Gedwongen liefde

47.

'Aicha, kom uit je kamer.' Roept Nasser boos, ik zit sinds gisteravond al op mijn kamer te huilen en naar het witte plafond te staren. Ik kan het gewoon niet geloven dat Soufouan vast zit, wat heeft hij eigenlijk gedaan? Zouden die jongens die hem voor drugsdealer uitmaakte gelijk hebben? Nee, dat kan gewoon niet. Soufouan zou nooit iets met drugs doen, we hebben meer dan genoeg geld.

'Ik breek die deur, ik meen het.' Roept Nasser terwijl hij op de deur slaat, ik sleep mezelf het bed uit en haal de deur van het slot af. Nasser kijkt me vol medelijden aan, ik sta echt op uitbarsten nu. Het liefst wil ik in bed springen, in slaap vallen, wakker worden en horen dat het een droom was.

Nasser zucht en neemt me stevig in zijn armen, ik maak mijn ogen dicht en barst in tranen uit. Eerst Hakeem, nu Soufouan? Wie is de volgende, Immazine? Hajar? Inaya?

'Rustig maar, het komt goed.' Fluistert Nasser in mijn oor, ik duw hem van me af en kijk hem boos aan.

'Hoe kan je zeggen dat het goed komt als mijn broer 10 a 20 jaar celstraf kan krijgen?' Schreeuw ik boos.

'Ik ben toch ook je broer? Je hebt mij nog.'

Ik schud met mijn hoofd en sla de deur voor zijn gezicht dicht.

'MAAK DIE DEUR OPEN VOORDAT...' Ik sla de deur weer open en kijk hem afwachtend aan.

'Al die jaren sinds je getrouwd bent was je er nooit voor me, Soufouan wel! Ook al hadden Soufouan en ik soms heftige ruzies ik kon altijd bij hem terecht en met hem praten. Liever zat jij vast in plaats van Soufouan.' Schreeuw ik boos.

'Saffi, kleed je om.' Zegt hij en loopt de trap af naar beneden. Ik sla de deur hard achter me dicht, en trek een grijze skinny jeans met scheuren aan, met daarop een grijze oversized shirt en daaronder fel rode Royaums. Ik zet mijn haar in een knot en ren de trap af naar beneden.

Ik loop naar de keuken en pak een flesje water uit de koelkast. Ik ga op het aanrecht zitten en staar voor me uit. Mijn gedachtes dwalen af naar Hakeem en al snel vullen mijn ogen zich weer met tranen.

'Je kan stoppen.' Zeg ik lachend.

'Niet voordat ik me kus gekregen heb e dikzak.'

Ik doe snel mijn lippen weer naar binnen zodat hij me geen kus kan geven. Hij begint me te kietelen maar ik hou me lach in. Ik voel mijn hoofd gewoon rood worden maar ik hou me lippen toch naar binnen.

'Je lijkt op een tomaat haha.' Zegt hij lachend, het is niet eens grappig maar oké.

Hij geeft me een harde zuigzoen in mijn nek waarna ik hem van me af duw.

'HAKEEM?! Je weet dat ik die rode plekken haat!' Zeg ik terwijl ik over mijn nek wrijf en hem geïrriteerd aankijk. Hij begint te lachen en begint me zoenen, ik druk mijn lippen stijf tegen elkaar.

Hij bijt in me lippen waarna ik hem gewoon terug zoen, zijn lippen voelen zo zacht. Hij wendt zich van me af en helpt me het aanrecht af, aangezien ik niet 1 van de grootste ben.

'Aicha?' Ik maak me ogen open en kijk geïrriteerd om me heen.

Mijn moeder kijkt me met tranen in haar ogen aan en schudt me door elkaar net alsof haar leven ervan af hangt.

'Y...yemma? Waarom doet u dit?' Zeg ik verbaasd, een traan rolt over mijn wang en valt op mijn moeders hand.

