Gedwongen liefde

67.

"O-ontvoeren Hakeem?" Bracht ik er met moeite uit, hij knikte. Ongewild rolde er een traan over zijn wangen.

Ik droogde deze af met mijn mouwen en drukte nogmaals een kus op zijn wangen. Ik hou zielsveel van hem.

"Als dat de enige optie is sta ik ervoor open Hakeem.. Maar ik wil mijn ouders niet alleen achterlaten, ze hebben al te veel aan hun hoofd. Hun dochter is wel verkracht, en heeft daarbij nog een zware miskraam gehad. Soufouan zit echt in de problemen en heeft een strafblad. Nasr zijn vrouw is vermist en die 2 kleine moeten nog komen.."

"Praat nog een keer met je vader, doe moeite Aicha." Ik knikt en slaakte een diepe zucht. "Hakeem.." Ik schraapte mijn keel en kuchte 'n paar keer.

"Zou je nog een kind met mij willen?" Vroeg ik voorzichtig, "Wanneer je maar wilt, ik sta ervoor open dat weet je."

"Ja maar wil wel trouwen gek.." Hij knikte instemmend, "Je eet niet genoeg he?" Vroeg hij terwijl hij naar mijn lichaam keek, "Kom je gaat nu nu eten." Zei hij serieus, bijna boos..

"Nee, blijf gewoon rustig staan." Zei ik lachend, "Als je nu al niet goed eet, is de kans klein dat ik jou een kleine geef." Ik schoot in de lach die al snel gestopt werd door mijn schuldgevoel.

Wat voor moeder ben ik eigenlijk? Ik heb een paar weken geleden een zware miskraam gehad en ik dacht nu al aan een ander kind, ik verdien geen ander kind. Ik ben het niet eens waard.

Ik slaakte nogmaals een diepe zucht en schudde de gedachtes van me af. Emo zijn kan thuis nog, wil nu even geniet van mijn moment met Hakeem.

Het is maar wat je 'genieten' noemt, we weten beide van elkaar dat we on- gelukkig zijn, dat we beide gevuld zijn met pijn, wrok en haat jegens Fatima voor het vermoorden van ons kind. Iets wat ons heel ons leven zal blijven achter volgen en zal pijnigen.

"Met wie ben je hier eigenlijk?" Vroeg hij terwijl hij me onderzoekend aankeek, "Met de broer van Dunya."

"Met de auto?" Ik knikte, "Je gaat achterin zitten, op het dak of in de achterbak maar niet naast hem."

"Maakt het zitten naast iemand anders mijn man al jaloers?" Hakeem lachte zachtjes, "Met zo een mooie vrouw als jou is een man al jaloers als ze ook maar in buurt of ruimte komt van iemand anders. Je weet 't maar nooit."

"Soortige charmeur doe is normaal Hakeem." Zei ik verlegen, hij schoot in de lach en gaf me in tedere kus die al gauw in een tongzoen veranderde.

Vlinders, vlinders en nogmaals vlinders vlogen als pas losgelaten hyena's door mijn buik en organen heen. Hakeem..

Bij hem voel ik me gewoon.. Mezelf, bij hem kan ik mezelf zijn. Hij is van mij en ik van hem. That's what it is..

Ik wendde me van zich af om weer naar adem te happen, ik slaakte een zucht, vol voldoening en knikte for no reason.

"Wanneer zie ik je weer?" Vroeg hij, "Wat dacht je van vanavond, haal me gewoon op bij Albert Heijn. Zelfde plek en tijd als vorige keer.." "Blijven we gewoon in de auto of wil je naar m'n osso?" Twijfelend keek ik hem aan.

"Klim gewoon via mijn raam naar binnen, veel beter.. Er is toch bezoek." Hij knikte en gaf me een ondeugende blik, we wisten beide wat er zou gebeuren met de gevolgen van dien.

Zenuwachtig zat ik op mijn kamer, er was veel familie op bezoek. Het is druk maar niet gezellig. Het gaat meer over Dunya en haar vermissing.

Ik trok mijn korte Hello Kitty jurk aan en stopte mijn haar in een losse knot, mijn moeder liep de kamer in met thee en koekjes. Haar ogen zijn helemaal rood en ze heeft diepe wallen.

"Yemma, ga slapen alsjeblieft.. Doe rustig aan, wollah ik maak me zorgen om u." Zei ik en haalde het dienblad uit haar handen. Ik plaatste het op mijn nachtkastje en nam plaats op bed.

Ze zuchtte en nam plaats naast me op het bed, "Sorry dat ik jullie zo verwaarloos, ik ga het goed maken maar nu is Dunya even mijn prioriteit."

"Geeft niet, ik neem de zorg van Rayan en Samir voorlopig wel over. Dat is geen probleem yemma." Zei ik en wreef over haar rug, lieve dochter ben ik ook.

"Maar jij hebt zelf ook veel dingen aan je hoofd, wil je niet met meer dingen belasten lieverd. Echt lief van je, maar ik kan dat niet op mijn geweten dragen." Zei ze serieus.

"Het zijn me broertjes en ik blijf gewoon thuis met ze? Zelfs heb je toch ook voor mij gezorgd al die jaren, ik mag wel wat terug doen. Ik doe het echt graag, en ik ga het ook doen wollah."

Ze glimlachte breed naar me en kneep in mijn been. "Dankjewel lieverd, je bent een schat." Zei ze dankbaar.

"Voor u altijd." Zei ik en leunde met mijn hoofd op haar schouder, "Wanneer komt wewa eigen-lijk terug?" Vroeg ik, "Volgende week In Sha Allah, mis je die gek ofzo?"

"Een beetje.." Ze schudde met haar hoofd,"Niet liegen a dikzak, ik weet toch dat je die man niet mist. Als iets wilt kan je dat ook aan mij vragen, ik heb even veel recht om beslissingen te nemen over jou als je vader."

"Nee, er is niks. Ga nou maar uitrusten, die gasten gaan vanzelf wel weer.." Ze knikte en dook in mijn bed, "Wat doet u?" Ze keek me geïrriteerd aan, "Hou je kop, wil pitten. Ga naar de woonkamer, yallah, nu!" Schreeuwt ze boos.

"Maar yemma, ik.." Ik werd onder- broken door het harde gerommel bij mijn raam. Mijn hart zakte in mijn reet en mijn haartjes stonden recht op.

"Wie zit daar bij het raam?" Schreeuwde mijn moeder paniekerig
en sprong uit het bed, i'm dead..

~ 200 stemmen? 😳 ~