat is dat?" Riep hij overstuur, geschrokken keerde ik me om en zocht naar wat hij bedoelde. Achter me hoorde ik de autodeur dicht gaan.

"Amineeee!" Riep ik boos, hij stak zijn tong naar me uit en racete de straat uit. "Wacht maar a haloeeef!" Riep ik hem boos achter na.

Met tegenzin liep ik naar mijn voor deur, in mijn ooghoeken zag ik hoe sommige mensen me aanstaarde.

Heb een beetje te luid geschreeuwd denk ik, ik liep mijn huis binnen en sloeg de deur achter me dicht.

Gelijk kwamen de beelden van vrijdag weer op mijn netvlies. Een koude rilling ging over mijn lichaam heen, ik ben er gewoon bijna van overtuigd dat het Hakeem is.

Het kan niet anders, wie zou mij anders zo iets aan willen doen? Net nadat ik een conflict had met Riham wordt er bij me ingebroken.

Dit is geen toeval meer, kan gewoon niet. Ik snap niet waar al zijn haat vandaan komt, ik bedoel van, hij hield niet van me oke..? Maar al die haat?

Dat is toch nergens voor nodig?

Ik slaakte een diepe zucht, ik moet met Hakeem praten want dit moet gewoon stoppen. Ik wil echt weten waar dit alles vandaan komt.

~ flashback..

Ik maak me ogen voorzichtig open, en kijk om me heen. Ik kijk snel naar mijn lichaam, en ja hoor het is gebeurd. Het geen waarvoor ik 5 jaren had gevreesd maar op 1 of andere manier er toch van afkwam is gebeurd.

Waarom heb ik niks gedaan? Waarom ben ik niet na de politie gegaan? Waarom? Ik ben echt dom, ik voel me vies. Ik voel me waardeloos net alsof mijn waarde van me is afgepakt.

Ik grijp met me hand naar de deken met bloed om het over mijn lichaam heen te doen maar het lukt niet. Mijn handen zijn vastgebonden aan het bed, zeg me alsjeblieft dat dit een droom is?

Tranen van verdriet rollen over mijn wangen, waarom moet dit met mij gebeuren? Waarom geeft Hakeem niet om mij? Terwijl hoe gek het ook klinkt ik mijn leven voor hem zou geven.

Wat gebeurd er toch met mij? Ik haat hem gewoon, ik hou niet van die mislukkeling zeg ik tegen mezelf. Ik begin te schreeuwen van de pijn en angst. Ik wil hier niet meer zijn, ik wil in mijn moeders armen liggen. Ik wil dat ze tegen me zegt dat alles goed komt, dat is precies wat ik nodig heb.

Maar niks komt goed, hoe kan ik verder gaan? Wie wilt nog met iemand trouwen die ontmaagd is? Ik ben vies, ik ben een hoer. Ik ben niks meer waard. Ik ben verkracht.

'MAAK ME LOS HAKEEM SNEL VIEZE KLOOTZAK.' Schreeuw ik door me tranen heen. Hij loopt emotieloos de badkamer uit en maakt de handboeien los. Met moeite sta ik op, het doet vreselijk pijn daaronder.

Ik schrok wakker uit mijn gedachtes en stond op van de bank. Zweet droop letterlijk over mijn voorhoofd heen. Ik haat het om te denken aan mijn verleden, het blijft lastig..

Ik hoorde iets op de deurmat vallen, zal zeker post zijn. Wat deze keer? Soms stuurt mijn moeder spontaan leuke briefjes met een leuke tekst.

Dar word ik echt blij van want hoe dan ook blijf ik haar wel missen. Ook al wonen we maar een paar wijken van elkaar vandaan.. She is my heart.

Ik liep naar de voordeur en zag een fel roze envelop op de deurmat liggen. Nieuwsgierig raapte ik het op en scheurde het in een keer open.

Wie stuurt nou een fel roze envelop voor mij? Tot mijn grote verbazing was het een kaartje met een foto van een pasgeboren baby met blauwe ogen.

Verbaasd bleef ik naar de foto staren, ik maakte het kaartje open en liet mijn ogen glijden over de eerste letters van de kaart;

بسم الله الرحمن الرحيم

Salaam aleikum lieve familie en vrienden,

Hierbij willen Hakeem en ik bekend maken dat we rijkelijk gezegend zijn door Allah subhana wa ta3ala met een prachtig dochtertje genaamd Firdaous!

Alhamdulilah.

Geboren op; 16 - 06 ...

Door de brandende tranen die in mijn ogen stonden kon ik de tekst niet verder lezen. Heel even leek alles stil te staan, het enige wat ik kan horen zijn mijn snelle hartkloppingen.

Tranen vloeien over mijn wangen maar ik kan niet eens beschrijven hoe ik me voel? Het zal toch niet zijn dat dit me raakt? Het zal toch niet zijn dat..

Langzamerhand begon mijn hoofd te draaien en voelde mijn lichaam steeds zwakker en zwakker. Ik hield me stevig vast aan de verwarming die gloei heet was, een pijnlijke steek ging door mijn hand heen.

Ik schreeuwde het uit van de pijn en liet de verwarming onmiddelijk los. Alles om heen werd waziger, wat gebeurd er? Het voelt alsof ik mijn eigen lichaam niet onder controle kan houden.

"Je dacht dat ik klaar met je was." Hoorde ik iemand achter me zeggen, deze stem herken ik uit duizende. Ik voelde een harde trap tegen mijn rug aan waardoor met een harde klap op de grond viel.

"Je dacht ik klaar was he?" Ik sloot mijn ogen en probeerde de pijnlijke steek in mijn rug te onderdrukken maar integendeel overheerste het. Het liefst wil ik het uitschreeuwen van de pijn maar ik voel me te zwak

Ik werd aan mijn khimaar omhoog getrokken, hij liet me weer los en keek me recht in me ogen aan. Zijn fel blauwe ogen straalde alleen woede uit. Kippenvel gleed over mijn gehele lichaam heen. "Laat me met rust." Bracht ik er met veel moeite uit.

"Je dacht dat ik klaar met je was." Herhaalde hij voor de zoveelste keer, "Dat ik je leventje al had verpest? Dat je leven een hel was?" Een duivelse glimlach verscheen op zijn gezicht, hij schudde met zijn hoofd en liet me los.

~

Het verhaal gaat langer worden dwnk ik, niet veel langer maar wel langer vinden jullie dat erg? Of saai worden gewoon eerlijk zijn he