'IK WIL MIJN DOCHTER TERUG! AICHA, WAT GEBEURD ER MET JE? WAAROM BEN JIJ ZO ONGELUKKIG? VERTEL ME ALLES, IK KAN ER NIET MEER TEGEN!' Schreeuwt ze hard, net alsof haar leven ervan hangt.

'IK WIL GELUKKIG ZIJN YEMMA! DAT IS ALLES WAT IK WIL, IEDEREEN MAAKT MIJ KAPOT! MIJN EIGEN FAMILIE! JULLIE HATEN MIJ!' Schreeuw ik huilend. Ik sta op van het aanrecht op en loop door maar mijn moeder houdt mijn arm stevig vast.

'We haten jou niet schat, ben je nog steeds bezig met die dingen van vroeger?'

Ik droog me tranen en schud mijn hoofd.
'Yemma, ik ga even naar buiten.'

'Is goed benti, doe wel voorzichtig? Ik ga voor een tijdje weg, ik kan jou niet helpen als ik zelf vol pijn en verdriet zit.' Deze woorden raken mij, zelf heb ik ook verdriet maar voor mijn moeder vind ik het extra zielig. Ze is een vrouw met een goed hart, heel de buurt houdt van haar.

Ik schud weer met mijn hoofd en verlaat de keuken. Ik trek mijn fel rode moncler jas aan die overeen komt met mijn Royaums en loop de deur uit.
'AICHA!' Ik keer me om en zie Nasser naar me toe lopen.

'Wat is er Nasser?'

'Kun jij straks even boodschappen halen? Je blijft namelijk een tijdje bij mij en Dounya logeren, ma en pa gaan een tijdje weg.'

'Wie zegt dat ik dat wil?' Zeg ik geirriteert.

'Het moet.' Ik schiet in de lach en kijk hem hoofdschuddend aan.

'Niks moet, ik ben 18.'

'Ja, en ik ben 26? Stop nu met dat kinderachtig gedoe en ga afscheid nemen van je ouders.' Ik loop langs hem en loop naar mijn moeder die nog steeds huilt met haar koffers in haar handen. Ik knuffel haar stevig net alsof ik haar nooit meer zal zien.

'YEMMA, GA NIET WEG! IK KAN NIET ZONDER JE!' Schreeuw ik huilend, dit alles wordt me even te veel. Ik wil niemand meer kwijt, ik raak te veel mensen kwijt. Mijn moeder wil geen minuut missen, geen seconde.

'Ik ga maar voor een tijdje weg benti, gewoon naar Marokko.' Ik knik zachtjes en geef haar een kus op haar voorhoofd. Ze drukt een kus op me wang en geeft me de huissleutels. Ze stapt in haar Range Rover en slaat de deur dicht. Mijn vader kijkt me boos aan en weet zich geen houding.

'W... Wewa...'

'Azjie.' Zegt hij, hij trekt me tegen zich aan en knuffelt me stevig. Dit heb ik gemist, ik heb mijn vader vreselijk gemist. Die tijden toen we altijd samen als gezin naar pretparken gingen, ik mis dat.

'Njiet mier haulen benti, njiet mier haulen. Jai haulen, iek aukk haulen, jau mama ook haulen, iedereen haulen.'(niet meer huilen mijn dochter, jij huillen, ik ook huilen, jouw mama ook huilen, iedereen huilen.) Zegt hij met een brok in zijn keel, ik knik zachtjes en knuffel hem nog steviger.

'Njiet denken jai hoeve njier mier te trauwen, jai trauwen 3 nufimber miet Saiffedine.' (niet denken jij hoeft niet meer te trouwen, jij trouwen 3 november.) Zegt hij serieus.

Mijn hart staat voor even stil, maar het leven gaat door. Aan zijn stem kon ik horen dat er niet meer om heen gedraaid kon worden, ik word uitgehuwelijkt aan Saiffedine en er is niks wat ik eraan kan doen. Langzaam wordt mijn leven overhoop gehaald...