Gedwongen liefde

11.

Hij haalt zijn hand van me mond af en doet een stap naar achter. Ik blijf hem bang aankijken, wat gaat hij deze keer doen?

'Aicha.' Fluister hij zacht.

Ik kijk recht in zijn blauwe ogen en ik zie dat er tranen over zijn wangen rollen. Sinds ik besta kan ik er niet tegen dat mensen huilen, anders moet ik ook.

'Waarom huil je?' Vraag ik voorzichtig wat ik niet had moeten doen want ik zie dat er meer tranen opkomen.

Dit wordt dus heel ongemakkelijk, wat moet ik doen? Ik kan hem toch niet troosten kijk wat hij mij allemaal heeft geflikt.

'Ana sawfa oehiboek 3la tool ya habibi.' Zegt hij door zijn tranen heen in een keer gaat mijn angst weg.

Zijn mooie tanden glinsteren in het licht. Zijn mooie blauwe ogen en zijn perfecte kledingstyle... Hoe kan iemand eigenlijk zo perfect er uit zien, en van binnen zo... Zo slecht zijn?

'Hoezo zeg je dit?' Vraag ik verbaasd dit is de eerste keer dat hij zegt dat hij van me houdt...

'Misschien is dit de laatste keer dat je me ziet, ik snap dat je dat niet zo erg gaat vinden. Maar ik ga een weekje naar Duitsland om een paar zaakjes te regelen maar als dat mislukt... Dan zie je me weer in een kist. Als je tenminste naar mijn begrafenis zou willen komen.' Zegt hij terwijl hij zijn handen in zakken stopt, ik kan de pijn en verdriet van zijn ogen aflezen. Er zit veel meer achter deze blauwe ogen en zijn daden.

Deze woorden voelen net als een steek in mijn hart, ik kan Hakeem niet laten gaan. Ook al haat ik hem zo erg ik wil hem niet missen, al helemaal niet voor altijd.

'Hakeem je maakt mij kapot, je hebt me moeder kapot gemaakt voor een tijdje omdat ze dacht ik gek werd. Wat je met me doet, doet me pijn. Maar je bent me neef, familie boven alles. Ookal haat ik je... Ik wil niet dat je doodgaat.' Zeg ik terwijl er tranen over mijn wangen rollen.

'Aicha vergeet mij. Ik ga niet veranderen als ik hier blijf, ik zal je gewoon blijven misbruiken. Ik moet dit doen, ik heb geen keus. Vergeet me gewoon. Doe wat met je leven.' Zegt hij terwijl er weer een traan over zijn wang rolt.

'Hakeem ik zal je nooit vergeten dat weet je, laat me op z'n minst met je meegaan. Bij de gedachtes dat je doodgaat word ik al gek.' Schreeuw ik huilend.

Hij duwt me tegen de muur aan en kijkt me recht in me ogen aan.

'Aicha ik zei dat als het mislukt ik misschien doodga, niks is zeker. Morgen kom ik je ophalen, dan gaan we er een leuke dag van maken, de laatste ook. En ik ben niet veranderd.' Zegt hij terwijl hij een stap naar achter doet.

Ik knuffel hem stevig, ik snuif de heerlijke geur van zijn hemd af. De geur die ik nooit zal vergeten. Ya allah wat doet deze jongen met mij? Waarom zijn mijn haat gevoelens weg?

Hij geeft me een lange kus, echt lang. We staan er misschien al 5 minuten, hij wendt zich van me af en loopt naar zijn auto.

Ik loop snel naar huis en maak de deur open. Hoezo hoor ik niks? Ik ren snel naar boven om te kijken of mijn broertjes in hun bedje liggen maar nee.

'SOUFOUAN SAMIRR!' Schreeuw ik luid.

'HOU JE BEK MAN.' Hoor ik Soufouan schreeuwen van uit zijn kamer, snel ren ik de trap af naar zijn kamer.

Ik zie dag de kleine Rayan op zijn borstkast slaapt, en Samir op zijn schoot.

'Hoe heb je dit voor elkaar gekregen?' Zeg ik verbaasd.

Hij knikt en gaat aandachtig verder met zijn PlayStation. Ik zucht en pak Rayan van zijn borstkast. Rayan is sinds zijn geboorte, 3 maanden geleden mijn lieveling. Samir laat ik maar lekker liggen.

Ik leg Rayan in zijn bedje en loop naar mijn eigen kamer. Ik doe mijn trainigspak uit en spring in mijn Marokkaanse pyjama.

Ik pak mijn MacBook en zet 'Cho - pistolen en rozen' op.

' Ik hou van je maar ik haat je tegelijk.'

Van deze woorden krijg ik tranen in mijn ogen, Hakeem mag niet gaan. Hij mag niet dood gaan! Ik word gek van zijn woorden. Hoe kan hij zeggen dat ik hem nooit meer zal zien?

Ik word gek, dit kan niet. Waarom haat ik hem niet? Waarom doet het me zoveel pijn? Ik sta op van mijn bed en begin alles om me heen te slaan.

Ik wil alles kapot maken net als hoe iedereen mij kapot probeert te maken. Ik trek mijn gordijnen in 1 ruk los, ik gooi alles van mijn bureau af. Ik duw mijn boekenkast omver zodat alle boeken eruit vallen. Ik loop naar mijn vazen met bloemen en gooi die ook omver.

In een ruk maak ik mijn klerenkast open en trek ik al mijn kleren eruit. Alles moet kapot, alles. Mijn rek vol schoenen gooi ik ook omver.

'HAKEEEEEEMMMMMMMM!' Schreeuw ik luid.

Zoveel pijn, zoveel haat. Te veel liefde, dat is wat ik nu voel. Ik begin aan mijn haar te trekken, ik word gek. Ik wil niks meer voelen, iedereen denkt dat ik overdrijf. Maar stuk voor stuk weten ze niet eens hoe ik me voel. Ze denken te weten hoe ik me voel, maar als ik ze een beetje kon laten voelen... Pfff.

'AICHA? GAAT ALLES WEL GOED DAAR BINNEN?' Roept Soufouan vanaf de trap.

'Ja! Laat me met rust.' Schreeuw ik terug. Ik hoor hem zuchten en de trap weer af gaan.

Ik kijk om me heen of ik nog wat kan breken maar helaas.
Ik ga op me bed liggen en zet 'stil mijn ziel wees stil op.' Ondanks het geen Arabisch lied is, vind ik het prachtig.

Het maakt zoveel emotie bij me los, maar het maakt altijd rustig.

'Bismillahir rahmanir rahiem.' Fluister ik zacht terwijl ik mijn ogen dicht maak en in een diepe slaap val.

Niet wetende dat morgen iets zal gebeuren dat heel mijn leven zal veranderen.