Gedwongen liefde

119

Tikkend op mijn stuur staarde ik vanaf een paar straten verder naar het huis van mijn ouders.

En dat al langer dan 10 minuten lang. 10 minuten lang denk ik na of dit wel goed is wat ik nu wil doen, ik wil ze confronteren met de waarheid.

Ze moeten weten dat alles wat Soufouan over mij heeft gezegd niet waar is.

Ik heb niks geflikt waar zij mij van verdenken, en nog steeds kan ik nog steeds niet geloven dat ze mij verdenken.

Ik ben kei veel veranderd. Ik heb me zelf bewezen, ik ben getrouwd, had alles goed met mijn man. Ik hield mij bezig met het geloof, wat willen ze nog meer van mij?

Niet dat ik het voor hun doe, deels wel want ik wil mijn ouders trots zien maar hoeveel meiden van mijn leeftijd leven nu in shishalounges?

Gefinancieërd door Mo van de buurt?

Hoeveel meisjes leven nu op aandacht van jongens en doen hun bedekte kleren uit zolang er geen bekende in de buurt is?

En zo kan ik verder gaan, maar dan durven mijn ouders nog te klagen om mij? Ze zouden trots op mij moeten zijn?

Hoe kunnen ze Soufouan, een walgelijke drugsdealer/verkrachter en bedrieger eerder geloven dan mij?

Hoe?

Tranen van woede prikte in mijn ogen, ik ging met mijn nagels over het stuur en keek vol woede naar de auto van Soufoaun.

Het liefst zou ik het willen vernietigen maar ik weet dat ik daar helemaal niks mee bereik behalve problemen.

En meer problemen is het laatste wat ik nu wil. Ik heb genoeg pijn en verdriet. Het enige wat ik wil is dat het goed komt, meer vraag ik niet.

Flashback
Ik hoor de deur van de kamer open gaan en voetstappen richting de deur komen. Het is Soufouan, wat doet hij hier?

'Ben je wakker?!' Hij loopt snel de kamer uit en haalt een arts erbij. De arts nam wat testen af en gaf als advies dat ik beter moet eten. Ik heb tekort aan ijzer bla bla, ik dacht bijna dat hij zou gaan zeggen dat ik zwanger ben.

'B...Breng je me naar huis?' Zeg ik zacht.

'Het is te laat Aicha.' Hij wrijft over me voorhoofd en kijkt me vol medelijden aan. Zijn ogen zijn helemaal rood zou hij gehuild hebben?

'Te laat voor wat?' Zeg ik paniekerig.

'Het is al 12 uur in de avond.'

'Oh...Ben je niet meer boos?'

'Jawel.' Zegt hij droog.

Ik keer me om en zet mijn handen op mijn gezicht. Ik wou dat me moeder hier was zodat ze me kon troosten, mijn moeder haar geur al doet me goed. Maakt niet uit in wat voor situatie ik zit, zij is altijd me steun en toeverlaat.

'Waarom huil je?' Vraagt hij ongemakkelijk. Wist ik maar waarom ik huilde, tegenwoordig is huilen voor mij gewoon een gewoonte geworden. Het is nu normaal om te huilen.

Ik mis Hakeem het meest... Ik kan het verleden nog steeds niet begrijpen, de toekomst ziet er nog ingewikkelder uit. Mijn hele leven is overhoop gehaald, ik kan mijn gevoelens niet eens beschrijven.

Het enige wat ik weet is dat ik dit niet meer wil voelen, ik voel me eenzaam. Een diepe leegte voel ik. Als Hakeem niet terugkomt word ik gek, letterlijk gek.

Soufouane komt naast me liggen en neemt me stevig in zijn gespierde armen, precies net als vroeger. Ik maak me ogen dicht en fantaseer hoe het zou zijn als we nu nog jong waren, geen stress, helemaal niks. Maar tijden veranderen.

'Soufouan laat me nooit meer alleen.' Snik ik zacht.

Boos stapte ik uit de auto en sloeg de deur met een harde klap dicht. Hoe kan iemand je zo bedriegen hoe?

Die roden ogen van hem? Ik dacht dat hij medelijden met me had, dat hij zich zorgen maakte om mij.

Dat hij van me hield, en de meest zorgzame beschermende broer was.

Maar nee. Hij is juist het tegenovergestelde daarvan. Maar waarom? Ik wil een verklaring waarom hij mij zo iets aan zou willen doen?

Waarom haat hij me zo erg dat hij me dit aan wilt doen? Waarom geniet hij ervan als ik pijn heb?

Heeft hij dan niet door dat ik ondanks alles nog steeds liefde voor hem voel? Die liefde van mij voor hem die juist tegen mezelf werkt? Die liefde van mij voor hem die me juist kapot maakt?

Die liefde van mij voor hem wat maakt dat elk woord dat hij tegen me zegt mijn hart telkens opnieuw in stukken breekt?

Tranen rolde over mijn wangen. Tranen. Het enige wat mijn lichaam de afgelopen tijd nog produceert.

Ik stopte mijn sleutel in de deur en duwde de deur zachtjes open. Ik zag al gauw dat er mensen op bezoek waren maar dat boeit me op dit moment niet heel veel.

Ik trok mijn schoenen uit en volgde het geluid dat uit de woonkamer kwam. Ik hoorde hard gelach.

Gelach dat mij niet blij maakte maar eerder kwaad. Dit is de eerste keer dat andermans plezier mij boos maakt.

Hoe kunnen ze lachen terwijl hun dochter bijna dood gaat van de pijn?

Hoe kunnen ze lachen terwijl hun bloed eigen dochter zichzelf elke nacht in slaap huilt om wille van hun?

Omdat het haar pijn doet om de mensen die haar het meest waardevol zijn te verliezen. Namelijk haar moeder en vader en broers.

Ik maakte de deur van de livingroom open en zag mijn moeder, Soufouan, Inaya en haar moeder zitten.

De gehele woonkamer viel stil toen ze mij in de deuropening zagen staan.

Inaya keek me met een brede glimlach maar tegelijkertijd ook bezorgd aan.

"Aichaaaaaaaaa! Wollah, ik heb jou gemist a hmara. Sinds je getrouwd bent heb je geen tijd meer voor mij he a heks?! En waarom zie jij er zo down uit? Kifesh je ogen zijn rood? Heb je geblowt ofzo hahahahahaha."

Haar moeder gaf haar een stoot tegen haar arm, "Au! Yemma, sorry sorry." Zei ze en wreef over haar arm.

Ze stond op en gaf me een dikke knuffel alsof ze me echt jaren lang niet geziem had. "Ik heb jou echt gemist man. Wollah."

"Ik jou ook hahaha." Zei ik met een neppe lach. Een gemaakte lach, want lachen.. Dat zit er nu even niet in..

"Aicha, yallah naar de keuken zied." Zei mijn moeder op een boze toon en trok me ruw mee aan mijn arm.

Ze duwde me de keuken in en sloeg de deur keihard achter zich dicht.

"Wat doe jij hier?!" Schreeuwde ze boos, ik slikte een brok weg en probeerde me groot te houden.

"Yemma, ik moet met u praten." Ze keek me afkeurend aan, "Voor wat?!" Riep ze boos. "Yemma, je hoeft niet boos te zijn. Ik heb niks gedaan!"

Ze gaf mij een harde klap precies op mijn slaap, de pijn was zo heftig dat het bijna in mijn hersens te voelen was.

Voordat ik het wist was ik al buiten bewust zijn.