Gedwongen liefde

115

Ik nam plaats in de tuin en staarde naar het helder blauwe water in het zwembad. Ik zou zo graag gewoon even erin willen duiken maar ik denk niet dat dit de juiste timing is.

Ik greep naar mijn iPhone en zag de gemiste oproepen van Hakeem staan. Ik twijfelde of het wel zo verstandig is om hem nu wel te bellen..

Achja, waarom ook niet? Misschiem heeft hij me nodig. Hij heeft het al zwaar genoeg. Hij zit onterrecht vast.

Ik drukte op zijn naam en hield de telefoon tegen mijn oor aan. Bij elke piep begon ik zenuwachtiger te worden.

"Aicha?" Ik kuchtte, "Jaa, ik zag dat je net belde.. Hoe gaat het?" Vroeg ik voorzichtig, het bleef even stil.

"Alhamdulilah." Kwam er met moeite uit, ik hoorde hoe hij zich sterk probeerde te houden. "Kom je me opzoeken? We moeten praten.."

"Ja, is goed in sha Allaah." Antwoordde ik, "Saffi.. Tijd is voorbij ik moet gaan. Ik hou v.." Voor hij zijn zin afkon maken was de tijd al voorbij.

Ik slaakte een diepe zucht en plaatste de telefoon op tafel. Plotseling zag ik Fatima met Firdaous in haar armen de tuin inlopen.

"Goedemorgen lieverd." Zei ze en nam plaats naast me. Ik gaf haar een kleine glimlach en piepte naar Firdaous. Wat een schatje is het ook.

Ze plaatste Firdaous in mijn armen waarna ze op stond. "Ik ga met Riham haar ouders zaken regelen zodat ze het lijk vrij geven en we eindelijk naar Marokko kunnen om te begraven. Werd eens tijd.."

Ik knikte langzaam en streelde over Firdaous haar roze wangetjes. Ik voelde gelijk een zwakke steek in mijn buik opkomen. Hoe kan Soufouan haar vader zijn? Iemand met zo'n slecht zwart hart die zo een prachtig kind maakt met kei veel Nour.

"Ik ga naar Hakeem.. Met Firdaous." Zei ik zachtjes, Fatima keek me verbaasd aan. "Ga je naar Hakeem?" Ik knikte weer langzaam, ze glimlachte breed en gaf me een kus op mijn voorhoofd.

"Charissa, luister dan. Ik heb bonzende hoofdpijn en mijn lichaam voelt slapper aan dan een natte thee doek. Dus ik verzoek je vriendelijk om voorzichtig te rijden zodat ik niet hoef te schreeuwen."

Ze knikte hevig en probeerde de auto sleutels van Hakeem zijn BMW die ik omhoog hield uit mijn handen te pakken.

"Is goed, kaats me die sleutels nu vriendin!" Schreeuwde ze ongeduldig terwijl haar krullen alle kanten op vlogen van het springen.

Ik gaf haar de sleutels en nam achterin plaats Firdaous in haar kinderstoeltje. Charissa startte de auto op maar bleef plotseling even stil.

Ze keerde zich om en keek me serieus aan. "Is het weer goed tussen ons? Gewoon helemaal goed? Of praten we alleen omdat je me nodig hebt?"

Ik slaakte een diepe zucht, "Je had gelijk. Je had gelijk over Soufouan maar waarom heb je het me niet eerder verteld? Waarom deed je er zo geheomzinnig over Charissa?"

"Soufouan is gevaarlijk Aicha, dat begrijp je zelf ook wel. Dit gaat aan de gang sinds een paar jaar terug toen we nog in dezelfde klas zaten.." Ze slaakte een diepe zucht. "Wist je nog die dag toen we samen naar de stad gingen? We waren in mcDonalds en ik had shi 30 eu aan eten gekocht met overheerlijke saus, remember?" Vroeg ze en keek me bloed serieus aan.

Ik schudde langzaam met mijn hoofd. "Dat doe je altijd." Ze schudde met haar hoofd, "Die dag toen jouw broer mij voor kanker neger uitschold in de mac." Gelijk herinnerde ik me die dag weer, mijn schaamte voor hem lag zo diep dat ik door de grond heen wou zakken.

"Dat zei hij niet zomaar, Soufouan heeft me altijd bij zijn bullshit betrokken. Eerst begon het bij vreemde, maar op gegeven moment ook bij jou.. Iets wat ik nooit begrepen heb.. Ik heb hem zo vaak proberen te stoppen maar als ik er wat van zei kreeg ik klappen of.."

Ze keerde zich weer om en startte de auto opnieuw op. "Het spijt me wollah.." Zuchtte ik en keek uit het raam. Wat kan dit leven zó fucked up zijn.

"Lets goooo my niggaaa!" Riep Charissa blij en racete de straat op richting de gevangenis waar Hakeem zit.

Ik vraag me af hoe zij de kracht krijgt om zo vrolijk te blijven. Charissa is al-tijd vrolijk. Al-tijd.

"Je moet me niet schreeeeeuwennnn! Mi no lob den barie! Mi no lob den!" Riep ze hard en begon als een lompe paard op haar stoel te dansen.

Heel even en ze vernietigd Hakeem zijn auto.  "Wesh denk je je bent me madrè?!" Riep ze terwijl ze haar handen even in de lucht gooide en gelijk weer op het stuur zette.

"Dat heb ik geleerd van me padre." Fluisterde ik zacht, ze keerde zich om en keek me vol ongeloof met grote ogen aan waarna ze begon te lachen.

"Heeeeeeeeeee! Turn uuuuuuup!" Schreeuwde ze, "Let op het verkeer a hmara!" Zei ik geirriteerd. "Ja, sorry hoor zou jij niet schrikken als je oma dit zong?" Zei ze en richtte zich weer op het verkeer.

"Hoe bedoel je?!" Vroeg ik verbaasd. "Nou, sinds je hoofddoek draagt en getrouwd bent, ben je kaulo saai geworden. Eerlijk is eerlijk."

"Binnenkort ben ik niet meer getrouwd." Zei ik bot. Charissa zuchtte, "Ik heb echt kaulo veel medelijden met jou, weet je hoe veel bullshit jij wel niet meemaakt en dat alleen door die kaulo broer van je?"

Ze slaakte een diepe zucht die boekdelen sprak. Ze keek me via haar voorspiegel aan, "Aicha, vanaf vandaag ben ik er voor je wollah. Ik begrijp die soortige kaulo familie en die soortige kaulo Amine niet dat ze die vervloekte broer van je geloven en jou niet. Ik hou van je."

We keken elkaar aan en schoten in de lach. "Dit emo gedoe past echt niet bij jou." Zei ik lachend maar toch deed het me goed vanbinnen omdat ik weet dat ondanks alles Charissa wel mijn beste vriendin since wayback blijft die me ondanks alles altijd even kan laten lachen.

Ze parkeerde voor een groot donker eng gebouw met overal ijzere prikkeldraad. Kippenvel gleed over mijn lichaam heen, dit is geen plek waar iemand als Hakeem thuis hoort.

Ik stapte met moeite uit de auto, mijn benen voelen net bakstenen. Ik ben benieuwd wat Hakeem zal gaan vertellen.