Gedwongen liefde

113

Tranen van woede en pijn rolde over mijn wangen, hoe ik me voel valt gewoon niet te beschrijven..

Ik pakte Soufouan bij zijn kraag en draaide deze bijna helemaal dicht zodat zijn keel klem zat.

"Jij maakt me gek, ik zweer het jij moet dood!" Schreeuwde ik hard terwijl er tranen over mijn wangen rolde.

Het liefst wil ik hem echt dood maken, emotioneel ben ik weer helemaal gebroken. Ik heb geen trane  genoeg om mijn verdriet te uiten.

Geen woorden genoeg om deze pijn te beschrijven, ik dacht dat hij mijn broer was, ik dacht dat hij mijn bloed was.

Maar zo te zien maakt bloed je geen familie, of tenminste wat is familie tegenwoordig? Bestaat dat nog wel?

Wie kan je nu tegenwoordig nog vertrouwen zonder dat die gene een mes in je rug steekt? Wie?

"Ik haat je, ik zweer het! De dag van jouw begravenis zal een feestdag zijn! Ik weet wat je Riham hebt aangedaan, vieze klootzak! Waarom? Waarom doe je me zo iets aan?!"

Mijn stem klonk helemaal overstuur, ik voelde hoe ik in een harde ruk naar achter werd getrokken door iemand.

"Loop naar boven!" Schreeuwde Amine in mijn oor, ik keek Soufouan nog voor de laatste keer aan en keerde me om, om de trap op naar boven te lopen.

Net voor ik de eerste treden op wou lopen stopte ik en keerde ik me weer om naar Soufouan waarachter onder tussen heel de woonkamer stond, namelijk mijn "familie"

"Ik ben al lang genoeg stil gebleven! Alles moet nu boven tafel komen! Ik laat me niet meer kapot maken door een of andere sheyaatien!"

"Aicha!" Riep mijn moeder terwijl ze me waarschuwend aankeek, "Nee, yemma. Laat mij nu uitpraten, jij kent mij, je weet hoeveel moeite ik heb gedaan om te veranderen, je weet hoe depressief ik was, je weet hoeveel pijn ik had.. Alleen door een paar leugens.. Waarom laat je dit weer gebeuren? En dan nog wel door je eigen zoon?"

"Het is je eigen schuld Aicha! Wie stuurt jou om weer contact te zoeken met Hakeem! Zo heb ik jou niet opgevoed!" Riep ze terug.

Ik deed een paar stappen naar voren en keek haar recht in haar ogen aan. "Zie je deze tranen dan niet? Zie je de pijn en het verdriet in mijn ogen dan niet? Zie je dan niet dat ik kapot ga?"

"Wat is het geen eigenlijk waarvan jullie mij beschuldigen? Dat ik vreemd ben gegaan? Dat ik een paar dagen weg was? Ze3ma hshouma? Wat gaat de buurt wel niet denken?"

"Is dat wat zo belangrijk voor jullie? En jij dan..?" Ik keek de moeder van Amine aan, "Erg he? Dat mensen denken dat jou zoon getrouwd is met een hoer alleen om een paar leugens die haar broer over haar verspreiden? Is dat de waarde die ik heb bij jullie?"

Het bleef stil, Nasr wreef over zijn gezicht en schudde met zijn hoofd. "Jij bent gewoon psygisch, net als vroeger. Het is gewoon waar."

Ik slikte een brok weg, "Amine gaat van jou scheiden klaar. Het is ik of jouw vrouw Amine! Kies maar!" Schreeuwde zijn moeder boos, "Zie je niet hoe ze tegen jouw moeder praat? Wat voor respect heeft zij? Zij is vreemd gegaan, je hebt zelf gezien! Zij  laat haar eigen broer geschoten worden! Wat doet ze dan wel niet met jou eh?!"

Amine zweeg en keek mij aan, ik kon aan hem zien dat dit hem raakte. Ik wil hem echt niet kwijt om deze onzin.

"Soufouan, zeg alsjeblieft de waarheid.." Fluisterde ik terwijl ik hem aankeek in de hoop dat hij weer bij zinnen zou komen.

Maar hij volharde in zijn vieze leugens. "Wat is de waarheid? Dat je vreemd gaat ja?" Mijn moeder plaatste haar handen op haar hoofd en blies haar adem in en uit.

"Ya Allaah.. Kom we gaan, yallaah Soufouan en Samir. We gaan naar huis." Samir liep de gang op en rende naar me toe. "Aicha, kom mee!" Riep hij en trok aan mijn hand.

"Ik wil met je spelen kohoooom a sahbii!" Riep hij en probeerde me mee te trekken, ik schudde met mijn hoofd terwijl ik mijn tranen afdroogde.

"Nee, ik blijf hier Samir." Zei ik en ging met mijn hand door zijn krulletjes. "Nee!" Schreeuwde hij boos, "Mama, mag Aicha mee?"

"Nee, loop nu naar de auto. Yallah zied!" Schreeuwde mijn moeder boos, van de schrik liet Samir per direct mijn hand los en liep hij stilletjes richting de voordeur.

Nasr tilde hem op om hem te troosten, meskien.. Mijn kleine broertje is de enige die nog van mij houdt..

Na een lang half uur liep ik uit de badkamer en nam plaats op ons bed.

Hoeveel pijn het me ook doet ben ik toch tot de conclussie gekomen om Amine de vrije keuze te geven om de beslissing te maken waar hij zich goed bij voelt.

Mijn hart zo wel breken indien dat nog mogelijk is, maar tussen moeder en zoon wil ik niet komen. Dat is al gebeurd bij Fatima en mij en het is iets wat ik nooit meer mee wil maken.

Misschien is het beter voor hem om zijn eigen leven te leiden, en ik die van mij. Bij die gedachtes alleen al word ik al misselijk van het verdriet en de tranen die ik daarbij voel op komen..

Maar een keer gaan die tranen stoppen, fa inna ma'al usri yusra.. Waarlijk na moeilijke tijden zullen gemakkelijke tijden komen.

Dat is een belofte van mijn Schepper die me ten alle tijden sterk houdt..

Plotseling vloog de deur van onze slaapkamer open, ik zag dat Amine in de deuropening stond met zijn handen in zijn zakken.

"7sanna talqo walakeen mezel k7en bg7ik" Zei hij terwijl hij zijn blik op de grond werpte, dat kwam aan als een regelrechte steek in mijn hart.

-
Het boek gaat niet lang meer duren