Gedwongen liefde

129

"Tot bij de rechtszaak, hou je taai he." Zei Jeroen terwijl hij me een stevige handdruk gaf. Ik knikte stil en deed de deur achter hem dicht.

Een diepe zucht verliet mijn mond. Het gesprek heeft zonder twijfel meer dan shi 3/4 uurtjes geduurd. Hij is namelijk mijn advocaat.

Ookal weet ik nog steeds niet wie hem voor mij heeft geregeld of uberhaupt voor mij heeft betaald. Maar oké, een advocaat?

Rechtszaak? Tegen mijn eigen broer?

Hoe kan ik eigenlijk nog medelijden hebben met die hond?

Kijk na alles wat hij mij heeft aangedaan durf ik nog steeds te twijfelen of ik wel een rechtszaak tegen hem moet beginnen?

Door hem is mijn leven zo. Door hem heb ik alles meegemaakt. En nog steeds voelt het slecht om tegen hem te zijn.

Gewoon omdat het mijn broer is..

Tenminste wat kan je een broer noemen? Iemand die jou leven wilt verpesten terwijl je het beste met hem voor hebt en met heel je hart van hem houdt?

Precies niet. Dat is geen broer of uberhaupt een mens. Hij is gewoon een hond anders kan ik het echt niet noemen.

Izan onder mijn schoen is iemand als hij.

Maar het is en blijft wel me broer.. Hij kan minimaal 20 jaar als er genoeg bewijs is.

Aan de ene kant voelt dat goed maar aan de andere kant?

Wil ik hem wel zo lang missen? Soufouane..

De Soufouane van vroeger die hij nu niet meer is.. Of de Soufouane die hij nooit is geweest maar alleen hoe hij zich voor deed.

Hoe kan iemand zo slecht zijn? Zo slecht..

Sinds de eerste keer toen ik nog ongeveer 12 jaar oud was, op vakantie in Marokko.

Toen ik was aangerand door Hakeem en niemand het geloofde..

Zelfs dat was Soufouans schuld. Zelfs dat.. En hoe oud was hij toen? Misschien 16. Op die leeftijd haatte hij mij gewoon al.

Wollah het is niet te geloven..

Ik slaakte nogmaals een diepe zucht en liep de woonkamer in waarna ik plofte op de bank.

"Yo." Dunya liep de woonkamer binnen en gooide een koude Redbull naast me op de bank.

"Shokran hbiba. Wollah precies wat ik nu kan gebruiken. Gewoon energie." Zei ik terwijl ik het blikje opende.

Ze nam plaats naast me op de bank en knikte terwijl ze haar blikje Fernandes op dronk.

"Ik mis Amine." Zei ze opeens. Ik keek haar aan, ik weet niet wat ik daar op moet antwoorden.

Wollah mijn gevoelens spelen met me. Ik hou nog echt van Amine. Maar waarom heeft hij me in de steek gelaten?

Of is dat een domme vraag? Ik weet dat hij denkt dat ik vreemd ben gegaan maar dat was niet zo.

Als hij boos was om wat nu gebeurde. Oké. Dan zou ik het nog begrijpen, wollah.

Ik weet hoe Amine in elkaar zit, van hem mocht ik letterlijk geen contact hebben met mensen van het ander geslacht als het niet om m'n broers of me vader ging.

En nu? Nu doe ik zelfs leuke dingen met Hakeem.

En ik weet dat het fout is, maar wat kan er nu nog erger? Hij heeft mij verlaten. Ik ben alles al kwijt. Letterlijk alles ook..

Alles wat ik opnieuw heb opgebouwd ben ik kwijt..

"Aicha, hou je nog van hem? Eerlijk, ookal is het mijn broertje.. Wollah je kan eerlijk zijn tegen mij." Zei ze terwijl ze me serieus aankeek.